جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی: ارنستو لاکلائو از اوایل دهه 1970 مسیر منحصر به فردی را در نظریه و فلسفه سیاسی ایجاد کرده است. با این کار، او طیفی از جریان‌های فلسفی و نظری را به عنوان جایگزینی منسجم برای مدل‌ها و شیوه‌های جریان اصلی هدایت علوم اجتماعی و سیاسی بیان کرده است. ویراستاران بر روی کار در سه زمینه اصلی تمرکز کرده اند: «نظریه سیاسی پست مارکسیستی: گفتمان، هژمونی، دلالت»: لاکلائو مفهومی اصیل از نظریه سیاسی پسامارکسیستی را توسعه داده است که بر اساس نظریه ماتریالیستی گفتمان است. دومی از طیف وسیعی از منابع نظری و فلسفی، از جمله پساساختارگرایی، روانکاوی، نظریه زبانی و فلسفه پسا تحلیلی ساخته شده است. محور اصلی این رویکرد، مقوله هژمونی است که سهم اساسی آنتونیو گرامشی در نظریه مارکسیستی را توسعه می دهد و به نوبه خود به شبکه ای از مفاهیم مرتبط، از جمله مفصل بندی، جابجایی، منطق معادل و تفاوت، هویت سیاسی، اسطوره و تخیلی اجتماعی این ایده‌ها تعدادی از مطالعات تجربی و نظری مرتبط با مکتب نظریه گفتمان اسکس را فراهم کرده است. تحلیل پوپولیسم: یکی از دغدغه‌های اصلی نوشته‌های لاکلائو، مسئله پوپولیسم بوده است، هم در آمریکای لاتین که در آن بازجویی او از پدیده (به ویژه تجربه پرونیسم) و سپس درگیر شدن با «جنبش‌های اجتماعی جدید» و استراتژی سوسیالیستی به طور کلی‌تر است. مفهوم پوپولیسم به روشی کلی برای بررسی «اولیه سیاست» در جامعه تبدیل می شود. تعاملات انتقادی: لاکلائو قبل از هر چیز یک روشنفکر متعهد است که پیوسته به دنبال نظریه‌پردازی وقایع و واقعیت‌های معاصر، و بحث با شخصیت‌های روشنفکر برجسته روز، با توجه به مسائل اصول سیاسی و استراتژی بوده است. مناظرات اخیر او با جودیت باتلر و اسلاوی ژیژک در Contingency, Hegemony, Universality: Contemporary Dialoges on the Left که در سال 2011 (لندن: Verso) منتشر شد، نمونه ای از این اخلاق انتقادی است. او با به چالش کشیدن و بیان رویکردهای مرتبط، و با قرار دادن کار خود در ارتباط با چپ دموکراتیک، به تشریح رویکرد خود ادامه می دهد.

نویسنده در این کتاب متفکرانی را که بیشترین تأثیر را بر گرایشات چپ نو داشته‌اند، موضوع بررسی خویش قرار داده است. پرسش اصلی او در این کتاب این است که چپ امروز چه معنا و چه وضعی دارد، و از 1989 و فروپاشی شوروی تاکنون، چه مسیری را طی کرده تا به این وضع کنونی برسد. او در تلاش برای پاسخ دادن به این پرسش، و از طریق باز بررسی آراء متفکرانی چون ای.پی.تامپسن، پری اندرسون، اریک هابز بوم، رونالد دوورکین، ژان پل سارتر، میشل فوکو، لوئی آلتوسر، ژک لکان، ژک دریدا، آلن بدیو، تئودور آدورنو، یورگن هابرماس، آنتونیو گرامشی، گئورگ لوکاچ، ادوارد سعید، و اسلاوی ژیژک، شرح می‌دهد که چطور چپ نو آرمان طبقه کارگر را فروگذاشته و زنان، هم‌جنس خواهان و مهاجران را دغدغه خودش قرار داده است.