جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

قرارگرفتن آدمی در مسیر سلوک عرفانی، نتیجۀ نوعی بیداری معنوی یا یقظه است؛ اما خود این بیداری معنوی نیز مسبوق به عللو عواملی است که گاه به صراحت و گاه پوشیده در متون عرفانی شرق و غرب به آن اشاره شده است؛ از جمله در عرفان مسیحی، اِوِلین آندرهیل (عرفان‌پژوه معاصر) این عوامل را، عوامل راه‌اندازنده (starting factors) نامیده است. در عرفان اسلامی نیز، مجموعۀ این عوامل را ذیل عنوان بدایات ذکر کرده‌اند.در این نوشتار، براساس موضوع پایان‌نامه دو سوال مطرح شد، یک اینکه، مراحل راه‌اندازندۀ سلوک عرفانی واجد چه ویژگی‌هایی هستند؟ و دیگر اینکه، از دیدگاه مولوی مهم‌ترین عوامل وعناصر راه‌اندازندۀ سلوک کدام‌ها هستند؟ در نهایت، این نتیجهحاصل شد که مولوی در کتاب مثنوی خود، با استفاده از تجربۀ شخصی و دستاوردهای عرفانی، عواملی مانند عشق، جذبه، خلوت ، مجالست با اولیا الله، دردمندی، سکوت و بلا و مصیبت را موجب بیداری سالک از خواب غفلت می‌داند. این عوامل دارای این ویژگی‌ها است: معطوف ساختن توجه فرد به درون، قطع نسبی وابستگی‌ها، آرامش‌ بخشی و برانگیختن نیروی طلب. هدف اصلی ما از نوشتن این پژوهش، شناخت بیشتر اندیشۀ مولوی و بررسی دیدگاه‌های وی دربارۀ مراحل راه‌اندازندۀ سلوک عرفانی، آشنایی با عوامل راه‌اندازندۀ سلوک و طبقه‌بندی آن‌ها، یافتن مهم‌ترین ویژگی‌های مراحل راه‌اندازنده در سلوک عرفانی است.روش گردآوری اطلاعات در این پژوهش، کتابخانه‌ای و اینترنتی است که مطالب به‌صورت برگه‌های فیش تهیّه گردیده و در نهایت طبقه‌بندی و تدوین شده است.