جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

صدور معجزه از ناحیه امام ۷، یکی از مهم‌ترین مباحث کلامی إمامیه در موضوع امامت است؛ امّا برخی همچون معتزله آن را تنها مختص انبیا دانسته و امامت را بدون صدور معجزه نیز جایز دانسته‌ا‌ند. برخی از دانشمندان امامیه نیز با کرامت خواندن معجزات ائمّه:، صدور معجزه را تنها مخصوص پیامبران می‌دانند و کارهای خارق‌العادۀ ائمّه: را کرامت می‌نامند. با توجه به اهمیّت اعجاز در مباحث امامت از یک‌سو و صدور بسیاری از معجزات از ناحیه ائمّه :‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ از سوی دیگر،و نظر به دوران امامت امام علی۷ و تعدد معجزات ایشان، در این نوشتار به دنبال این مطلب هستیم که جایگاه معجزات امیرالمومنین۷ در سیره علمی و ولایی ایشان مورد بررسی و تحلیل قرار دهیم. بررسی‌ها نشان مى‌دهد اِخبار از مافی الضمیر، اِخبار از آینده، علم به زبان حیوانات و معرفت حیوانات به امام، استجابت دعا، طیّ‌ الارض، در اختیار داشتن گنج‌ها و خزائن زمین و عرضه‌ ا‌عمال به امام۷ از مهم‌ترین گونه‌های اعجاز در سیره امیرالمومنین۷ است. در این پژوهش به روش توصیفی-تحلیلی به تبیین مفهوم معجزه و تفاوت آن با کرامت و جایگاه آن در تفکّر إمامیّه پرداخته و اصول حاکم بر معجزات امام علی۷ از قبیل ارتباط معجزه با شرایط دوران آن حضرت، ضرورت اعجاز و اهتمام به امور و حوائج مردم و ابعاد هدایتی، معرفتی و تربیتی معجزات ایشان تبیین می‌گردد.