جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

پژوهش حاضر با هدف بررسی چگونگی اثربخشی الگوی عوامل مشترک درمانی با توجه به هستی شناسی اسلامی بر بهبود رابطه والدین-نوجوان صورت گرفت. محقق با استفاده از ساختار و فرآیندی که الگوی عوامل مشترک ارائه می دهد، جلسات خانواده درمانی با محوریت هستی شناسی اسلامی برگزارکرد. برای بررسی اثربخشی درمان ارائه شده از طرح تجربی تک موردی (A-B) استفاده شد. در این پژوهش یک خانواده که معیارهای لازم جهت شرکت در طرح را داشت انتخاب شده و به عنوان واحد آزمون، مورد تحلیل قرار گرفت.در این پژوهش جهت گردآوری داده ها بعد از جلسات پنجم و دهم، با هر یک از اعضا مصاحبه نیمه ساختار یافته در مورد تغییرات درمانی با انجام پذیرفت. تجزیه و تحلیل یافتههای کیفی به روش تحلیل توصیفی صورت گرفت. نتایج یافته ها نشان داد که مداخلات مبتنی بر هستی شناسی در پنج بخش کلی ۱- اصلا بلا و آزمایش ۲- اصل رنج و رشد، ۳- اصل محبت و تسخیر، ۴- حوزه مسئولیت و وظایف فردی در هستی شناسی، ۵- جایگاه والدین و فرزندان در هستی شناسی اسلامی و الزامات آن، ۶- مداخله بر مبنای قاعده شکرگزاری و تصدیق اعمال مطلوب ، تاثیر گذار بوده و توانسته رابطه والدین و نوجوان را در ابعاد مختلفی بهبود بخشد.