جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

قرآن به عنوان کتاب هدایت گر انسان، برای بیان مفاهیم بلند خود از زبانی بهره برده که قابلیت بستر سازی برای لایه های مختلف دلالتی آن را دارد. ترجمه این مفاهیم از زبان قرآن به سایر زبان ها همواره مورد بحث بوده است. برخی نه تنها ترجمه را جایز ندانسته اند بلکه آن را تکفیر نموده اند؛ این درحالی است که بسیاری از علما از جمله علمای شیعه با جایز دانستن ترجمه قرآن، ضمن اعتراف به تمام قصوری که زبان بشر دارد، ترجمه را راهی برای صدور اسلام و فرهنگ قرآنی دانسته اند. این مقاله، بعد از مرور نظریات مطرح شده درباره ترجمه قرآن و خصایص ترجمه بهتر، با بررسی هفت ترجمه از قرآن کریم از سوره واقعه یعنی ترجمه مکارم، ترجمه آیتی، ترجمه فیض الاسلام، ترجمه الهی قمشه ای، ترجمه فولادوند، ترجمه صفارزاده و ترجمه صفوی در سطوح مختلف واژگانی، صرفی، نحوی، و بلاغی می کوشد آسیب ها و لغزش های ترجمه های فارسی قرآن را بیان نماید. برخی از قصور ترجمه ها به سبب ساختار دقیق و پیچیده زبان قرآنی است که باعث شده مترجمان یک ترجمه را بر دیگری ترجیح دهند اما برخی لغزش ها نیز به سبب غفلت در ساختار واژه و یا اسلوب صرفی، نحوی و بلاغی آن است، برخی نیز به ترجمه تفسیری دست زدند و بدون جدا کردن اصل کلام از حواشی تفسیری به تفصیل و شرح دست زده اند.