جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

یکی از مباحث مهم و اساسی و در عین حال ضروری بحث از عبادت و عبودیت می باشد. در اسلام عبادات گذشته از اصالتی که دارند جزء برنامه تربیتی آن محسوب می شود و اصالت داشتن عبادت به معنی این است که با قطع نظر از هر جهتی، خود جزء اهداف خلقت است. «و ما خلقت الجن و الانس الا لیعبدون » « جن و انس را نیافریده ام جز اینکه مرا عبادت نمایند.» و شکی نیست که خلقت بدون غرض نبوده و عرض از آن منحصرا عبادت و پرستش و به تبع آن رحمت و مغفرت و ... از سوی خداوند نسبت به عالمیان می باشد. عبادت و عبودیت، تنها راه تقرب به خدای سبحان است و در واقع طریقی برای تکامل بشر می باشد. خداوند بزرگ به مقتضای ربوبیت خود برای تربیت و رساندن بشر به کمال شایسته خود یک سلسله عبادات و وظایف اخلاقی معین فرموده است تا در سایه عمل، به کمالی که برای او پیش بینی شده است برسد. انبیاء و سفیران الهی نیز این کمال را تنها در عبودیت و بندگی، خلاصه نموده اند و آنچه نزد محبوب ما اهمیت دارد تعبد و بندگی خالصانه ما در نزد اوست و این که آنگونه باشیم که خدا می خواهد نه آن گونه که خود می خواهیم و آن کس که راه خاص یا روش مخصوصی را برای عبادت خدا ابلاغ می کند، اسیر شرک روشن می شود و چنین شخصی اله خود را همان هوای خویش اتخاذ کرده است. و بدانیم که پرستش و اطاعت ظاهری، اگر بدون تسلیم و پذیرش قلبی باشد، بی ارزش است. بنده باید تسلیم محض و بی قید و شرط امر خدا باشد و در برابر فرمان الهی و دین خدا، سلیقه ها و خواسته های شخصی را کنار بگذارد؛ که این تسلیم همان عبودیت می باشد که فلسفه عبادت است. ریشه استکبار و اعراض مردم از دعوتهای انبیاء آن بوده است ک حالت تسلیم و عبودیت نداشته اند و تابع خواسته دل بودند. از نظر مکتب انسان ساز اسلام، عبودیت می تواند در همه افعال و رفتار انسان نمایان شود به گونه ای که تمام انانیتها و خودگرائی ها در او شکسته شود و التفاتی جز به ذات حق تعالی نداشته باشد. اگر انسان خود را در دایره بندگی خداوند قرار دهد، آثار و برکات آن را در تمام مراحل زندگی خود مشاهده می نماید و از مهمترین دستاوردهای عبودیت، آزادگی است: زیرا لازمه عبد خدا بودن رهایی از عبودیت دیگران است و وقتی آدمی به بندگی واقعی خدا در آید تمام امید و آرزو و آرمان خود را در او و از او می بیند، تا جایی که خداوند گوش او می شود تا بشنود و چشم او می شود تا ببیند و زبان او می شود تا صحبت نماید و همه زندگی او رنگ و بویی خدایی می گیرد. البته روح انسان در این راه، لحظه به لحظه در معرض خطرات و تهدیدات است و همانگونه که عواملی چون فطرت و عقل انسان را به سوی عبادت و تکامل سوق می دهند، عواملی نیز مانند شهوت، هوای نفس، تکبر، عجب و ... انسان را از عبادت باز می دارد و بزرگترین آنها، شرک می باشد. اما اینگونه نیست که انسان توانائی مقابله با آنها را نداشته باشد، بلکه می تواند با دانش وآگاهی و درخواست یاری و توفیق از خدا و توکل و پشتکار و جدیت در این راه عوامل زیانبار را کنار نهد و به طور خلاصه باید گفت که محافظ روح و قلب انسان چیزی جز ایمان نیست؛ آن ایمانی که عمل به همراه داشته باشد، روح این عمل هم با عبودیت قرین باشد. از طرف دیگر، اگر انسان به حقیقت عبادت و کُنه عبودیت پی برده باشد، هرگز آنها را به شرک آلوده نمی کند. پس باید عمل کرد و قلبها را تزکیه و تصفیه نمود، چرا که رستگاری فقط در سایه این موارد حاصل می شود. خدایا چنان کن سرانجام کار تو خشنود باشی و ما رستگار