جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

آثار ادبی کهن ما با موضوعاتی چون حکمت، فلسفه، اخلاق، عرفان وکلام، ارتباطی تنگاتنگ دارد که به ‌صورت انواع نثر و گونه‌های مختلف شعری نمود پیدا می‌کند. یکی از حکمای شاعر که علاوه بر فلسفه، در ادب فارسی نیز جایگاه ویژه‌ای دارد و آثارش هم از جنب? فلسفی و هم از جنب? ادبی شایست? تحقیق و مطالع? دقیق است، حکیم افضل‌الدین محمد مَرَقی کاشانی، فیلسوف قرن ششم و اوایل قرن هفتم است.این پژوهش با هدف استخراج، دسته‌بندی و معرفی دیدگاه‌های فلسفی و عرفانی و تعیین ویژگی‌های ادبی و سبک نویسندگی آثار فارسی باباافضل کاشانی و به شیو? توصیفی- تحلیلی و مطالع? کتابخآن‌ها ی نگاشته شده و در پنج فصل تنظیم گردیده است؛ فصل اول به مقدمه و فصل دوم به احوال و آثار باباافضل اختصاص یافته است. فصل سوم در چهار بخش به معرفی دیدگاه‌های فلسفی و عرفانی او پرداخته است؛ در بخش اول وجودشناسی، در بخش دوم دیدگاه‌های اعتقادی شامل خداشناسی، توحید و وحدتِ وجود، در بخش سوم مباحث مربوط به انسان شامل ساحت‌های وجود انسان، خودشناسی، اخلاق و عرفان، طبقه‌بندی علوم و فلسف? سیاست ودر بخش چهارم طبیعت‌شناسی شامل اجسام، عوالم، جوهر و عرض وصورت و مادّه مطرح می‌شود. فصل چهارم نیز در دو بخشِ نثر و نظم به سبک نویسندگی اختصاص یافته است. و در آخرین فصل نتیج? این مباحث بیان شده است.یافته‌های تحقیق نشان می‌دهد که باباافضل فیلسوفی نواندیش است که فلسفه با او قدم به میدانی تازه می‌گذارد؛ چنان‌که خودشناسی محوریت می‌یابد و درون انسان کانون تأملات فلسفی می‌شود. او در برخی موضوعات، نظری متفاوت با نوافلاطونیان مسلمان دارد که نشان‌گر استقلال فکری اوست. سبک نوبسندگی او ساده و فصیح و دارای اکثر مولفه‌هایی است که نشان از پختگی و کهنگیِ متون قدیم دارد. همچنین باباافضل منشأ اصطلاح‌سازی فلسفی به فارسی و نیز مبدأ حرکتی تلفیقی است که به اتصال جریآن‌ها ی فکری جهان اسلام در صدرالمتألهین منجر شد.