جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

هدف پژوهش حاضر، بررسی و مقایسه‌ی تجربه اوج از دیدگاه آبراهام مزلو و تجربه دینی از دیدگاه ویلیام جیمز می‌باشد. مزلو معتقد است که تجربه‌ی اوج می‌تواند با سلسله مراتب نیازهای انسان شامل نیازهای زیستی، امنیتی، اجتماعی، احترام و خودشکوفایی ارتباط نزدیکی پیدا کند و بدین ترتیب می‌توان آن را در انسان‌های خودشکوفا یافت. تجربه اوج، جایگاه والایی در زندگی انسان دارد و با معنویت ارتباط عمیقی دارد و او دستیابی به آن را در گرو تلاش خودِ انسان می‌داند. ویلیام جیمز نیزکه روشی پراگماتیک دارد، معتقد است که تجربه‌ی دینی اقسام و ابعاد متفاوتی دارد که یک شیوه‌ی جهت‌گیری با جنبه‌ی غایت‌گرایانه است. مولّفه‌هایی وجود دارد که بازگوکننده‌ی تجربه‌ی دینی است که از جمله آنها می‌توان به خلوت با امر قدسی (که در آن ماهیت دین و انواع آن مشخص شده و دعا به عنوان گوهر اصلی دین معرفی می‌شود)، احساس حضور امر قدسی (که در آن سلسله مراتب تجربه دینی و ویژگی‌های آن تبیین می‌شود) و دین، به عنوان واکنش فرد نسبت به جهان و زندگی (که در آن به تبیین کارکردهای تجربه دینی و ویژگی‌های حیات دینی با توجه به تجربه دینی می‌پردازد) اشاره کرد.با تأکید بر این موضوع که تجربه‌ی اوجِ مزلو و تجربه‌ی دینیِ جیمز، با وجود تشابهاتی، دو مقوله‌ی جداگانه هستند، به دنبال بررسی تشابهات و تمایزات آن دو بودیم. روش تحقیق از نظر نحوه‌ی گردآوری داده‌ها، از نوع کتابخانه‌ای و شیوه‌ی مقایسه‌ای بوده است.نتایج تحقیق حاکی از آن بود که تجربه‌ی اوجِ مزلو و تجربه‌ی دینی جیمز دارای تشابهاتی و تمایزاتی هستند. تشابهات آنها شامل رویکرد پدیدارشناسانه، تأکید بر شخصی بودن تجربه اوج و تجربه دینی و ... می‌باشند و تمایزات آنها همچون کثرت و وحدت و نیز هدف و وسیلهقلمداد کردن تجربه اوج و تجربه دینی است. با توجه با این تشابهات و تمایزات موجود می-توان ‌گفت: رابطه‌ی این دو تساوی و تباین مطلق نیست، بلکه از جهاتی هم‌پوشانی و از جهاتی اختلاف دارند.