جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

جریان تفکیک و پیش‌قراول آن، میرزا مهدی غروی اصفهانی در صده اخیر معنای جدیدی از عقل ارائه دادند. آن‌ها عقل را موهبتی الاهی و نورانی دانستند که، بر نفوس ظلمانی و مادی می‌تابد و سپس برای انسان علم حضوری بی‌واسطه بدون خطا حاصل می‌شود. از این عقل تعبیر به عقل فطری می‌شود. بنا بر این نظر دخالت دادن افکار بشری در فهم دین، آن را از صحت و خلوصتهی می‌کند و به وادی امتزاج و التقاط کشانده و از حقایق دینی دور می‌نماید. پس باید به معنای عرفی و ظهورات نوعی الفاظ به کار رفته در متون دینی ملتزم بود. نخستین پیامد ارائه معنای جدید آن است که نقش عقل مصطلح و رایج در علوم، که از آن به ابزار ادراکی بشر یاد می‌شود، در حوزه تحقق معرفت‌دینی انکار می‌شود. سزاوار است در این حوزه عقل را همانند نقل در عرض یک‌دیگر دانست. بنابراین بهترین نظر که با کارکرد و فعالیت‌های عقل منطبق باشد این است که، عقل را نه تنها مفتاح دین دانست بلکه باید روشنگری عقل را در متن دین هم پذیرفت که نتیجه آن معرفت زایی، معناگرایی و سنجش‌گرایی برای عقل می باشد.