جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

بررسی زبانِ عرفانی از پژوهش‌هایی است که به طورِ هم‌زمان با دو متغیر، یعنی زبان و عرفان، سروکار دارد. چنین پژوهشی از طرفی با طرحِ جامعی دربار? زبان و از طرفی دیگر با موضوعِ عرفان و کارکردهای آن مرتبط است. در مبحثِ زبان -چنان‌چه آن را موضوعِ پژوهش‌های عرفانی به شمار بیاوریم- باید بتوان از یک طرحِ نشانه‌شناختی منسجم آغاز کرد و تا دامنه گسترده‌تری مانند کلام موضوع را بسط و تفصیل داد. از ضروریات مقدماتی چنین بحثی، وجودِ شبکه منسجمی است که بتواند بررسی زبان را از سطحِ کوچک‌تری مانند نشانه، دال، و مدلول آغاز کند و با بسطِ آن به سطحِ کلی‌تری مانند گزاره برسد و از این گذر شرایطِ معناداری گزاره، و کارکردهای زبانی آن را بکاود و نهایتاً شرایطِ حاکم بر بافت‌های کلّی‌تری مانند کلام را بررسی کند. در مبحثِ عرفان نیز،باید بتوان به طورِ نظام‌مندی به کارکردهای عرفان- و نه چیستی آن پرداخت.کارکردهای عرفان چه در حوز? نظری و چه در حوز? عملی همواره با موضوعاتی چون معاملاتِ عرفانی(تجرب? طریقی)، احوالِ عرفانی، معرفتِ عرفانی و هستی‌شناسی عرفانی مرتبط است. به بیانی دیگر، مادامی که چیستی تجرب? عرفانی موضوعِ پژوهش نباشد، می‌توان با استناد به برخی از ویژگی‌های عرفان به طبقه‌بندی معناداری در این حوزه دست زد. این طبقه‌بندی شاملِ تجربه، احوال، معرفت و هستی‌شناسی عرفانی است. با ترکیبِ دو متغیرِ مستقلِ زبان و عرفان پژوهشی را می‌توان پی‌ریزی کرد که دغدغه اصلی آن زبانِ عرفانی باشد. در چنین پژوهشی از جمعِ این دو متغیرِ مستقل استفاده می‌شود، یعنی از طریقِ بررسی زبان در ساحت‌های متمایزِ عرفانی تحلیل‌هایی صورت می‌گیرد که به طورِ هم‌زمان از دو روشِ زبان‌شناختی و معرفتِ‌شناختی استفاده می‌کنند.