جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

موید فی الدین (390 -470 هـ)، از جمله شعرای متعهد شیعی در قرن پنجم است که در دوره فاطمیان می زیسته و چندین سال دروزارت آنان به عنوان داعی در مناصب مختلف اداری، سیاسی، مذهبی و ...خدمت کرده است. دیوان او سرشار از مضامینی، در مدح و رثای اهل بیت (ع) و هجو دشمنان ایشان است و نشان از این دارد که، پرداختن به سیمای اهل بیت، وجهه همت او بوده است. خصوصیت بارز اشعارش، صدق عاطفه و اخلاص واقعی به خاندان پیامبر (ص) است، این امر را به راحتی از خلال اشعارش می توان دریافت، چنانکه در هنگام مدح و رثا اهل بیت(ع)، محبت و ارادت خالص خود را نمایان می کند.در این پژوهش برآنیم تا با روش توصیفی- تحلیلی پس از بیان اوضاع سیاسی- فرهنگی عصر شاعر و شرح زندگی نامه‌ی وی، به بررسیمضامین شعری ایشان درباره اهل بیت(ع) بپردازیم. همچنین در این پ‍ژوهش سعی براین است شعرهایی را که شاعر در وصف اهل بیت (ع) سروده است را معرفی کنیم و سپس به تحلیل شعرها، ویژگی ها، اغراض و ... بپردازیم