جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی: آناندی هاتیانگادی در کتاب «بایدها و اندیشه‌ها» پاسخی بدیع به استدلال شکاکیت معنا ارائه می‌کند که توسط سائول کریپکی در کتاب ویتگنشتاین درباره قوانین و زبان خصوصی ارائه شده است. کریپکه می‌پرسد چه چیزی باعث می‌شود که هر کسی با هر کلمه‌ای چیزی را معنا کند، و استدلال می‌کند که هیچ واقعیتی در مورد اینکه هیچ‌کس به چه معناست وجود ندارد. استدلال کریپکی الهام‌بخش بحث‌های پر جنب و جوش و گسترده‌ای در فلسفه زبان است، زیرا برخی از اساسی‌ترین مسائل را در این زمینه مطرح می‌کند: یعنی واقعیت، حریم خصوصی و هنجاری بودن معنا. هاتیانگادی استدلال می‌کند که برای رسیدن به این نتیجه ریشه‌ای که هیچ واقعیتی در مورد معنای شخص از یک کلمه وجود ندارد، شکاک باید بر این تز تکیه کند که معنا هنجاری است و این تز شکست می‌خورد. از آنجایی که هر «راه‌حل شک‌آمیز» برای مشکل شک‌گرایانه به‌طور غیرقابل اصلاحی ناسازگار است، هتیانگادی نتیجه می‌گیرد که باید یک واقعیت در مورد منظور ما وجود داشته باشد. هاتیانگادی علاوه بر ارائه یک مرور کلی از بحث در مورد شک معنا و محتوا، بحث مفصلی از مشارکت‌های سایمون بلکبرن، پل بوگوسیان، رابرت براندوم، فرد درتسکه، جان مک‌داول و کریسپین رایت و دیگران در این مناقشه ارائه می‌کند. پیرامون استدلال کریپکه موضوعات مورد بررسی شامل هنجاری بودن معنا و ارتباط آن با هنجاری بودن احکام اخلاقی، نظریات تقلیل و غیر تقلیل معنا، هنجار زدایی در مورد حقیقت و معنا و حریم معنا است.

بسیاری از فیلسوفان مدعی هستند که معنا و محتوای سمانتیکی زبان، امری هنجاری است، یعنی معنای یک کلمه تعیین کنندة الگوی درست کاربرد بوده و این الگو را تجویز می کند. مهم ترین استدلال هایی که فیلسوفانی مانند کریپکی و بوقوسیان به نفع هنجاری بودن معنا ارائه داده اند بر مفاهیمی مانند «قواعد»، «کاربردهای صحیح»، و «امکان خطای سمانتیکی» استوار است. اما برخی فلاسفه، ادعای هنجاری بودن معنا را زیر سؤال برده و انتقاداتی به آن وارد کرده اند. در این مقاله از این نظریه که هنجارهای زبانی ریشه در جنبة اجتماعی زبان دارند دفاع می شود؛ یعنی معنای کلمات به خودی خود، در مورد کاربردهای صحیح و ناصحیح بی طرف است، اما قوانین اخلاقی یا اجتماعی هر جامعه هنجارهایی را به زبان تحمیل می کند.