جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

پژوهش حاضر، در مقام بررسی این امر است که چگونه می‌توان از دیدگاه متکلمین و فلاسفه اسلامی، مسأله‌ی بداء، و رابطه آن با علم الهی را تبیین عقلانی نمود. «بداء» یکی از عقاید شیعه‌ی امامیه محسوب می‌شود. واژه‌ی «بداء» اسم مصدر از ماده‌ی «بدو» به معنای ظهور بعد از خفا است که درباره‌ی خداوند و انسان کاربرد دارد. در برخورد با این موضوع، هر کدام از اندیشمندان حوزه فلسفه و کلام موضعی خاص اتخاذ نموده‌اند. با توجه به علم مطلق پروردگار در صورتی که «بداء» در معنای صحیح اصطلاحی‌اش به کاربرده نشود، مستلزم نسبت دادن جهل به خداوند می‌شود. برای حل این مسأله بعضی از اندیشمندان بداء را همسان با نسخ دانسته‌اند. برخی دیگر از راه تاویلمعنای بداء به «ابداء» و «اظهار» در پی یافتن مبنای عقلی و شرعی برای بداء بوده و گروه سوم به طور کل وجود بداء را انکار نموده‌اند؛ این گروه نیز به دو دسته تقسیم می‌شوند. دسته‌ی اول یهودیان هستند که معتقدند پروردگار جهان در ابتدای هستی، قضا و قدری برای عالم در نظر گرفته است که به هیچ عنوانحتی توسط خداوند قابل تغییر نیست. دسته‌ی دوم همچون اشاعره، مسأله‌ی بداء را به خاطر مبانی اندیشه‌ای خود و پیامدهایی که اعتقاد به بداء دارد آن را انکار کرده‌اند. بداء در مرتبه‌ی لوح محو و اثبات که مرتبه‌ای از علم الهی است قرار دارد و نوعی قضا و قدر الهی محسوب می‌شود. مسأله‌ی بداء می‌تواند مویدی جهت اثبات وجود اختیار برای انسان باشد.