جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

«امر» از واژگان پرکاربرد در قرآن کریم است و در آیات متعددی به خداوند نسبت داده شده است. طلب اصلی ترین معنای لغوی «امر» است و معانی دیگر از آن منشعب می شود. این واژه در ساختارهای مختلف و به معانی شأن، حال، حادثه، کار[عجیب و زشت] و مشورت در قرآن به کار رفته است. «امر» منتسب به خداوند شامل دو قسم تشریعی و تکوینی است. امر تشریعی فرمان خداوند به موجودات مختار، در دو حیطه اعتقادی و رفتاری است که متناسب با توانایی آن ها و قابل معصیت است. ایمان، توحید در عبادت، تسلیم، برپایی نماز، پرداخت زکات، عدالت، امانت داری و جهاد از مهم ترین مصادیق «امر» تشریعی خداوند هستند. امر تکوینی، اراده خداوند در ایجاد و تدبیر امور عالم است که دفعی و تخلّف ناپذیر است. مهم ترین مصادیق «امر» تکوینی خداوند در ارتباط با آفرینش و تدبیر امور طبیعی، ملائکه و انسان عبارتند از برپا داشتن آسمان ها و زمین و تدبیر امور آن ها، تسخیر موجودات، فرو فرستادن ملائکه، محافظت از انسان، خلقت عیسی(علیه السلام)، هدایت و عذاب.