جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

هدف از این پژوهش یافتن مبادی و مفروضات متافیزیکی پیدا و پنهان در اندیشه سیاسی ماکیاولی است؛ مبادی که ریشه در سیاست اندیشی او و موقعیت ویژه اش در تاریخ اندیشه سیاسی غرب دارد. علی رغم آنچه بسیاری از محققان تاریخ اندیشه، اندیشه سیاسی ماکیاولی را قلمرو واقع گری ناب می دانند و خود او را با عناوینی همچون بنیان گذار رئالیسم سیاسی، تا آستانه پوزیتیویست سیاسی (سرآغاز دوران جدید) فرا برده اند، این نوشتار بر آن است که تاملات تجربی ماکیاولی پیرامون سیاست، متاثر از مقولاتی عمدتا الاهیاتی است که از اعصار گذشته بر جای مانده و رشته های آن در اندیشه او نیز (همچون دیگر اومانیست های رنسانس) دیده می شود. در این مقاله سعی شده است که ذیل سه محور، یعنی: اصل بنیادین، ربط میان فورتون و ویرتو، و منجی گرایی، ریشه های الاهیاتی اندیشه سیاسی ماکیاولی آشکار شود و خوانشی الاهیاتی از آن ارائه گردد.