جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

در زبان‌های اسلامی به ویژه عربی و فارسی، قصاید، غزل‌ها، قطعه‌ها و آثار بسیاری از شاعران در حمد و ستایش خداوند، و مدح و ثنای پیامبران و اولیای الهی سروده شده است. مدایح مذهبی نیز از مقوله‌ی شعر می‌باشد. چون در این‌گونه آثار شاعران با استفاده از زبان والای شعر و خلق آثار عرفانی و رمز و نماد، صداقت و انسان کامل بودن پیامبران الهی را به فرهنگ جامعه و شعور اجتماعی منتقل می‌سازند. معجزات و سیمای پیامبران، اخلاق و سیره‌ی زندگی آنان را به صورت تشبیه، تلمیح و نماد ترسیم و تشریح می‌کنند. همان‌طور که موسی (ع) را مظهر سالک و جستجوگر و شاگرد و مرید می‌دانند. حضرت عیسی (ع) را پیرو و ولی کامل و مظهر راستی و پاکی و فرد منجی و شفادهنده‌ی بیماران و نماد تجرد و وارستگی، و سیمای روحانی و استثنایی قلمداد می‌کنند. حضرت محمد (ص) را انسان کامل، راهنما، شفاعت کننده و مظهر مهر و لطف و محبت و احسان و نیکوکاری و حلم و بردباری و صاحب معراج و رمز غایت آفرینش می‌دانند که خداوند متعال در حدیث قدسی می‌فرماید: «لولاک لما خلقت الافلاک» یعنی اگر تو نبودی هر آینه آسمان‌ها را نیافریده بودم. توجه به مقام والای انبیاء الهی و نگرش به زندگانی و جنبه‌های گوناگون اخلاقی و تربیتی آنان همواره مورد عنایت شاعران و ادبیات منظوم و هنر می‌باشد که آثار منظوم شاعران خاقانی نظامی و عطار گواه بر این سخن می‌باشند که با اشعار زیبا و دلنشین خود جنبه‌های زندگی پیامبران از جمله معجزات آن‌ها را به شعر کشیده‌اند.