جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

برای این پرسش که به هنگام ضرورت چه کسی یا کسانی سالمندان را یاری می کنند، یک پاسخ پیش فرض وجود دارد: فرزندان. اما این که این پاسخ درست است یا خیر و سالمندان تا چه اندازه و در چه اموری به حمایت فرزندان متکی هستند و آیا دیگر منابع حمایت اجتماعی قادرند نبود یا کمبود حمایت فرزندان را جبران کنند؟ پرسش هایی است که مستلزم پژوهش های بیشتری است. هدف این مقاله سهیم شدن در ارائه پاسخ علمی به این پرسش ها است. برای انجام این کار از دو نظریه جبران سلسله مراتبی و کارکردهای مشترک و داده های پژوهشی میدانی که از مصاحبه با 527 سالمند 60 ساله و بیشتر ساکن در شهر تهران در سال 1386 به دست آمده، استفاده شده است. نتایج به طور خلاصه نشان می دهد که در محیط جمعیتی که در آن باروری بالنسبه بالا و مرگ و میر نسبتا پایین بوده، شبکه حمایت خانوادگی سالمندان شهر تهران در اندازه بزرگ و در ترکیب جنسی متنوع است. با وجود میل مهاجرتی بالایی که در میان فرزندان دیده می شود، دسترسی سالمندان شهر تهران به فرزندانی که قادر به ایفای نقشی مهم در شبکه حمایت خانوادگی هستند، بالا است. از همین روی حمایت خانوادگی، خصوصا از نوع حمایت ابزاری، تحت سیطره فرزندان قرار دارد و حمایتی که فرزندان از والدین سالمند، خصوصا زنان، دارند به وسیله منابع دیگر قابل جبران نیست.