جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

توسعه در بعد فضایی زمانی می تواند در جهت پایداری قرار گیرد که بتواند راه کارهایی مشخص را برای تامین مطلوب و عادلانه نیازهای خدماتی ساکنان ارائه کند. در این تحقیق تلاش شده است تا با شناسایی الگوی توزیع فضایی توسعه در شهرستان های استان خوزستان به این امر پی برد که آیا این توسعه جهت گیری پایدار دارد یا خیر؟ پژوهش حاضر از نوع کاربردی و از لحاظ روش بررسی توصیفی- تحلیلی است. داده های تحقیق از سال نامه آماری استان خوزستان در سال 1390 گردآوری شده است. نتایج تحقیق نشان می دهد که توزیع فضای توسعه در سطح شهرستان های استان خوزستان در جهت اهداف و اصول توسعه پایدار نیست. همه تحلیل ها نشان می دهد که توزیع فضایی توسعه در استان بسیار نابرابر و در تضاد کامل با عدالت فضایی مطرح شده از سوی توسعه پایدار است. نابرابری در توزیع فضایی توسعه در سطوح مختلف اتفاق افتاده است. نابرابری میان مرکز (اهواز) و شهرستان های پیرامون، نابرابری میان شهرستان های کم جمعیت و پرجمعیت استان، نابرابری میان شهرستان های با میزان شهرنشینی بالا و پایین، نابرابری میان شهرستان های شمالی و جنوبی و شرقی و غربی استان. هم چنین الگوی توسعه فعلی در سطح استان دیدگاه کل نگری و برخورد سیستمی توسعه پایدار را نقض می کند؛ به گونه ای که بخشی نگری در توزیع فضایی توسعه در حال حاضر بسیار روشن و مشخص است.