جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

تحولات سیاسی و اجتماعی، همواره موجب تغییر زندگی مردم و در نتیجه تغییر تفکر، نحوه برداشت و دید آنان می گردد. این تغییرات در دوره های مختلف، در آثار شاعران در سه بعد زبانی، تصویری و مضمونی تجسم پیدا می کند. این نکته به عنوان یک مطالعه موردی در شعر دوره صفویه بسیار محسوس است. شاه اسماعیل صفوی، موسس سلسه صفویه، در آغازین سال های سده دهم، حکومتی مرکزی و یکپارچه را در ایران بنیان گذاشت؛ اولین اقدام این پادشاه جوان، اعلام رسمیت مذهب تشیع بود. این تغییر مبانی ایدئولوژیکی بدان دلیل که با درونی ترین بخش زندگی مردم جامعه یعنی اعتقادات آنان بستگی داشت، باعث ایجاد تغییر و تحولات بزرگی در سطح جامعه گردید؛ در نتیجه ادبیات و از جمله شعر نیز از تأثیرات مستقیم آن برکنار نماند. وجود این شرایط ویژه سیاسی و اجتماعی در سده دهم و محدودیت آشکار شعر فارسی از لحاظ مضمونی به نسبت پیش از خود، باعث ضرورت توجه ویژه به مسائل شعر و ادب در این سده گردید. مقاله حاضر می کوشد زمینه های سیاسی و اجتماعی را در سده دهم، بر اساس منابع معتبر تاریخی، مورد بررسی و تحلیل دقیق قرار دهد. سپس به محورهای مضنونی بپردازد که اشعار پنج شاعر برجسته اسن قرن یعنی بابا فغانی شیرازی، عرفی شیرازی، نظیری نیشابوری، نوید بیگ شیرازی و محتشم کاشانی، از آنها تأثیر پذیرفته اند.