جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

قیصر امین پور (1338-1386) یکی از بزرگترن و تأثیرگذارترین شاعران دوران انقلاب اسلامی ایران است. بررسی سبک شعر او با تکیه بر نوآوری های بلاغی، موضوع مقاله حاضر است. شعرهای وی از جنبه بلاغی ارزش فراوانی دارد و بر ظرفیت ها و توانمندی زبان فارسی افزوده است. سه عنصر مهم بلاغی و سبکی در شعر امین پور عبارتند از: ایهام، متناقض نمایی و ایجاز. ایهام در شعر او انواع گوناگونی دارد که در این مقاله بررسی شده است. بسیاری از ایهام های او جدید است. متناقض نمایی نیز از نظر بسامد و انواع در شعر وی تحلیل شده است. ایجاز در شعر امین پور عواملی دارد از جمله: ایهام، نمادپردازی، شعرهای طرح وار و روایی کوتاه، بهره گیری از قالب های رباعی و دوبیتی و کم کردن ابیات غزل. امین پور توانسته است ویژگی های سبکی و بلاغی شعر کلاسیک و شعر نیمایی را هم در شعر نوی خود تلفیق کند و هم در شعرهایش در قالب های کلاسیک. یکی از عواملی که در نهایت، باعث برجستگی سبکی اوست، نوآوری در عناصر بلاغی مذکور و درک انتظار مخاطبان امروز از شعر است.

ادبیات عربی در اندلس و شمال آفریقا در نیمه نخست سده چهارم هجری باحضور ابن هانی اندلسی (326-362 هـ) شاعر بزرگ این خطه با تحولی شگرف روبه رو شد. اشعار سترگ و شکوهمند این قصیده سرای توانا ناقدان فراوانی را به چالش فراخواند و بازار نقد و نقادی را پررونق ساخت. نگارنده مقاله برآن است تا نظر و دیدگاه های ناقدان شعر ابن هانی را مورد بررسی و تحلیل قرار دهد و از مجموعه این نگاه های نقادانه، شیوه ها و سیر تحول نقد ادبی در زبان و ادبیات عربی را به دست دهد.