جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

مفهوم سبک از دیرباز مورد توجه فلاسفه، ادبا و نظریه پردازان شاخه های مختلف دانش و هنر بوده است و در یکی دو سده اخیر هم که مکاتب گونه گون سبک شناسی در جهان غرب ظهور کرده، نظریه ها و تعاریف قابل تاملی در این باره ارائه گردیده است.برای تکوین سبک از گذشته تا حال، علل و عوامل متعددی شناخته شده است اما عوامل محدودکننده سبک و به وجودآورنده سبک غیرحقیقی و ریائی، تاکنون به عنوان یک مبحث و موضوع مستقل معرفی نشده یا کمتر مورد توجه قرار گرفته است.عوامل محدودکننده سبک راستین، به دو گروه قابل دسته بندی هستند: 1) عوامل برون زبانی؛ شامل زمینه های تاریخی - اجتماعی، مخاطبان و مشوقان، اندیشه ها، خودسانسوری و کم سوادی شاعر یا نویسنده. 2) عوامل زبانی؛ از جمله: پای بندی به سنت ها و قراردادهای ادبی، عدم توجه به صبغه اقلیمی، رویکردهای باستان گرایانه و به تبع اضطراب در سبک.هدف نگارنده در این نوشته، معرفی عوامل محدودکننده و آسیب رسان به سبک واقعی بر اساس شیوه انتقادی و فن تحلیل محتواست.

احوال عرفانی یکی از مباحث مهم و مشروح عرفان و تصوف اسلامی، به شمار می ‌آید. سالک در مسیر سلوک خود برای وصول به کمال، باید نفس را از هواهای نفسانی پاک کند، بدین منظور کسب مقامات عرفانی باعث صاف شدن اندرون سالک می‌ گردد و در نتیجه او آمادگی و شایستگی کامل پیدا می ‌کند تا احوال عرفانی بر او وارد شود. «قرب» یکی از مهمترین احوال عرفانی است که علاوه بر جایگاه والای آن در قرآن کریم، از اهمیت و ارزش بسیاری در آثار عرفا برخوردار است، تا جایی که بیشتر عرفا در آثار خود از احوال عرفانی و بویژه حال قرب استفاده کرده ‌اند. اگر چه ممکن است، بعضی به صورت صریح به این موضوع نپرداخته باشند؛ ولی در اکثر متونی که تا پایان قرن ششم هجری تالیف شده، به محورهای اساسی آن که عبارت است از: «قرب پیش از فنا» و «قرب پس از فنا» اشاره شده است. در این مقاله با مطالعه کتب عرفانی فارسی و عربی موجود تا پایان قرن ششم هجری، تعاریف و ابعاد مختلف قرب بررسی و تحلیل جامعی از سیر عرفانی قرب ارائه شده است که بدین طریق در تبیین و تجزیه متون ادب عرفانی سهم بسزایی دارد.