جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی: کاوشی جذاب و روشنگر غم و اندوه - و اینکه چرا، علیرغم درد شدیدش، می تواند به رشد ما نیز کمک کند تجربه غم و اندوه به خاطر مرگ شخصی که دوستش داریم یا برای ما مهم است - به همان اندازه که دردناک است - در شرایط انسانی نقش اساسی دارد. با این حال، شگفت آور است که فیلسوفان به ندرت اندوه را در هر عمقی بررسی کرده اند. در غم، مایکل چولبی یک کاوش فلسفی پیشگامانه از این رویداد عاطفی پیچیده ارائه می‌کند، و بینش‌های ارزشمند جدیدی را در مورد اینکه غم چیست، برای چه کسی سوگواری می‌کنیم و چگونه اندوه می‌تواند ما را در نهایت به درک خود غنی‌تر و درک کامل‌تر انسانیتمان برساند، ارائه می‌کند. چولبی با تکیه بر روانشناسی، علوم اجتماعی، و ادبیات و همچنین فلسفه توضیح می دهد که ما برای از دست دادن کسانی که هویت ما روی آنها سرمایه گذاری شده است، غمگین هستیم، از جمله افرادی که شخصا آنها را نمی شناسیم اما به هر حال آنها را گرامی می داریم، مانند شخصیت های عمومی. مرگ آنها نه تنها ما را از تجربیات ارزشمند محروم می کند. آنها همچنین تعهدات و ارزش های ما را مختل می کنند. با این حال غم و اندوه چیزی است که ما باید به جای اجتناب از آن بپذیریم، بخش مهمی از یک زندگی خوب و معنادار است. چولبی می گوید، کلید درک این پارادوکس این است که غم و اندوه فرصتی منحصر به فرد و قدرتمند برای رشد در خودشناسی با شکل دادن به هویتی جدید به ما می دهد. اگرچه غم و اندوه می‌تواند آشوب‌انگیز و گمراه‌کننده باشد، اما همچنین نشان‌دهنده ظرفیت انسانی ما برای سازگاری منطقی با تکامل روابطی است که به آنها وابسته هستیم. گزارشی اصلی از نحوه عملکرد سوگ و چرایی اهمیت آن، سوگ نشان می دهد که چگونه درد این تجربه به ما فرصتی می دهد تا روابط خود را با دیگران و خودمان عمیق تر کنیم.

چه خوشبخت است کسی که عمرش به پنجاه رسیده و هنوز به سوگ عزیزی ننشسته است. حضور در جمع عزاداران -داغ‌‏داران- تجربه‌‏ای است که همه پشت سر می‏‌گذاریم، جز آن‏‌هایی که خیلی جوان می‌‏میرند و خود دلیل مصیبت‌‏اند. وفات پدر یا مادر، همسر، برادر یا خواهر، دوستی نازنین و، شاید از همه غم‌‏انگیزتر، فوت فرزند ازجمله دلایل عمدۀ سوگ‌‏اند. آیا گریزی از سوگ هست؟ آیا باید از آن گریخت؟ آیا می‌‏شود از، بنا به عبارت محبوب چارلی براون، اندوه سودمند سخن گفت؟ سقراط اعتقاد داشت که یکی از اهداف اصلی فلسفه دفع هراس از مرگ است. او که در شُرف مرگی خودخواسته با شوکران بود می‌‏گفت بی‏‌صبرانه منتظر است تا پس از انتظاری طولانی دریابد که زندگی بازپسینی وجود دارد یا خیر. مونتنی در جستاری با عنوان فلسفه‏‌پردازیْ آموختنِ چگونه مردن است 1، مانند جستارهای دیگرش، بیان می‏‌کند که نباید مرگ را فراموش کنیم بلکه شایسته است همواره آن را مد نظر قرار دهیم؛ آگاهی از مرگِ ناگزیرْ ما را به زندگی بهتر ترغیب می‏‌کند.

در میان همه موضوعات شعری - به شرط آنکه صدق عاطفه و خلوص احساس را در آنها اعتبار کنیم - مرثیه زیباترین و عمیق ترین و کاملترین نوع شعر است و در کنار ویژگیهای خاص خود، شعاعی از دیگر اغراض شعری را نیز در خویش دارد. دلالت ضمنی مراثی بر دیگر مفاهیم شعری گر چه در شعر کهن عربی غالبا محدود به مضامین مدح است، اما در شعر معاصر آشکارا احساس می شود. زیبایی و نرمی و مهر غزل را در کنار متانت و استحکام مدح و صلابت و سطوت حماسه در شعر سوگ معاصر می یابیم. بر خلاف مرثیه کهن، مرثیه معاصر تصویر مرده ای در زندان گور نیست بلکه ترسیم شهید زنده ای است که همواره پیامی پویا ورای مرزهای سوگ محض دارد. این شعر اینک بخشی از ادبیات مقاومت و فرهنگ شهادت است و از این رو تبلور اسطوره فدا و روایت رهایی از بندهاست.

لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (PDF) مراجعه فرمایید.