جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

رویکرد عقل گرا سال های متمادی بر فضای آموزش ارزش ها حاکم بوده است. تمرکز یک جانبه و افراطی بر این رویکرد، سبب غفلت از بخش وسیعی از یادگیری های ضمنی انسان و داوری های اخلاقی شهودی او که منشأ بسیاری از رفتارهایی اخلاقی هستند شده است. مسئله این پژوهش آن است که چرا آموزش های مستقیم و استدلالی در حوزه ارزش ها، به تنهایی تحقق اخلاق را در رفتار متربیان تضمین نمی کند؟ به نظر می رسد آموزش مستقیم و کلامی ارزش ها، تنها منبع یادگیری اخلاقی انسان نیست؛ بلکه بخش وسیعی از یادگیری های انسان به صورت ضمنی و در قالب تجارب واقعی او صورت می پذیرد. برای بررسی این فرضیه، دیدگاه های جدید در مورد یادگیری های ضمنی، عملی و ادراکات شهودی بررسی و اثبات شده است که یادگیری اخلاقی انسان از دو طریق مستقیم و ضمنی صورت می گیرد و البته با وجود همکاری و تعامل این دو شیوه، اغلب داوری ها و اعمال اخلاقی ما به صورت شهودی انجام می گیرد. این داوری ها ریشه در تجارب اولیه زندگی و تعاملات غیرکلامی فرد محیط دارد که از یادگیری های ضمنی ناشی شده اند. در پایان نیز پیشنهادهایی برای اثربخشی بیشتر برنامه های آموزش اخلاقی مطرح شده است.

با توجه به رابطه تنگاتنگ زبان و سنت ‌های فرهنگی، از قرن نوزدهم علاوه بر آموزش زبان بر آموزش فرهنگ نیز تاکید شد. با این حال، کمبود تحقیقات در ‌خصوص تاثیرات فرهنگ ایرانی در آموزش زبان فارسی به غیر ‌فارسی ‌زبانان کاملا مشهود است. روش کار در این ‌جا با تهیه پرسشنامه همراه با کنترل روایی صوری و محتوایی آن بوده است. پیکره مورد بررسی پنجاه فارسی ‌زبان را در سنین و سطوح تحصیلی متفاوت دربر می ‌گیرد که ممکن است به آنها با هدف تحلیل فراوانی عواملی به ‌عنوان جاذبه‌ های فرهنگی برای آموزش فرهنگ توجه شود. این موارد در سه بخش بررسی شده است: بررسی فراوانی جاذبه ‌های فرهنگی ایران، تاثیر محیط یادگیری و جاذبه ‌های فرهنگی در آموزش فارسی، و اثرگذاری برگزاری کلاس در محیط‌ های متفاوت و برگزاری کلاس ‌های فرهنگی. بر این اساس، نتایج تحقیق، که در قالب 6 جدول و نمودار عرضه شده، نمایانگر آن است که پیش ‌زمینه فرهنگی نقش مهمی در یادگیری زبان دارد و سبب بروز نگرش ‌های مثبت یا منفی درباره زبان می ‌شود.