جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

« اعیان ثابته » از اصطلاحات کلیدی عرفان ابن عربی است که معانی نزدیک به آن در مکاتب مختلف پیش از وی وجود داشته است. این اصطلاح بار اول به وسیله خود « ابن عربی» وضع شد و عارفان و فیلسوفان – به پیروی از وی – در مسائل متعددی از جمله « علم حق»، « تجلی حق » و «آفرینش» از آن استفاده کرده اند. ملاصدرا – بیانگذار حکمت متعالیه – در کتاب کبیر خود، الاسفارالاربعه، گاه با تمجید از ابن عربی این اصطلاح را به کار می برد و قول خویش را تایید می کند و گاه سخن ابن عربی در «اعیان ثابته » را به سخافت کلام معتزلیان در « ثابتات ازلی » می داند و آن را به گونه ای توجیه می کند. در این مقاله با عطف توجه به مساله « علم الهی پیش از خلقت» می کوشیم مفهوم « اعیان ثابته » در عرفان ابن عربی و حکمت متعالیه صدرایی را – به قدر وسع – آشکار کنیم . در پایان مقاله با تحلیلی کوتاه از دیدگاه ملاصدرا در « اعیان ثابته» بیان شده است که اصول «حکمت متعالیه » ملاصدرا با قول به « اعیان ثابته » آنگونه که مقصود ابن عربی است منافات دارد.