جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : از سال 1968، جوامع اساسی مسیحی (BCCs) توسط سلسله مراتب کاتولیک شیلی به عنوان یک واکنش نهادی دفاعی به افزایش نارضایتی مذهبی و افزایش افراط‌گرایی سیاسی در میان کاتولیک‌های به حاشیه رانده شده، در چارچوب وسیع‌تری که هم اصلاحات نهادی کلیسای کاتولیک و هم اصلاح‌طلبی را نشان می‌دهد، ترویج شده است. تغییرات اجتماعی در شیلی این جو اصلاحات در کلیسای کاتولیک به طور کلی باعث افزایش انعطاف پذیری در زمینه های نهادی و آموزشی شده است، و به طور خاص باعث قدردانی مثبت از گفتمان و عمل مذهبی رایج شده است، همانطور که در ظهور الهیات رهایی بخش و BCC دیده می شود. در برابر این پیشینه تاریخی، هدف این پایان نامه توصیف و درک ابزارهای غیررسمی انتقال فرهنگ دینی است که توسط طیف وسیعی از شیوه های آموزشی در یک نمونه بسیار منتخب از BCC ها تحقق یافته است. در بخش آغازین، موضوع این تحقیق معرفی شده و دیدگاه های اصلی تحقیق مورد بحث قرار گرفته است. مفاهیم اصلی یک زبان برای تحلیل جامعه‌شناختی تولید، بازمتن‌سازی و انتقال غیررسمی مردمی فرهنگ دینی تعریف می‌شود. مسائل نظری مهمی در پرتو ادبیات تحقیق مربوطه مورد بحث قرار می گیرد. یک گزارش تاریخی مختصر از کار میدانی و بحث گسترده‌تر در مورد روش‌شناسی، بخش اول را پایان می‌دهد. بخش دوم سه حوزه اساسی را در نظر می‌گیرد: حوزه تولید گفتمان الهیات، حوزه بازمتن‌سازی و حوزه تمرین آموزشی BCC. تحلیلی از قوانین سطح عمیق (کدهای الهیاتی) در زمینه های نهادی و آموزشی در هر زمینه، همراه با بحث در مورد نقش انیماتور ساخته شده است. بحث در مورد مرتبط بودن زمینه ها قسمت دوم را به پایان خواهد رساند. بخش سوم بر تجزیه و تحلیل هشت Bcc متمرکز است که به عنوان نمونه هایی از انواع انتخاب شده اند که بر اساس موقعیت طبقه اجتماعی اعضا و جامعه پذیری مذهبی قبلی متفاوت است. این تحلیل به شکل شرح مفصلی از بیست و دو (22) نشست BCC است که جهت گیری الهیاتی اشکال مشارکت، بازنمایی روابط اجتماعی و راهبردهای تغییر را بررسی می کند. فصل پایانی شباهت‌ها و تفاوت‌های میان کدهای الهیاتی، و ارتباط آن‌ها با گفتمان دینی و عملکرد رایج در شیلی معاصر را مورد بحث قرار می‌دهد.

ترجمه ماشینی : با توجه به اینکه کانت شواهد کلاسیک وجود خدا را به طور معروف «از بین برد»، شاید تعجب آور نباشد که فلسفه دین کریستین ولف، که اینها را در بر می گیرد، کمتر از مثلاً فلسفه اخلاقی او مورد توجه قرار گرفته است. در واقع، Theologia naturalis ولف اخیراً به عنوان نمونه‌ای برجسته از به اصطلاح «روشنگری معتدل» به تصویر کشیده شده است، زیرا ولف تلاش کرد تا فلسفه‌ای را توسعه دهد که نظامی از الهیات عقلانی و همچنین توجیهی برای وحی مسیحی ارائه کند. علاوه بر این، او به صراحت به طرفداران «روشنگری رادیکال» حمله کرد. از سوی دیگر، خود وولف توسط معاصرانش به عنوان دشمن دین مسیحی، پیرو متفکران بدنامی مانند اسپینوزا یا هابز مورد حمله قرار گرفت. همچنین، با توجه به درخواست نسبتاً شدید وولف برای روشنگری، به نظر می رسد تلاش برای توجیه کامل وحی در تضاد است. سؤالی که در این وضعیت مطرح می شود این است که آیا موضع مثبت وولف در مورد دین مسیحی با عقل گرایی خودمختار او سازگار است یا خیر. این جنبه کنجکاو و به ظاهر متناقض فلسفه ولف، که تفاسیر مختلف بر آن گواهی می دهد، مستلزم بررسی دقیق عناصر مربوط به فلسفه او است. بنابراین، این مطالعه بر مفاهیم ولف از الهیات طبیعی و دین طبیعی تمرکز می کند، بنابراین به این سوال پاسخ می دهد که چگونه ولف می خواست در به کارگیری روش فلسفی خود در الهیات مسیحی موفق شود و در عین حال استفاده نامحدود از عقل را تضمین کند و دین مسیحی را بی ضرر رها کند. با توجه به اینکه وولف متهم به نفی معجزات کتاب مقدس و الغای دین طبیعی و وحیانی شده است، این پژوهش در چهار فصل به اثبات معجزات وی، رابطه دین و اخلاق طبیعی، نقد اسپینوزیسم و ​​اثبات حقیقت وی می پردازد. از دین مبین کلید کارهای وولف، یا به نظر من، تلاش او برای توجیه دین مکشوف به عنوان وسیله ای برای هدایت مسیحیان به lex naturalis است. از یک سو، ادله او به نفع دین وحیانی، منافاتی با مطالبه روش فلسفی او ندارد، حتی اگر مخالفان او به درستی اینها را بزرگترین خطر برای مرجعیت دین وحی بدانند. از سوی دیگر نشان خواهم داد که ولف مسیحیت را به دلایل صرفاً عذرخواهی توجیه نکرد.

ترجمه ماشینی : تنش بین زیبایی صلیب و خشونت مصلوب شدن، ناهماهنگی را در الهیات مسیحی ایجاد می کند. از نظر الهیات کفاره، این ناهماهنگی از طریق توسعه یک حس زیبایی تبدیل شده است که در آن صلیب، همانطور که توسط مؤمن در زمینه ایمان درک و تفسیر می شود، زیبایی شناسی مسیحی را گسترش می دهد. یکی از نمونه‌های برجسته‌تر از این ساختار را می‌توان در الهیات هانس اورس فون بالتاسار یافت، که در آن زیبایی الهی در تسلیم شدن مسیح در صلیب به اوج می‌رسد. در هرمنوتیک فمینیستی، شناسایی زیبایی الهی با عشق مصلوب شده خطرناک است، زیرا خطر تجلیل از رنج و ایثار را به دنبال دارد. این پایان نامه هرمنوتیک فمینیستی را به شیوه ای که در آن زیبایی الگوهای متقاطع روابط درست و عمل ایمان به زیبایی شناسی الهیات و دراماتیک بالتاسار را نشان می دهد، نشان می دهد. من استدلال می‌کنم که این ساختار زیبایی‌شناسی، زمانی که با نمادگرایی جنسیتی و خشونت نهفته در روایت دراماتیک رستگاری بالتاسار همراه شود، با تقدیس زخم‌های خشونت و تحت‌الشعاع قرار دادن امکانات انسانی برای یکپارچگی، ذهنیت تجسم یافته زنان را خاموش می‌کند. با تکیه بر کمک‌های جامعه‌شناختی الهیدان‌های فمینیست و زن‌گرا، استدلال می‌کنم که زیبایی باید مدعی شکوفایی انسان، به ویژه رفاه معنوی و مادی زنان باشد. این پروژه با ارائه یک بازسازی انتقادی از زیبایی شناسی و کفاره که ریشه در فیض اصلی تجسم یافته دارد، به پایان می رسد.

ترجمه ماشینی : تضاد آدم و مسیح در پولس شبیه دیگر مفسران یهودی داستان خلقت انسان و سقوط است که پیامدهای اخلاقی را به دنبال دارد. با این حال، پولس به طور منحصربه‌فردی داستان منشأ را در دیدگاهی معاد شناختی تفسیر می‌کند که ایمانداران را فرا می‌خواند تا زندگی خود را پس از تصویر آدم مسیح جدید تغییر دهند تا به رستاخیز معاد در او دست یابند.

ترجمه ماشینی : این تز، عمدتاً به عنوان مثال، استدلالی است که ما دلیل خوبی نداریم که فرض کنیم پارادوکس‌های معنایی (مخصوصاً دروغگو و گرلینگ) راه‌حل‌هایی دارند که چنین چیزهایی به طور استاندارد تصور می‌شوند. در عوض، به نظر من مسئله حل دروغگو یک مسئله کاملاً عملی است که فقط در شرایط بسیار غیرعادی پیش می آید. محور بحث من مثال باشگاه C است که معیار ورود آن به شرح زیر است. یک فرد واجد شرایط پیوستن به C است، اگر، و تنها در صورتی که منشی باشگاهی باشد که نمی تواند به آن ملحق شود. اگر در مورد صلاحیت منشی خود ج بپرسیم، خانمی که اتفاقاً منشی هیچ باشگاه دیگری نیست، این معیار به هم گره می خورد و ما دچار تناقض می شویم. با این حال، ما در این مورد تمایلی به یافتن خطا در استدلال متناقض در مورد منشی C (یک فرض یا استنتاج معیوب) نداریم. و راه حل پارادوکس، اگر منشی برای عضویت درخواست دهد، شامل اتخاذ تصمیم عملی برای پذیرش یا رد درخواست او خواهد بود. پس از گسترش موضع خود به یک تشخیص جامع تر از پارادوکس معنایی از طریق، از جمله، در نظر گرفتن مفهوم کریپکی از زمینه سازی، از آن در برابر حمله از طرف های مختلف دفاع می کنم. من در مورد این فکر بحث می کنم که یک محمول شرطی را تعیین می کند که یک شی در حوزه کاربرد خود یا باید آن را برآورده کند یا ناکام است، همچنین به نگرانی های ناشی از پارادوکس کری و اصل ex contradictione quodlibet اشاره می کنم. بخش دیگری وجود دارد که در آن موضع خود را با موضعی که کواین در «راه‌های پارادوکس» اتخاذ کرده است، مقایسه می‌کنم.

ترجمه ماشینی : در پایان نامه راه هایی برای تشخیص، نوشتن و تجزیه و تحلیل قراردادها و مقاصد برای نیروهای گفتاری افعال گفتاری و معانی، حواس و ارجاع به گزاره ها و گفته ها با هدف پیشنهاد جایگزین هایی برای آنچه دوبله شده است در نظر گرفته شده است. معنا نسبی گرایی استدلال می‌شود که پارادایم اجرای صریح مصلحت نیست، زیرا نیازی به در نظر گرفتن مدل تطابق بین محتوا و نیرو در یک بیان نیست، و شک و تردیدی که دریدا در مورد امکان و هدف نوشتن چنین قراردادهایی آشکار می‌کند، به طور همبستگی به چالش کشیده می‌شود. . (بحث درباره استدلال های مربوطه برای نوشتن حواس و ارجاع به گزاره ها و گفته ها در معناشناسی شرطی صدق، بیشتر فصل اول را اشغال می کند، و موضوعاتی را که با بحث درباره کنش های گفتاری مندرج در مقدمه، و در فصل های II-IV به اشتراک گذاشته شده است، توسعه می دهد. دریدا در مطالعه‌اش درباره استفاده از عبارات نمایه‌ای یا برهانی که در رابطه با معناشناسی فرگه و پدیدارشناسی هوسرلی در بخش‌های 2 و 3 فصل اول در نظر گرفته شده است، استدلال‌های کیفی مشابهی را مطرح می‌کند. تز اصلی ارائه شده، هم یک بحث ماهوی و هم یک نکته متافلسفی مرتبط را بیان می کند: اولاً، مشکلات مقاصد غیرقابل تعیین و قراردادهای غیراشباع قابل حل است، و منشأ کار دریدا (و رورتی)، یعنی. شکست غرض در میانجیگری یا جهت دهی ارتباط، خودآگاهی و معنا، توسط نظریه ارائه شده به چالش کشیده می شود، نظریه ای که در نکته دوم، تمایز رورتی را بین «دانش عینی» فلسفه سیستماتیک سنتی (معنای) نشان می دهد. و گفتمان کمتر ممتاز (فلسفه «تربیت کننده» یا «تاریخ شناس»). دریدا انکار می‌کند که معانی داده شده به واژه «ارتباط» و تضمین کاربرد استعاری برای تعاریف در معناشناسی، نشانه‌شناسی و گفت‌وگوهای «واقعی» یا «ژستایی» را می‌توان با تعاریف یا قراردادهای پیشینی حل و فصل کرد. او استدلال می‌کند که اجماع لازم برای هدایت هر یک از این قراردادهای ارتباطی، هرگز نمی‌توان یافت، یا به‌طور غیرقابل جبرانی استعاری باقی می‌ماند، به‌عنوان بسط ناقص و نامشروع پارادایم قاعده یا قانونی که هرگز نمی‌توان به آن دست یافت. دریدا ادامه می‌دهد که این را می‌توان در شکل‌دهی مجدد کنش‌های گفتاری در ساخت‌های نمایه‌ای، نمایشی و کمی، در بیگانگی از قصد گویندگان ناشی از ظهور در بافت‌های نقل‌قولی، و در تحمل عدم صداقت، شرایطی که همه جا حاضر می‌شوند، مشاهده کرد. موقعیت‌های گفتاری «ایده‌آل» که با نوشتن قابل تحمل است. دریدا می پرسد که چگونه نوشتن و ارتباط ممکن است با این مشکلات مقابله کند، و یک نکته مرتبط، چگونه می توان مقاصد در نوشتار و ارتباطات را از گزارش های آنها در فرمول های متعارف (نمایش صریح عملی) خواند. تأثیر نسبی‌سازی به بافت‌های غیر تحت اللفظی، داستانی یا نقل‌قولی برای دریدا ناقص ساختن همه قراردادها و مقاصد انگیزشی برای سخنان و اشارات است، زیرا آنها به‌طور همیشگی به ساختارهایی متصل می‌شوند که نمی‌توانند آنها را توضیح دهند، و به آواز خواندن مقاصد به طور غیرقابل حلی پیچیده تر از آنهایی هستند که برای آنها نوشته شده است. استدلال‌های فصل‌های II تا IV روش‌هایی را که گریس، استراوسون، مک‌داول، سرل و لوئیس به این مشکلات پرداخته‌اند، بررسی می‌کنند و نتیجه‌گیری می‌شود که قراردادها و مقاصد عبارات و اشارات را می‌توان از طریق قراردادهای لوئیس، بدون پیش‌فرض نوشت. هر استانداردی که آنها باید با آن مطابقت داشته باشند، و بدون نسبی‌سازی اجتناب‌ناپذیر با زمینه‌های تحت اللفظی و غیر تحت اللفظی، داستانی یا نقل‌قولی. (باید گفت که توجه کافی به دلایل دریدا مبنی بر این که صریح نمایشی مصداق بیانیه ای با نیروی غیرکلامی است، نشده است).

ترجمه ماشینی : این تز از موضع واقع گرایی ساختاری اونتیک شروع می شود، که معتقد است جهان فقط ساختار است، و از هستی شناسی رئالیسم جنگل های بارانی که در آن تنها چیزهایی که وجود دارند، الگوهای واقعی (دنتی) هستند. من استدلال می کنم که ساختار زمانی جهان از جنبه زمانی فضا-زمان بیرون می آید و شامل الگوهای واقعی زمان است که در مقیاس های هستی شناختی مختلف وجود دارد. چنین مقیاسی از نسبیت هستی شناسی به ساختار زمانی جهان اجازه می دهد تا ویژگی های بسیار متفاوتی را نشان دهد. در مقیاس لحظه‌ای و با مدت زمان بسیار کم، من استدلال می‌کنم که ساختاری غیر پویا و بدون کشش وجود دارد که می‌توان رابطه زودتر از آن را برای آن اعمال کرد. در مقیاس طولانی‌تر، من استدلال می‌کنم که تبدیل عینی قوی‌تر اتفاق می‌افتد که فقط ترکیب پویای ساختار مواد در مقیاس بزرگ‌تر (به عنوان الگوهای واقعی) است - شروع یک گذر زمان واقعی، پرتنش. بنابراین، چیزی شبیه به یک جهان بلوکی را می توان در مقیاس های بسیار کوچک زمانی یافت، که از آن دنیای پویای تجربه ما بیرون می آید.

ترجمه ماشینی : من خطوط کلی پایان نامه خود را بیان می کنم: دفاع از اسم گرایی ریاضی و به طور کلی تر از اسم گرایی. من در مورد امکان متافیزیک و رابطه اسم گرایی با طبیعت گرایی و پراگماتیسم بحث می کنم. فصل 2: ​​من شرحی از انتزاع را ترسیم می کنم. سپس استدلال‌های متقابلی را برای ادعاهایی ارائه می‌کنم که اشیاء ریاضی تفاوتی با جهان انضمامی ایجاد می‌کنند و ادعا می‌کنم که اشیاء ریاضی به معنای ترسیم شده انتزاعی هستند. فصل 3: من استدلال می کنم که مشکل معرفت شناختی با اشیاء انتزاعی به بهترین وجه به عنوان ناسازگاری با نظریه علّی دانش، یا به عنوان ناتوانی در توضیح پایایی باورهای ریاضی ما درک نمی شود، بلکه در اقبال معرفتی قرار دارد که هر باوری را تحت تأثیر قرار می دهد. در مورد اشیاء انتزاعی برای این منظور، من گزارشی از شانس معرفتی ایجاد می کنم که می تواند موارد اعتقاد به حقایق ضروری را توضیح دهد و آن را در مورد ریاضی به کار گیرد. فصل چهارم: من بر اساس ملاحظات متافیزیکی و داده‌های زبانی، ایراداتی را به این دیدگاه که کمی‌کننده وجودی بیانگر وجود است، در نظر می‌گیرم. من استدلال می‌کنم که این ملاحظات را می‌توان با یک کمی‌ساز وجودی متعهد، زمانی که عمل‌شناسی جملات کمی‌سازی‌شده به درستی درک شود، تطبیق داد. من یک چارچوب نیمه رسمی ایجاد می کنم که در آن می توانیم مفهوم کفایت اسمی را تعریف کنیم. من نشان می‌دهم که چگونه مفهوم ما از کفایت اسمی می‌تواند نشان دهد که چرا برای اسم‌گرایان مشروع است که از «فرض‌های» افلاطونی در استنتاج‌سازی استفاده کند. فصل 5: به کاربرد ریاضیات در علم، از جمله کاربردهای توضیحی، و ارتباط آن با تعدادی از استدلال های ضروری می پردازم. من همچنین به مسائل رئالیسم و ​​ضد رئالیسم و ​​ارتباط آنها با این استدلال ها توجه می کنم. من استدلال می‌کنم که انتزاع به دور از ملاحظات عمل‌گرایانه باعث ایجاد انحراف در بحث شده و امکان درک اسمی از شیوه‌های ریاضی را پنهان کرده است. من با توضیح مفهوم فراواژه عمل گرایانه پایان می دهم و استدلال می کنم که این مفهوم می تواند برای ایجاد روش جدیدی برای تعیین مکان تعهدات هستی شناختی ما استفاده شود. فصل 6: من نشان می‌دهم که چگونه می‌توان از دستگاه توسعه‌یافته در فصل‌های قبلی برای گسترش پروژه نام‌گرایی در حوزه‌های دیگر گفتمان استفاده کرد. به ویژه گزاره ها و اقسام را در نظر می گیرم. من ادعا می کنم که یک حساب واحد از نام گرایی در این حوزه ها در دسترس است. نتیجه گیری: من ادعاهای پایان نامه خود را خلاصه می کنم. من پیشنهاد می کنم که هدف از تحقیق ریاضی دانش توصیفی نیست، بلکه درک است.

ترجمه ماشینی : ساختار Mt 8-9 بسیار پیچیده است و هیچ تفاهم واحدی وجود ندارد. اگر از پیشروی سه مرحله‌ای متی (MTSP) استفاده کنیم، یک تکنیک نوشتاری که مکرراً در انجیل متی یافت می‌شود، می‌توانیم از نظر الهیاتی قصد متی 8-9 را واضح‌تر از سایر توضیحات موجود توضیح دهیم. متی نه داستان معجزه را به تدریج در سه خوشه مرتب کرد (8:1-17؛ 8:23-9:8؛ 9:18-34). این سه خوشه توسط دو پریکوپه میانی تقسیم می شوند (8:18-22؛ 9:9-17). اولین خوشه عیسی را به عنوان مسیح شفابخش مهربان توصیف می کند. عیسی هر بیماری را که با آن روبرو می شود شفا می دهد. در خوشه دوم، عیسی همان موجود الهی است که به طبیعت و شیاطین فرمان می دهد. او حتی اختیار بخشش گناهان را دارد. خوشه سوم با تأکید بر انتشار اخبار عیسی، روایات معجزه را بسته است. در اینجا می‌توان نتیجه گرفت که متی 8-9 با استفاده از روش ادبی آشکار کردن هویت عیسی به تدریج در سه واحد، بر مسیح‌شناسی تمرکز دارد.