جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

دعا در ادبیات عرفانی از جایگاه ویژه و اهمیت فوق العاده ای برخوردار است و می توان از آن به عنوان یکی از مهم ترین راههای ارتباط گفتاری انسان با خدا دانست. از منظر پژوهشی با رویکردهای مختلفی می توان به مقوله دعا پرداخت. از آنجا که دربین آموزه های دینی عرفانی، دعا از منابع اصیل خداشناسی معرفی شده است، یکی از این رویکردها رویکرد الهیاتی است به این معنا که دعاها متضمن چه نوع خداشناسی هستند و چه تصویری از اسماء و صفات خداوند به عنوان طرف خطاب دعاکننده به دست می دهند. و با این رویکرد در پایان نامه حاضر به الهیات عرفانی امام خمینی در دعاهای ایشان و شروحی که از ادعیه داشته اند، پرداختیم و سعی کردیم با بررسی آثار امام نشان دهیم که وی مخاطب خود در دعا یعنی خدا را چگونه شناسانده و چه تصویری از اوصاف و اسماء الهی ارائه کرده است. ابتدا با توجه به اینکه آیات قرآن از مهمترین منابع عرفانی امام هستند، به بررسی آیات مرتبط با دعا و محتوای دعاهای قرآنی از منظر اسماء و صفات الهی پرداخته ایم. در احساس نیاز شدید و خود آگاهی نسبت به ناتوانی مطلق و وابستگی کامل به ارادة والای حق و آثار آن ازجمله نوربخشی، هدایت گری، حرکت آفرینی، انقطاع الی الله و لقاءالله ذکر کردیم و از نگاه زیبایی شناسانه وی به دعا که آن را زیباترین جلوه های ارتباط انسان ضعیف با خداوند قادر متعال می داند سخن گفتیم، و اینکه چگونه در دعاهارابطه انسان و جهان هستی را با حق تبارک و تعالی، رابطة فقیر و غنی شمرده است. همچنین بنابر مبانی خداشناسی و انسان شناسی عرفانی امام در باره حقیقت توسل به اسماء و صفات الهی به بخش الهیات دعا امام، نظر ایشان را درباره معنای دعا یعنی سؤال، انگیزه های دعا مانند انگیزه های عاطفی و نقش اصلی و تعیین کننده آنها هم در عالم و هم در وجود انسان اشاره می شود و اینکه چون همه عالم ظهور اسماء الله است و ربوبیت اسماء در همه جا و بر همه اشیاء و امور حاکم است، باید آنها را طرف خطاب قرار داد. در ضمن از آنجاکه انسان مظهر اسماء و صفات الهی است، می توان هر اسمی را بنابر جلوة خاص آنها در قلب انسان مورد خطاب قرار داد و از اینرو برخی از قلوب عشقی و برخی خوفی اند و متناسب با حال خود به اسماء الهی متوسل می شوند و پاسخ می گیرند و همین امر امکان پذیری دعا و استجابت آن را فراهم می کند. در حقیقت این خود پروردگار است که بنابر حالات و مقامات و واردات بر قلب نیایشگر با اسماء خود تجلی فرموده است و می توان خداوند را با همان اسم خواند. در نتیجه بررسی دعاها نشان می دهد که خداوند واجد چه اسماء و صفاتی است و در اثر حاضر نشان داده ایم که امام خداوند را در دعاها با اسما و صفاتی که تجلیات جمالی و جلالی الهی اند، می شناساند که برخی از آنها عبارتند از سمیع، بصیر، متکلم، نور، رحمن، رحیم، رب، مالک، عزیر، معطیء و کریم.

چه رابطه‏ای بین تاریخ و علوم اجتماعی وجود دارد؟ آیا تاریخ یکی از علوم اجتماعی نیست؟ این نوشتار در تلاش جهت پاسخ گفتن به این مسأله، به ذکر پاره‏ای از تفاوتها و شباهتهای موجود بین تاریخ و علوم اجتماعی می‏پردازد و برجسته‏ترین تمایزهای مذکور را نه بینِ تاریخ و علوم اجتماعی بلکه در درون هر یک از آنها می‏یابد و در پایان با تأکید بر استقلال آنها، شیوه‏های بسیاری که این شاخه‏های دانش می‏توانند به هم یاری رسانند برمی‏شمارد.

فلسفه تاریخ، بسته به دو معنایی كه از واژه «تاریخ» اراده می شود، به فلسفه نظری و فلسفه نقدی تاریخ تقسیم می شود؛ فلسفه نقدی تاریخ كه به مسائلی همچون تبیین و فهم، عینیت و ارزش داوری، علیت و روایت در تاریخ می پردازد، به حوزه معرفت شناسی متعلق است. فلسفه نظری تاریخ كه در پی یافتن معنا و غایت تاریخ است، به حوزه مابعدالطبیعه تعلق دارد. در این جستار، نخست به بیان تمایز فلسفه نظری و فلسفه نقدی تاریخ با توجه به تمایز معرفت درجه اول و معرفت درجه دوم می پردازیم و به مهم ترین مسائل و پیشینیه این دو فلسفه اشاره می كنیم؛ سپس ایراداتی را كه به تمایز فلسفه نظری و نقدی تاریخ و فلسفه نظری تاریخ و خود تاریخ صورت گرفته است، نقد و بررسی می كنیم.

در این جستار کوتاه، ضمن تفکیک مسأله‌ی مفهومی علّیّت تاریخی از مسأله‌ی معرفت‌شناختی، جایگاه این دو مسأله در فلسفه‌ی تحلیلیِ تاریخ، مورد بررسی قرار گرفته و در ارتباط با مسأله‌ی تبیین تاریخی، دیدگاه دو فیلسوف برجسته‌ی تاریخ که هر دو به نحله‌ی ایده‌آلیستی تعلّق دارند، به اختصار آورده شده است. کالینگوود، با تمایز بین سه معنای علّت در علوم تجربی، زندگی عملی و تاریخ، علّت را در تاریخ، به معنای دلیل می‌گیرد و تبیین رویدادهای تاریخی را در گرو فهم اندیشه‌ی فاعلان آن رویدادها و از طریق بازاندیشی و بازسازی ذهنی آن‌ها توسّط مورّخ می‌داند. اوکشات، با تأکید بر جنبه‌ی منحصر به فرد بودن رویدادهای تاریخی، تبیین آن‌ها را نه به وسیله‌ی تعمیم، بلکه با ذکر جزئیّات هر چه بیش‌تر به طوری که در سلسله رویدادهای مرتبط با هم، هیچ خلأ و فروافتادگی باقی نماند، می‌داند و از این رو «علّت» را مفهومی زائد و غیرضروری دانسته و از حوزه‌ی پژوهش تاریخی، طرد می‌کند.

نسبیت گرایی معرفت شناختی در اخلاق، با پذیرش دست کم برخی تفاوت های اخلاقی به این تفاوت ها بر حسب ارزش های معرفتی مانند صدق و توجیه پذیری عطف توجه می کند. ارایه تحلیلی نسبیت گرایانه از گزاره های اخلاقی که هم اطلاق اصطلاحات معرفتی در آنها را بپذیرد و هم تفاوت های اساسی و اختلاف های حل ناشدنی را تبیین کند بخش محوری تلاش دیوید ونگ، فیلسوف چینی الاصل آمریکایی است که تحولات اخیر در فلسفه زبان را نیز مدنظر قرار داده است. این جستار در پنج بخش تنظیم شده است: مقدمه؛ تحولات اخیر در فلسفه زبان؛ نقص های نظریات نسبیت گرایانه پیشین؛ تحلیل نسبیت گرایانه ونگ از گزاره های اخلاقی؛ بررسی و نقد تحلیل نسبیت گرایانه ونگ.