جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی: این بررسی جامع تنها متن موجود برای ارائه خلاصه‌های کوتاه و در دسترس از زندگی و دستاوردهای بیش از 200 صد فیلسوف و متکلم از مکتب شیعی سختگیر اسلام است.

ترجمه ماشینی: این کتاب با گردآوری مقالاتی در موضوعات مرتبط با حقوق اسلامی، از مقالاتی از دانشمندان برجسته حقوقی و مورخان اسلام تشکیل شده است. آنها نمونه ای از یک تحول مهم در زمینه مطالعات اسلامی هستند: گسترش رویکردهای روش شناختی که از منابع متنوعی برای تحلیل تحولات اجتماعی و سیاسی استفاده می کند.

ترجمه ماشینی: سال‌های 260-329/874-941 که در میان شیعیان به دوران غیبت صغری معروف است، بی‌تردید سخت‌ترین و حساس‌ترین دوران در تاریخ تشیع امامیه را تشکیل می‌دهد. رحلت امام یازدهم، بدون جانشینی ظاهری، منجر به درگیری‌های داخلی، فرار از خدمت و تغییر دین و ظهور گروه‌ها و فرعی‌های متعدد در جامعه امامیه شد. متکلمان امامی معاصر وظیفه دشواری داشتند که از دکترین در برابر حمله دفاع کنند و در عین حال سعی در ارائه تفاسیر جدیدی از اصول اساسی برای تطبیق با تحولات معاصر داشتند. ابوجعفر بن. قبله رازی یکی از برجسته ترین و فعال ترین متکلمان امامیه در همه این بازسازی ها و تحولات نقش عمده ای داشت. در این اثر سعی شده است تا برخی از جنبه‌های عقیده امامیه در دوران غیبت صغری و مشارکت‌های ابوجعفر بن. قبله به شکل گیری دکترین توسعه یافته امامیه. قسمت دوم این جلد شامل متون سه اثر کوتاه این محقق به همراه ترجمه انگلیسی آنهاست.

حران و تثبیت در دوره تکوینی اسلام شیعی؛ ابوجعفر ابن قبه رازی و سهم او در اندیشه شیعی امامی کتابی نوشته آیت الله سیدحسین مدرسی طباطبایی است که به سال 1993 از سوی انتشارات داروین در شهر پرینستون چاپ شد. این کتاب درباره مفهوم امامت و تکامل آن نزد شیعیان است. پیدا است که در این موضوع آثار زیادی به نگارش درآمده ولی مدرسی باورهای مختلف درباره امامت و غیبت را برای نخستین بار مورد مطالعه تاریخی قرار داده است. در واقع کتاب او یک تاریخنگاری برای اندیشه امامت است.

معرفی کامل: بخش آغازین درآمد کتاب: این کتاب می‌کوشد ماهیت و ویژگی‌های اصلی اندیشه‌های فقهی امام جعفر صادق، عالم و فقیه برجستۀ مدینه در نیمهٔ اول قرن دوم هجری را شناسایی کند. در دوران خلافت امویان که از سال ۴۱ تا ۱۳۲ هجری قمری بر جهان اسلام حکومت کردند، گرایش‌های مختلفی در تفسیر و استدلال فقهی عمدتاً در حجاز و عراق پدیدار شد. نسلی از فقیهان به‌کمک محافل شاگردان وفادارشان مجموعه‌ای از مناظره و مباحثه را با طرفداران مواضع رقیب شکل می‌دادند. این روندها به‌تدریج به مشخصه‌های فکری و سپس طی چند دهه به مکاتب فقهی محلی تبدیل شدند. برخی از این مکاتب محلی توانستند پیروانی فراتر از خاستگاه خود بیایند و به دیگر بخش‌های جهان اسلام گسترش یابند. هریک از این مکاتب معمولاً به نام فقیهی برجسته در اوایل اسلام شناخته می‌شود که آغازگر، رهبر یا نمایندهٔ آن به شمار می‌آید. این مکاتب، کمک‌های ارزشمندی به جامعهٔ جوان مسلمان در [پیدایش و گسترشِ] نظرات فقهی‌اش کردند. اندک مکاتبی که از کوران حوادث زمانه گذر کردند، جوامع بزرگ پیروان خود را ساختند و تا دوران ما آگاهی‌بخشی به طرز تفکر فقهی مسلمانان را ادامه دادند. مکتبی که در پژوهش حاضر بر آن تأکید می‌شود، در اواخر دورهٔ خلافت امویان پدید آمده است. این مکتب به امام ابوعبدالله جعفر بن‌محمد الصادق فقیه مورد احترام اهل مدینه تعلّق داشت. چنان‌که معاصران وی نیز می‌دانستند، او از شخصیت‌‌های بزرگوار خاندان پیامبر (اهل‌البیت) به شمار می‌رفت. از زمان حیات وی، مکتبش به مکتب جعفری معروف بود و پیروانش جعفری خوانده می‌شدند. این مکتب در طول زمان مانند دیگر مکاتب فقهی اسلامی، مکتبی تثبیت‌یافته گردید که نظریهٔ فقهی خاص خود و روش‌های تجزیه و تحلیل متمایز از دیگران را داراست. این مکتب مظهر سنّت زنده‌ای است که سیزده قرن استمرار یافته، هم‌اکنون بیش از دویست میلیون پیرو در سراسر جهان دارد و میراث آن در هزاران کتاب نگهداری می‌شود که فهرست بلندبالایی از نظریات متفکران اصیل فقهی را در بر دارد؛ به‌ویژه در دو حوزهٔ تفسیر متون فقهی و قراردادها، این سنت تا حدی گسترش یافته که در مقایسه با همتایانش در سنت‌های فقهی اسلامی یگانه است. در نیم‌قرن گذشته آثار پرشماری به زبان‌های گوناگون برای معرفی این مکتب، تاریخ، نظریات و محتوای آن پدید آمده است؛ از جمله یک تک‌نگاری به زبان انگلیسی که در سال ۱۹۸۴ از این نویسنده منتشر شد. اما همگی این آثار، بر مراحل بعدی مکتب، و شکل توسعه‌یافته و گسترش‌یافته‌اش متمرکز شده است. هدف پژوهش حاضر به عنوان تألیفی در زمینهٔ تاریخ اندیشه این است که چگونگی آغاز این مکتب را نشان دهد و پیشینه‌ای ترسیم کند که آن را بازنماید. (منبع: کانال تلگرام انعکاس / ترجمه: علیرضا دهقانی) به نقل از مرکز و کاتابخانه مطالعات اسلامی به زبانهای ازوپایی و: https://al-bayan.ir/analysis/1-397/

ترجمه ماشینی: این مجموعه آثار برخی از برجسته ترین علمای حقوق و مورخان اسلام را گرد هم آورده است. مقالات گردآوری شده طیف وسیعی از موضوعات از بحث در مورد متن قرآن و مسائل حقوقی گرفته تا تبادلات فکری پر جنب و جوش در فلسفه و تاریخ را پوشش می دهد. در مجموع، این مقالات به روش‌های منحصربه‌فردی به بررسی‌های کلیدی پیرامون قوانین و سنت‌های اسلامی می‌پردازند. آنها همچنین نمونه ای از یک تحول مهم در زمینه مطالعات اسلامی در چند دهه اخیر هستند: گسترش رویکردهای روش شناختی که از منابع متنوعی برای تحلیل تحولات اجتماعی و سیاسی در اسلام کلاسیک استفاده می کند.

کتاب پیش رو در مورد قلمرو و کلام اسلامی و مطالعه تطبیقی در تبیین ماهیت، گونه‌ها، فرایند کارکرد حدیث از نگاه شیعه و اهل سنت برای پاسخ به ابهامات این حوزه نگارش یافته است. این مجموعه در آغاز ماهیت و جایگاه حدیث در علوم اسلامی را تبیین کرده و روایات اسلامی، چیستی، خاستگاه و گونه‌های حدیث را مورد ارزیابی قرار می‌دهد. نگارنده در ادامه فرایند حدیث را از نگاه آموزه‌های قرآنی و روایی واکاوی می‌کند. در خاتمه اثر حاضر به کارکرد حدیث در امامیه و اهل سنت اشاره‌کرده و هم‌پوشانی‌ها و تمایزهای کارکرد حدیث در شیعه و سنی موردسنجش قرار می‌دهد. ماهیت و جایگاه حدیث در علوم اسلامی در این مجموعه از امتیازات ویژه می‌باشد.

دانشمندان مسلمان معتقدند گزارش متن یا حادثه‌ای اگر با حافظه تاریخیِ جمعیِ جامعه در همه اعصار و در طی نسل‌ها تأیید شود می‌تواند گزارشی یقین‌آور و قطعی تلقی شود. کسانی گفته‌اند اگر در اعتبار حافظه تاریخی تردید شود بنیاد دو نهاد دین و تاریخ به‌کلّی ویران خواهد شد، چون هر دو به نحوی راسخ بر حافظه تاریخی بنا شده‌اند. با این همه، دانشمندان مسلمان از این امکان نیز آگاه بودند که هماهنگی ناآگاهانه و ارتجالی اذهان به سبب احساس مشترک یک جامعه، می‌تواند انگاره مشترکی را بیافریند که گفته یا حادثه‌ای را به آگاهی جمعی و باوری مشترک برای نسل‌های آینده تبدیل کند و آنچه را ما «حافظه تاریخی» می‌نامیم به وجود آورد. آنها می‌دانستند که روایت‌ها ثابت نیستند و می‌توانند در طول زمان تغییر کنند، همچنین ممکن است مردم منابعی دیگر، از جمله تفسیر خود از حادثه‌ای را بر مشاهده‌شان بیفزایند و درنتیجه، آگاهی جمعی و باور مشترکی شکل بگیرد که حقیقتی در آن وجود ندارد. آنها می‌دانستند که شنیدن حادثه یا خبری برای بار نخست، می‌تواند اثری عمیق بر ذهن بگذارد که همواره آن حادثه یا خبر را در ظرف همان فهم نخست به یاد آورد. بنابراین، چگونه می‌توان اثبات کرد که مصداقی از حافظه تاریخی واقعاً درست است و صرفاً شایعه‌ای نبوده که مردم در مقطع زمانی خاصی آن را باور کرده، یا خواسته‌اند باور کنند، و آن را برای یکدیگر نقل کرده و [سپس] نسل‌به‌نسل انتقال داده‌اند؟ خطّ فاصل میان حقیقت و شایعه چیست و چه هنگام حافظه تاریخی، حقیقت، یعنی رخدادِ واقعی حادثه‌ای یا بیان گفته‌ای، را می‌نُمایاند؟ در سنت اسلامی، در چنین مسائلی شرایطی پیشنهاد کرده‌اند تا مجال خطا را محدود کند و اعتبار حافظه تاریخی را به مثابه راوی امین و مخبر صادقِ وقوع عینی و خارجی رخداد افزایش دهد. این مقاله بر آن است تا شرایط پیشنهادی را مطرح کند.