جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

«بحثی درباره‌ی مرجعیت و روحانیت» عنوان کتابی است که در سال ۱۳۴۰ و پس از درگذشت آیت‌الله بروجردی منتشر گردیده و از ماخذ برجسته در مرجعیت‌پژوهی محسوب می‌گردد. با درگذشت آیت‌الله بروجردی در فروردین ماه ۱۳۴۰، جامعه‌ی ایران با خلاء مرجعیت واحد مواجه شد. در این زمان عالمان برجسته نظیر آیت‌الله حکیم در نجف، و آیت‌الله گلپایگانی، آیت‌الله خمینی و آیت‌الله شریعتمداری در قم، هیچ‌یک در جایگاهی قرار نداشتند که بتوانند خلاء مرجعیت عام حاصل از درگذشت آیت‌الله بروجردی را رفع نمایند. مجموعه‌ی «بحثی درباره‌ی مرجعیت و روحانیت» در واقع متن مکتوب و ویرایش‌یافته‌ی سخنرانی‌های نه تن از چهره‌های حوزوی و دانشگاهی در کنگره‌ی سراسری انجمن‌های اسلامی در شهریور ۱۳۴۰ می‌باشد. از آن‌جا که تشکیل این کنگره از نظر زمانی قریب پنج ماه بعد از رحلت آیت‌الله بروجردی بود، در موضوعات مطروحه بحث زیادی درباره‌ی مرجعیت و چگونگی انتخاب آن به عمل آمد. در واقع این برنامه از تدابیر اتخاذ شده از سوی انجمن اسلامی دانشجویان بود. آنان برای این منظور از نُه تن از صاحب‌نظران دعوت به عمل آوردند که درباره‌ی انتخاب مرجع بحث شود. این مباحث عرصه‌های جدیدی را در خصوص نقش و عملکرد اجتماعی و سیاسی مراجع گشود. ماحصل مباحث و سخنرانی‌های این کنگره، در کتابی با عنوان «بحثی درباره‌ی مرجعیت و روحانیت» چاپ شد و در دسترس همگان قرار گرفت. در مقدمه‌ی کتاب ضمن ذکر اهمیت مرجعیت و تقلید (به خصوص بعد از فوت آیت الله بروجردی) به تشکیل جلساتی به اهتمام عده‌ای از بانیان انجمن‌های اسلامی تهران و شهرستان‌ها و وابستگان به دبیرخانه‌ی انجمن‌های اسلامی ایران اشاره شده که در پاییز و زمستان ۱۳۴۰ به منظور چاره‌اندیشی انتخاب مرجع صورت گرفته است. به گفته‌ی نویسنده‌ی مقدمه‌ی این مجموعه، محققان این مجموعه ابتدا درصدد آن بوده‌اند که «نماینده‌ای صالح و دارای شرایط برای مرجعیت را معرفی کنند تا شیعیان پس از رحلت آیت‌الله بروجردی از او تقلید کنند»، اما در ضمن پژوهش خود متوجه شده‌اند که تحلیل و بررسی مباحث زیربنایی مرجعیت ضروری‌تر است؛ از این‌رو مباحث این مجموعه به مسائل کلی مرتبط با مرجعیت اختصاص یافته است. فهرست مقالات این مجموعه و نویسندگان آنها بدین شرح است: علامه طباطبایی؛ اجتهاد و تقلید در اسلام و شیعه ابوالفضل مجتهد زنجانی؛ شرایط و وظایف مرجع مرتضی مطهری؛ اجتهاد در اسلام علامه طباطبایی؛ ولایت و زعامت مهدی بازرگان؛ انتظارات مردم از مراجع سید محمد بهشتی؛ روحانیت در اسلام و در میان مسلمانان مرتضی مطهری؛ مشکل اساسی در سازمان روحانیت آیت الله سید محمود طالقانی؛ تمرکز و عدم تمرکز مرجعیت و فتوا سید مرتضی جزایری؛ تقلید اعلم یا شورای فتوا مرتضی مطهری؛ مزایا و خدمات مرحوم آیت الله بروجردی

اين‌ كتاب‌ مجموعه‌اي‌ از گفتارها و نوشتارهايي‌ از شهيد آيت‌ الله‌ دكتر بهشتي‌ است‌ پيرامون‌ موضوع‌ ولايت، مسئله‌ رهبري‌ و نهاد روحانيت. با توجه‌ به‌ اينكه‌ دكتر بهشتي‌ خود در سلك‌ روحانيت‌ بوده‌ و در مديريت‌ فعاليت‌هاي‌ اجتماعي‌ مشاركتي‌ فعال‌ داشته‌ و در شكل‌گيري‌ نهضت‌ انقلابي‌ مردم‌ ايران‌ و نهادهاي‌ بنيادين‌ نظام‌ جمهوري‌ اسلامي‌ نقشي‌ مؤ‌ثر ايفا نموده، ديدگاهها و نقطه‌ نظراتي‌ كه‌ طي‌ اين‌ گفتارها و نوشتارها مطرح‌ مي‌شود از دو جهت‌ داراي‌ اهميتي‌ بسيار است: نخست‌ اينكه‌ مصدر اين‌ مباحث‌ عالم‌ ديني‌ روشن‌ بين‌ زمان‌شناسي‌ است‌ كه‌ از واقعيتهاي‌ اجتماعي‌ تحليلي‌ عميق‌ و دركي‌ گسترده‌ دارد و بر اين‌ اساس‌ تلاش‌ مي‌كند تا پاسخ‌ پرسشهاي‌ مطرح‌ در اين‌ زمينه‌ها را با مراجعه‌ به‌ منابع‌ و ماخذ انديشه‌ اسلامي‌ استنباط‌ و استخراج‌ كند و ديگر اينكه‌ راه‌ را براي‌ شناخت‌ بهتر بخشي‌ از ابعاد انديشة‌ يكي‌ از رهبران‌ انقلاب‌ اسلامي‌ و بنيانگذاران‌ جمهوري‌ اسلامي‌ هموار مي‌سازد. نكتة‌ شايان‌ توجه‌ در مورد گفتارها و نوشتاري‌ كه‌ در اين‌ كتاب‌ آمده‌ اين‌ است‌ كه‌ بخشي‌ از آنها در فضاي‌ پيش‌ از انقلاب‌ اسلامي‌ و غالبا در جمع‌ افرادي‌ مطرح‌ شده‌ است‌ كه‌ داراي‌ دانش‌ ديني‌ مناسبي‌ بوده‌اند و به‌ نسبت‌ گفتارهايي‌ كه‌ در سالهاي‌ پس‌ از انقلاب‌ براي‌ عموم‌ مردم‌ ايراد شده‌ از بار نظري‌ بيشتري‌ برخوردار است. نوشتاري‌ كه‌ با عنوان‌ “روحانيت‌ در اسلام‌ و در ميان‌ مسلمين” در اين‌ مجموعه‌ آمده‌ نخستين‌ بار در سال‌1341 در مجموعه‌اي‌ با نام‌ بحثي‌ دربارة‌ مرجعيت‌ روحانيت‌ توسط‌ شركت‌ سهامي‌ انتشار منتشر شده‌ كه‌ در كنار مقالاتي‌ ديگر از مرحوم‌ آيت‌ الله‌ حاج‌ سيد ابوالفضل‌ موسوي‌ مجتهد زنجاني، مرحوم‌ آيت‌ الله‌ شهيد استاد مرتضي‌ مطهري، مرحوم‌ مهندس‌ مهدي‌ بازرگان، مرحوم‌ آيت‌ الله‌ سيد محمود طالقاني‌ و آيت‌ الله‌ سيد مرتضي‌ جزائري‌ به‌ چاپ‌ رسيده‌ است.

هدف پژوهش حاضر نسبت‌سنجی ایده‌ی «حکمرانی خوب» با ظرفیت‌های نهفته‌ی اندیشه‌ی سیاسی سیدمحمد حسینی بهشتی و نیز امکان‌سنجی طرح ایده‌ی حکمرانی در آراء و نظرات ایشان بود. روش پژوهش توصیفی-تحلیلی بوده و با تکیه ‌بر نظریه‌ی «امت و امامت» از یک­سو و بررسی مؤلفه‌های آزادی، عدالت، نگرش تشکیلاتی و برخی دیدگاه­های اقتصادی در اندیشه‌ی سیاسی بهشتی از سوی دیگر تلاش شد تا مقدمات نظری و مفهومی طرح «ایده‌ی حکمرانی» به‌عنوان رویکردی کارآمد، روزآمد و متناسب با بافتار و ساختار جامعه‌ی ایران ارائه شود. این پژوهش بر این فرض استوار بود که در اندیشه‌ی سیاسی بهشتی مؤلفه­های نظریه‌ی حکمرانی خوب بر پایه‌ی اصل امت و امامت به‌گونه­ای مطرح شده است که امکانات و ظرفیت­های نظری و مفهومی مناسبی برای طرح ایده‌ی حکمرانی فراهم کرده است.

عقايد و انديشهھاى بنیادى اسلام، كه از آنھا بهعنوان اصول عقايد ياد مىشود، پايه و اساس آيین حیاتبخش اسلام است و در شكلگیرى رفتار مسلمانان تأثیر غیرقابل انكارى دارد. زيرا بهطور كلى، رفتار انسانھا- خودآگاه يا ناخودآگاه- متأثر از اصول عقايد و به عبارت ديگر، جھانبینى است. از اين رو، براى استقرار و تثبیت نظام ارزشى و رفتارى اسلام، بايد مبانى عقیدتى آن مورد بررسى قرار گیرد. اگر دين را به درختى تناور و بارور، تشبیه كنیم، مبانى عقیدتى، به مثابه ريشهھاى آن است. اين ريشهھا بايد در پرتو عقل، در اعماق قلب انسان پابرجا گردد تامیوهھاى شیرين و گوارا (اعمال صالح) به بار آيد و سعادت و خوشبختى انسان در دو جھان تأمین شود. از آنجا كه خداى متعال، ما را به نیروى عقل و انديشه مجھز ساخته، بايد در نظام آفرينش، تأمّل و تدبّر كنیم تا به حكمت او پى ببريم. از اين رو، تحقیق و شناخت مبانى عقیدتى و دقت در محتواى دعوت پیامبران و توجه به معجزات آنان، بايد به كمك عقل انجام گیرد. تقلید از عقايد ديگران بدون سنجش عقلى، محكوم است. دانشمندان اسلامى از نخستین سالھاى ظھور اسلام، به تبیین عقايد اسلامى پرداخته و كتابھايى در علم كلام، در سطوح گوناگون، به رشته تحرير درآورده و در اختیار ھمگان قرار دادهاند. به تناسب مسائلى كه در ھر عصر مطرح بوده در میان بیشترين فرقهھاى اسلامى، متكلّمان نامدار و مشھورى ظھور كرده و به بحث و بررسى مسائل كلامى پرداختهاند. كتب و آثار بر جاى مانده از آن بزرگان، با آنكه از نظر محتوا غنى و سودمند است، اما چون مطالب آنھا دستهبندى نشده و متناسب با نیازھاى فكرى نسل جديد نیست، نمىتوان براى آموزش كلاسیك بهخوبى از آنھا بھره گرفت. بدين روى، تھیه و تدوين كتابھايى متناسب با پیشرفت علوم و نیازھاى فكرى نسل جوان، ضرورى و اجتنابناپذير است. كتاب حاضر، براى تأمین ھمین ھدف تھیه و تدوين گرديده است و سعى شده تا مطالب آن متناسب با سطح فكر و نیازھاى عقیدتى برادران عزيز پاسدار باشد. امید است اين اثر در ارتقاى بینش اسلامى و توحیدى برادران عزيز و ارجمند سپاه پاسداران انقلاب اسلامى، سودمند و ثمربخش باشد و عزم آنان را در پاسدارى از اسلام ناب محمّدى صلى لله علیه و آله و ارزشھاى والاى انقلاب اسلامى، بیش از پیش، جزم كند. انشاءاللّه.

«محيط پيدايش اسلام»، سلسله گفتاري از شهيد آيت‌الله دكتر بهشتي است كه در آخرين شنبه هر ماه ميلادي در سال‌هاي 1345 ـ 1346(1966ـ1967) در مركز اسلامي هامبورگ در جمع عده‌اي از دانشجويان و علاقه‌مندان به مطالعات اسلامي ايراد گرديده و آخرين جلسه آن در تاريخ 6 آبان 1346 (28 اكتبر 1967) بوده است. نخستين بخش اين گفتارها به روش تحقيق دربارة اديان اختصاص يافته و در بخش‌هاي بعدي با نگرشي پژوهشگرانه و همه‌جانبه، محيط پيدايش اسلام در شبه‌جزيرة عربستان و همسايگان آن يعني ايران، روم، مصر و حبشه مورد بررسي قرار گرفته است كه متأسفانه نوار گفتار مربوط به روم عليرغم تلاشي كه جهت يافتن آن صورت گرفت، بدست نيامد. با وجود اين، از آن‌جا كه مجموعة بحث و همچنين سبك و روش آن جالب و بديع بود، دريغمان آمد كه به خاطر اين نقيصه، از انتشار اصل اين سلسله گفتار خودداري كنيم، به‌ويژه آن‌كه شهید بهشتي در آغاز هر بحث، تلخيصي از آن‌چه در جلسات قبل گفته شده را تكرار نموده‌ و از اين جهت رشتة كلام در طول بحث محفوظ مانده است.

یكي‌ از مشكلات‌ اجتماعي‌ كه‌ جامعة‌ ايران، بويژه‌ طي‌ دو دهة‌ گذشته، با آن‌ دست‌ به‌ گريبان‌ بوده، رشد نامتناسب‌ و بي‌روية‌ جمعيت‌ است. افزايش‌ چشمگير زاد و ولد از يك‌ سو و محدوديت‌ منابع‌ مالي‌ و امكانات‌ رفاهي‌ از ديگر سو، مشكلات‌ بسياري‌ را، هم‌ در قلمرو عمومي، يعني‌ برنامه‌ريزي‌هاي‌ توسعة‌ اقتصادي‌ و فرهنگي، و هم‌ در حوزة‌ خصوصي، يعني‌ تنظيم‌ امور خانواده‌هاي‌ ايراني، پديد آورده‌ است. از طرف‌ ديگر، واقعيت‌ها حاكي‌ از اين‌ است‌ كه‌ اكثريت‌ قريب‌ به‌ اتفاق‌ مردم‌ ايران‌ خواهان‌ آن‌ هستند كه‌ امور اجتماعي‌ خود را به‌ گونه‌اي‌ تنظيم‌ كنند و سامان‌ بخشند كه‌ با قوانين‌ اسلامي‌ و موازين‌ شرعي‌ مغايرت‌ نداشته‌ باشد. آنان‌ اين‌ پايبندي‌ را بخشي‌ از هويت‌ تاريخي‌ و فرهنگي‌ خود مي‌شمارند. با اين‌ همه، به‌ نظر مي‌رسد به‌رغم‌ رشد شايان‌ توجه‌ علم‌ فقه‌ در حوزه‌هاي‌ علميه، به‌ منظور تبيين‌ روزآمد موازين‌ فقهي‌ در زمينه‌هايي‌ از اين‌ دست‌ هنوز نيازمند تحقيق‌ و تتبع‌ بيشتر در فهم‌ و درك‌ زوايا و ظرايف‌ صورت‌ مسائل‌ هستيم. كتاب‌ بهداشت‌ و تنظيم‌ خانواده‌ مجموعة‌ چهار گفتار از آيت‌ الله‌ شهيد دكتر1 بهشتي،3 بهشتي‌ است‌ كه‌ در بهار سال‌1351 در جلسات‌ انجمن‌ اسلامي‌ پزشكان‌ با عنوان‌ «بهداشت‌ و تنظيم‌ خانواده‌ از نظر اسلام» ايراد شده‌ است. سابقة‌ طرح‌ بحث‌ به‌ اندكي‌ پيش‌ از آن‌ جلسات‌ بازمي‌گردد. در اوايل‌ دهة‌ پنجاه‌ سازمان‌ بهداشت‌ جهاني‌ تصميم‌ گرفت‌ كنفرانسي‌ را در رباط، پايتخت‌ كشور مراكش، برگزار كند و ديدگاه‌ انديشمندان‌ مسلمان‌ را در زمينة‌ تنظيم‌ خانواده‌ به‌ دست‌ آورد. بدين‌ منظور از صاحبنظران ‌22 كشور مسلمان‌ دعوت‌ كرد تا مقالاتي‌ در اين‌ زمينه‌ ارائه‌ دهند. در ميان‌ دانشمندان‌ شيعي‌ از دكتر بهشتي‌ نيز خواسته‌ شد تا به‌ يكي‌ از موضوعات‌ مورد بحث‌ كنفرانس‌ بپردازد. ايشان‌ موضوع‌ نازا كردن‌ و سقط‌ جنين‌ را در فقه‌ اسلامي‌ و بويژه‌ فقه‌ شيعه‌ انتخاب‌ كرد و مورد بحث‌ و بررسي‌ قرار داد و صورت‌ مكتوب‌ آن‌ را با عنوان: «حكم‌ الاجهاض‌ و التعقيم‌ في‌ الشريعة‌ الاسلامية» ارسال‌ كرد. ايشان‌ معتقد بود كه‌ بحث‌ پيشگيري‌ تا حد مطلوبي‌ مورد توجه‌ قرار گرفته‌ و در ميان‌ فقهاي‌ اسلامي‌ تحت‌ عنوان‌ عزل‌ از آن‌ بحث‌ شده‌ است، اما بحث‌ نازا كردن‌ و سقط‌ جنين‌ نيازمند بررسي‌ جدي‌تري‌ است، لذا اين‌ بحث‌ را ادامه‌ داد. پس‌ از آن‌ فرصتي‌ فراهم‌ شد تا ايشان‌ بتواند در داخل‌ ايران، در محفلي‌ علمي، زاويه‌هاي‌ مختلف‌ اين‌ بحث‌ را بكاود؛ در جمعي‌ كه‌ از زبده‌ترين‌ محققان‌ كشور با تخصصهاي‌ مختلف‌ در آن‌ حضور داشتند. حاصل‌ اين‌ بحثها نوارهايي‌ بود كه‌ پياده‌ شده‌ و به‌ صورت‌ كتاب‌ درآمده‌ است. بي‌گمان‌ بحث‌ تنظيم‌ خانواده‌ متضمن‌ تأكيد بر رعايت‌ مصالح‌ خانواده‌ و پيش‌بيني‌ مشكلات‌ كثرت‌ عائله‌ از جنبه‌هاي‌ اقتصادي، تربيتي‌ و اجتماعي‌ است. دانش‌ بهداشت‌ و تنظيم‌ خانواده‌ براي‌ توالد و تناسل، رعايت‌ فاصله‌ ميان‌ زايمانها، و درمان‌ كودك‌ و مادر، نظمي‌ را پيشنهاد مي‌كند و معتقد است‌ براي‌ هر خانواده‌ رعايت‌ تناسب‌ معيشت‌ با تعداد عائله‌ ضروري‌ است. آنچه‌ در باب‌ پيشگيري‌ از نگاه‌ فردي‌ و خانوادگي‌ مطرح‌ است، فقط‌ تنها كم‌ شدن‌ تعداد فرزندان‌ نيست، بلكه‌ برنامه‌ريزي‌ توأم‌ با آينده‌نگري‌ براي‌ رسيدگي‌ به‌ وضع‌ اطفال‌ و رعايت‌ فاصله‌ ميان‌ تولد نوزادان‌ است. نكتة‌ ديگر، يادآوري‌ اهميت‌ مسئوليتهاي‌ پدر و مادر و جامعه‌ در برابر فرزندان‌ است. بسياري، به‌ گمان‌ اينكه‌ حكومتها در امر برنامه‌ريزي‌ و تغذيه‌ و تأمين‌ نيازهاي‌ اقتصادي‌ كوتاهي‌ مي‌كنند و از امكانات‌ بالقوة‌ كشور و جهان‌ استفاده‌ نمي‌كنند، رعايت‌ اصول‌ تنظيم‌ خانواده‌ را ضروري‌ نمي‌دانند. به‌ همين‌ دليل‌ دكتر بهشتي‌ در آغاز سخن‌ به‌ ضرورتهاي‌ بهداشت‌ و تنظيم‌ خانواده‌ مي‌پردازد و واقعيتهاي‌ زندگي‌ كنوني‌ را توصيف، و تأكيد مي‌كند كساني‌ كه‌ در اين‌ زمينه‌ كار مي‌كنند عمدتاً‌ تحت‌ تأثير روحية‌ انساني‌ و عاطفة‌ عمومي‌ و متأثر از ناهنجاريها و نابسامانيهاي‌ كشورهاي‌ پرجمعيت‌ به‌ اين‌ سمت‌ و سو روي‌ آورده‌اند، و قدرتهاي‌ جهاني‌ نيز حتي‌ اگر انگيزه‌هاي‌ ديگري‌ داشته‌ باشند، دست‌ كم‌ در كشورهاي‌ خود اين‌ توصيه‌ را عمل‌ كرده‌ و داراي‌ خانواده‌هاي‌ كم‌فرزند هستند. مهمترين‌ فراز بحث‌ دكتر بهشتي، كه‌ در عين‌ حال‌ طولاني‌ترين‌ قسمت‌ را تشكيل‌ مي‌دهد، بحث‌ سقط‌ جنين‌ است؛ زيرا از نظر اكثر متفكران‌ و انديشمندان‌ مسلمان، و همچنين‌ صاحبنظراني‌ كه‌ در اين‌ بحث‌ علمي‌ حضور داشته‌اند، تنظيم‌ خانواده‌ و روشهاي‌ پيشگيري‌ چون‌ عزل‌ و مانند آن‌ بدون‌ اشكال‌ است، اما نسبت‌ به‌ سقط‌ جنين‌ بحث‌ و ترديد وجود دارد. مهمترين‌ نگراني‌ در نظر اين‌ گروه‌ شائبه‌ قتل‌ نفس‌ است. براي‌ همين‌ است‌ كه‌ دكتر بهشتي‌ تلاش‌ مي‌كند تا توضيح‌ دهد طبق‌ مباني‌ فقهي، جنين‌ پيش‌ از چهار ماهگي‌ موجود انساني‌ نيست، لذا سقط‌ جنين‌ در چنين‌ حالتي‌ قتل‌ نفس‌ نيست. مهمترين‌ دليل‌ ايشان‌ در اين‌ زمينه‌ رواياتي‌ است‌ كه‌ در بخش‌ ديات‌ آمده‌ و جنين‌ را پيش‌ از نفخة‌ روح، انسان‌ تلقي‌ نمي‌كند و دية‌ كامل‌ براي‌ آن‌ قائل‌ نيست. ايشان‌ خود را در اين‌ ميدان‌ تنها نمي‌انگارد و به‌ آرأ كساني‌ چون‌ محقق‌ حلي‌ در شرايع‌ الاسلام‌ و نجفي‌ در جواهر الكلام‌ استشهاد، و گاه‌ استناد، مي‌كند. يكي‌ از نكات‌ جالب‌ توجه‌ و خواندني‌ اين‌ كتاب‌ مباحث‌ و نقدهايي‌ است‌ كه‌ از سوي‌ انديشمنداني‌ همچون‌ استاد شهيد آيت‌ الله‌ مرتضي‌ مطهري‌ و علامه‌ فقيد آيت‌ الله‌ محمد تقي‌ جعفري‌ و شادروان‌ دكتر كاظم‌ سامي‌ طرح‌ مي‌شود، كه‌ به‌ نوبة‌ خود بر ارزش‌ كتاب‌ حاضر مي‌افزايد. گرچه‌ قالب‌ بحثهاي‌ موجود در اين‌ كتاب‌ به‌ شكل‌ سخنراني‌ است، اما آن‌ بحثها چنان‌ با طراوت، در محيطي‌ باز و با سعة‌ صدر طرح‌ شده‌ كه‌ جلسات‌ را به‌ ميزگردي‌ گرم‌ و گيرا تبديل‌ كرده‌ است. استاد مطهري‌ با تنظيم‌ خانواده‌ و ضرورتهاي‌ آن‌ با دكتر بهشتي‌ همراهي‌ مي‌كند و قبول‌ دارد كه‌ پيش‌ از انعقاد نطفه‌ همه‌ كار براي‌ مانع‌ شدن‌ آن‌ مي‌توان‌ انجام‌ داد، اما اعتقاد دارد عمل‌ سقط‌ جنين‌ خالي‌ از اشكال‌ نيست. سپس‌ استاد جعفري‌ به‌ ميدان‌ مي‌آيد. نكتة‌ مهم‌ ايشان‌ در نقد سخنان‌ دكتر بهشتي‌ اين‌ است‌ كه‌ از همان‌ زاوية‌ روايتي‌ و فقهي‌ به‌ نقد نظرية‌ حليت‌ سقط‌ جنين‌ مي‌پردازد. استاد جعفري، برخلاف‌ استاد مطهري، براي‌ استنباط‌ حكم‌ حرمت‌ به‌ استشمام‌ فقها (نه‌ استحسان، كه‌ دكتر بهشتي‌ نسبت‌ به‌ آن‌ اشكال‌ دارد) استناد مي‌كند؛ يعني‌ فضا و جو فقها را حول‌ دو روايت‌ مورد بررسي‌ قرار مي‌دهد و مي‌خواهد استنباط‌ كند كه‌ اين‌ عمل‌ نه‌ تنها كفاره‌ و ديه‌ دارد، بلكه‌ حرمت‌ هم‌ دارد؛ آنگاه‌ از تعبير «جنايت» در اسقاط‌ جنين‌ در كلمات‌ فقها براي‌ دليل‌ حرمت‌ سود مي‌جويد. دكتر بهشتي‌ به‌ اشكالات‌ و شبهات‌ پاسخ‌ مي‌دهد و با متانت‌ هميشگي‌ اصول‌ و مباني‌ خود را يادآور مي‌شود. در آغاز تأكيد مي‌كند اين‌ اشكالات‌ به‌ نظرية‌ ايشان‌ آسيبي‌ نمي‌رساند و سقط‌ جنين‌ پيش‌ از ولوج‌ روح، قتل‌ انسان‌ به‌ حساب‌ نمي‌آيد و اگر ميان‌ زن‌ و مرد توافق‌ حاصل‌ شد حرمت‌ ندارد. اما با اين‌ همه‌ يادآور مي‌شود كه‌ مطالبش‌ فتوا نيست‌ و اين‌ بحثها جنبة‌ راهبرد عملي‌ ندارد، و مي‌افزايد كه‌ بايد روي‌ اين‌ مسأله‌ بيش‌ از اين‌ مطالعه‌ و بررسي‌ كرد تا بتوانيم‌ وضع‌ خودمان‌ را در برابر اين‌ ادله‌ مشخص‌ كنيم، و از ياد نبريم‌ كه‌ گرايش‌ به‌ احتياط‌ امري‌ است‌ و بحث‌ علمي‌ و تحقيق، مسألة‌ ديگري‌ است. به‌ منظور تكميل‌ ديدگاهها، در كنار سخنان‌ دكتر بهشتي‌ نقطه‌ نظرات‌ ديگر حاضران‌ و سخنرانان‌ در آن‌ جلسات‌ را نيز در اين‌ كتاب‌ آمده‌ است، به‌ گونه‌اي‌ كه‌ خوانندگان‌ با مطالعة‌ اين‌ اثر با ديدگاههاي‌ مختلفي‌ در مورد كنترل‌ جمعيت‌ مواجه‌ خواهند شد كه‌ صاحبان‌ آنها سعي‌ داشته‌اند هر يك‌ را به‌ انديشة‌ ديني‌ مستند يا منسوب‌ سازند. همچنين، جهت‌ استفادة‌ بيشتر، مقالة‌ ارسالي‌ دكتر بهشتي‌ به‌ كنگرة‌ «الاسلام‌ و تنظيم‌ الاسرة» كه‌ به‌ زبان‌ عربي‌ نگارش‌ يافته‌ و تقريباً‌ همين‌ محتوا را به‌ زباني‌ فني‌ بيان‌ كرده، به‌ همراه‌ ترجمة‌ آن‌ پيوست‌ كتاب‌ حاضر شده‌ است. افزون‌ بر موضوعات‌ مطرح‌ شده،– مانند ضرورت‌ كنترل‌ مواليد در جامعة‌ اسلامي، استفاده‌ از عوامل‌ پيشگيري‌ از نظر اسلام، مسأله‌ تعقيم‌ و نازا كردن‌ طبي‌ زن‌ و مرد از نظر اسلام‌ و سقط‌ جنين‌ در مراحل‌ گوناگون‌ رشد آن‌ از نظر اسلام،– شيوة‌ استدلال‌ و استنباط‌ فقهي‌ دكتر بهشتي‌ در برخورد با مسايل‌ روز، جايگاه‌ نظرات‌ كارشناسي‌ در آن، دقت‌ نظر و موشكافي‌ مطالب‌ از سوي‌ شركت‌ كنندگان‌ در بحث‌ نيز در خور تأمل‌ بسيار است. افزون‌ بر اين، انتشار اين‌ گونه‌ مباحث‌ مي‌تواند به‌ لحاظ‌ تاريخي‌ نيز مفيد باشد، چرا كه‌ نمايانگر بستر فكري‌ نهضت‌ مردم‌ مسلمان‌ اين‌ مرز و بوم‌ است‌ كه‌ به‌ انقلاب‌ شكوهمند سال‌1357 انجاميد، و نيز حاكي‌ از بضاعت‌ فرهنگي‌ آن‌ است.

اين كتاب مجموعة مباحث كتابهاي تعليمات ديني است كه بين سالهاي 1349 تا 1357 توسط گروه كارشناسان كتب تعليمات ديني سازمان تأليف كتابهاي درسي وزارت آموزش و پرورش، شهيد حجت‌الاسلام دكتر محمدجواد باهنر، شهيد آيت‌الله دكتر سيد محمد حسيني‌بهشتي و حجت‌الاسلام دكتر علي گلزاده غفوري تأليف شده است و سپس زير نظر شهيد دكتر باهنر به صورتي كه ملاحظه مي‌كنيد تنظيم شد و به دليل استقبالي گسترده، بارها منتشر گرديد. طي سدة گذشته در ميان مسلمانان گام‌هايي در جهت معرفي اسلام به عنوان مكتبي كه راهنماي عمل انسان در حوزه‌ها و قلمروهاي گوناگون زندگي فردي و اجتماعي است برداشته شده، اما در ميان كتب منتشر شده در اين زمينه، كمتر اثري را مي‌توان يافت كه در اراية يك تصوير كلي و همه‌جانبه و در عين حال مرتبط با ساحت‌های مختلف زندگي بشر موفق بوده باشد. در اين رابطه، مجموعة مباحث كتاب حاضر اگرنه بي‌نظير، كم‌نظير است. سير منطقي مباحث، انسجام دروني مطالب، رابطة مستحكم بين مباحث مطرح شده و زمينه‌هاي گوناگون زندگي بشر، بيان شفاف، دقيق و رسا و توجه به ضروريات و مقتضيات زمان و مكان، از جمله ويژگي‌هاي قابل توجه اين اثر است.