جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

کتابخانه مجازی الفبا،تولید و بازنشر کتب، مقالات، پایان نامه ها و نشریات علمی و تخصصی با موضوع کلام و عقاید اسلامی کتابخانه مجازی الفبا،تولید و بازنشر کتب، مقالات، پایان نامه ها و نشریات علمی و تخصصی با موضوع کلام و عقاید اسلامی

فارسی  |   العربیه  |   English  
telegram

در تلگرام به ما بپیوندید

public

کتابخانه مجازی الفبا
کتابخانه مجازی الفبا
header
headers
پایگاه جامع و تخصصی کلام و عقاید و اندیشه دینی
جستجو بر اساس ... همه موارد عنوان موضوع پدید آور جستجو در متن
: جستجو در الفبا در گوگل
مرتب سازی بر اساس و به صورت وتعداد نمایش فرارداده در صفحه باشد جستجو
  • تعداد رکورد ها : 3
علوم سه‌گانه در اصول فقه و علم غیب امام
نویسنده:
محمد نباتی
نوع منبع :
مقاله
منابع دیجیتالی :
چکیده :
در اصول فقه از سه نوع علم بحث می‌شود: 1. علمی که حجت نیست مانند قیاس، ظن غیر معتبر و مانند آنها؛ 2. علمی که حجت است که همان علم متعارف و اطمینان آور است؛ 3. علم ملکوتی که فوق حجت است و از طریق علم شهودی و وحیانی و مانند آنها به‌دست می‌آید. قسم سوم که به حوزه غیب تعلق می‌گیرد، در حوزه فقه و اجتماع راه نمی یابد و تنها از میان سه علم می‌توان گفت که علم عرفی ملاک فقه و اجتماع است. بر اساس روایتی از پیامبر(ص)، فقیهان و اولیای امور می‌بایست بر اساس علم عرفی و متعارف، حکم فقهی و یا قضاوت کنند. پیامبر(ص) می‌فرماید: إنّما أقضي بينكم بالبيّنات و الأيمان بَعْضُکُمْ أَلْحَنُ بِحُجَّتِهِ مِنْ بَعْضٍ فَأَیُّمَا رَجُلٍ قَطَعْتُ لَهُ مِنْ مَالِ أَخِیهِ شَیْئاً فَإِنَّمَا قَطَعْتُ لَهُ بِهِ قِطْعَةً مِنَ النَّار؛ ای مردم! تنها من در میان شما طبق گواهی گواهان و سوگندها دادرسى می‌کنم و [چه بسا باشد که] برخى از شما از برخی دیگر بهتر دلیل می‌آورد؛ بنابراین، هر‌فردى که من از مال برادرش چیزى را براى او [به واسطه بیّنه یا سوگند دروغ] جدا کنم، تنها براى او، قطعه‌ای از آتش جدا کرده‌ام؛ من تنها بر اساس سوگند و اقامه شواهد و گواهی، در میان شما به داوری می‌پردازم. (کلینی، الکافی، محقق و مصحح: غفاری، آخوندی، ج 7، ص 414، دارالکتب الإسلامیة، تهران، چاپ چهارم، 1407ق) بر این اساس، پیامبر(ص) و معصومان(ع) براساس علم ملکوتی و شهودی و غیبی و علم لدنی، قضاوت و داوری و حکم نمی‌کنند. در حالی که بر اساس آیاتی از قرآن چون آیه 105 سوره توبه آنان از غیب با خبر هستند. خداوند می‌فرماید: قُلِ اعْمَلُوا فَسَيَرَي اللّهُ عَمَلَكُمْ وَرَسُولُهُ وَالْمُؤْمِنُونَ؛ بگو هر کاری بکنید پس به تحقیق خداوند و رسولش و مومنان (چهارده معصوم) آن عمل شما را می‌بینند. یعنی خداوند همان زمان که عمل می‌کنید، آن را می‌بیند و همچنین پیامبر و معصومان(ع) همان زمان می‌بینند. این سین به معنای تسویف و تاخیر نیست بلکه به معنای تحقیق است.بنابراین، نمی‌توان گفت که امامان معصوم(ع) یعنی همان مومنان که عمل هر کسی را می‌بینند علم غیب نمی‌دانند، اما با این وجود آنان موظف هستند که به علم ظاهر و متعارف حکم و عمل کنند؛ چنانکه حضرت سلیمان(ع) نیز این‌گونه حکم می‌کرد، هرچند علم غیب داشت اما منتظر هدهد ماند تا بیابد و گزارش علت فقدان خود را بدهد و هدهد هم بگوید: أَحَطتُ بِمَا لَمْ تُحِطْ بِهِ؛ من به چیزی احاطه علمی یافتم که تو بدان احاطه علمی نیافتی. (نمل، آیات 20 تا 22) پس علمِ غيب ملكوتي امام(ع) یک اصل اعتقادی صحیح و قطعی است و این علوم برخلاف علوم عادی و متعارف فوق حجت در اصطلاح اصولی است و امام با آنکه علم به زهر و شمشیر دارد ولی بر اساس دستور خداوندی عمل می‌کند چرا که برایش حجت شرعی نیست که بر اساس علم ملکوتی خود عمل و حکم کند. از همین روست که موسی(ع) مامور به شریعت بود و خضر(ع) مامور به ملکوت و باطن. بر همین اساس حضرت موسی(ع) اعتراض می‌کرد؛ زیرا مامور به شریعت و ظاهر بود و دستوری نداشت که بر خلاف آن عمل کند. هر چند که به یک معنا یک دستور کلی به شکل ضرورت همراهی با خضر(ع) و اطاعت از وی برای یادگیری را داشت؛ ولی به دلیل آنکه مامور به شریعت بود اعتراض می‌کرد. (کهف، آیه 65 تا 82) پس امامان(ع) با آنکه علم غیب می‌دانستد و شهید شدن خود را می‌دیدند، ولی مامور نبودند که بر اساس آن علم عمل کنند. از این رو امام علی(ع) به مسجد می‌رود و امام حسین(ع) به کربلا.
 اعتبارسنجی خبر واحد در عقاید دینی
نویسنده:
گوهری بخشایش یحیی, رضایی غلامرضا
نوع منبع :
مقاله
منابع دیجیتالی :
چکیده :
لطفا برای مشاهده متن چکیده فارسی و عربی به متن کامل (PDF) مراجعه فرمایید.
صفحات :
از صفحه 59 تا 79
اعتبار «علم عرفی» در استنباط احکام شرعی
نویسنده:
قنواتی جلیل, شریعتی فرانی سعید
نوع منبع :
کتابخانه عمومی , نمایه مقاله
چکیده :
«علم» یا «قطع» به معنای «اعتقاد جازم»، دارای اعتبار ذاتی است. در مقابل، اعتبار «ظن»، نیازمند جعل و تایید شارع است. در فرایند استنباط احکام شرعی، تنها به ظنونی می توان استناد کرد که دلیل خاص بر اعتبار آن فراهم باشد. اما در برزخ میان علم و ظن، درجه ای از اعتقاد راجح وجود دارد که فراتر از ظن است ولی به رتبه جزم و قطع نمی رسد. در این مرتبه از اعتقاد، که علم عرفی یا اطمینان حاصل می شود، هرچند احتمال خلاف، عقلا و عادتا منتفی نیست، اما خردمندان به احتمال ناچیز خلاف، اعتنا نمی کنند. خردمندان، اطمینان را همچون «علم» به رسمیت می شناسند و در تمام امور زندگی خود، آن را کافی می دانند.ملاک استنباط حکم شرعی به نظر مشهور، علم قطعی یا ظن خاص است. ولی چنان که برخی فقیهان معاصر تصریح کرده اند، با توجه به بناء عقلا به ضمیمه عدم ردع از طرف شارع، می توان علم عرفی را نیز در استنباط کافی دانست. پس اگر مجتهد از راه های متعارف به اطمینان رسید می تواند بر اساس اطمینان خود، حکم شرعی را استنباط کند.
صفحات :
از صفحه 123 تا 146
  • تعداد رکورد ها : 3