جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : این عنوان تفسیری اصیل از هایدگر متأخر را در چارچوب اندیشه او به عنوان یک کل ارائه می‌کند و شباهت‌ها و تفاوت‌هایی را بین اندیشه قبلی و متأخر او نشان می‌دهد. «هایدگر و خوشبختی» تفسیری اصیل از اندیشه هایدگر متأخر، در چارچوب فلسفه او به عنوان یک کل ارائه می‌کند تا مفهوم جدیدی از خوشبختی انسان را توسعه دهد. این کتاب محتوای اساسی مفهوم یونانی eudaimonia را بازخرید می‌کند و از بحث‌های اخیر در مورد «عینیت» یا «موضوع» شادی فراتر می‌رود. نویسنده نشان می‌دهد که تفکر هایدگر در مورد هستی به دور از محرمانه و انتزاعی است و در درک موضوع بسیار مهم است. عمیق ترین منابع رفاه انسان بررسی ریشه‌شناختی کلمه «شادی» این کلمه را از محدودیت‌های شیوه‌های تفکر سودگرایانه رها می‌کند، که نشان می‌دهد «خوشبختی» فقط به صورت پیرامونی با eudaimonia مرتبط است. کینگ نشان می‌دهد که احساس تناسب هم برای «خوشبختی» و هم برای ادایمونیا ضروری است، و نشان می‌دهد که چقدر شادی عمیق، که به‌عنوان اقامت در تناسب ما با هستی تصور می‌شود، می‌تواند به عنوان «همسویی پایه‌ای» برای اندیشیدن به هستی عمل کند.

ترجمه ماشینی : از نظر مارتین هایدگر «سقوط» فلسفه به متافیزیک با افلاطون آغاز می شود. بنابراین، رابطه بین این دو فیلسوف برای درک هایدگر - و، شاید، حتی برای کل معقول بودن نقدهای پست مدرن از متافیزیک، حیاتی است. همچنین، همانطور که مقالات این جلد گواهی می‌دهند، بسیار پیچیده است و احتمالاً مبتنی بر درک مشکوکی از افلاطون است. همانطور که ویراستاران کاتالین پارتنی و تام راکمور بیان می کنند، یک راه ساده برای توصیف خوانش هایدگر از افلاطون ممکن است این باشد که بگوییم آنچه که به عنوان تلاش برای تصاحب افلاطون (و از طریق او بخش بزرگی از فلسفه غرب) آغاز شد، در نهایت به بیگانگی از افلاطون ختم شد. و فلسفه غرب نویسندگان این جلد اندیشه هایدگر را در رابطه با افلاطون قبل و بعد از «کهره» یا چرخش می دانند. با انجام این کار، آنها مسائل محوری مختلفی را در کتاب هستی و زمان هایدگر (1927) و پس از آن، و مسائل هرمنوتیک، حقیقت و زبان مطرح می کنند. نتیجه، تفسیری ظریف و چندوجهی از موضع هایدگر در سنت فلسفه، و نقش افلاطون در تعیین آن موضع است.

ترجمه ماشینی : کارن اس. فلدمن در اثری که چشم انداز جدیدی را که زمینه را تغییر می دهد و همچنین ابزارهای جدیدی را به تاریخ فلسفه می آورد، گزارشی قدرتمند و با ظرافت نوشته شده از این که چگونه زبان فلسفی به نظر می رسد که همان چیز را در اینجا «تولید» می کند، ارائه می دهد. "وجدان" - که به نظر می رسد در حال کشف یا توصیف آن است. وجدان، همانطور که Binding Words به طور قانع‌کننده‌ای استدلال می‌کند، تنها می‌تواند از طریق ترانه‌ها و اشکال زبانی درک، تفسیر و مؤثر واقع شود. سوالی که این موضوع مطرح می‌کند، و موردی که فلدمن را در اینجا مورد توجه قرار می‌دهد این است: اگر وجدان هیچ مرجع ملموس و تحت اللفظی ندارد که بتوانیم آن را به کار ببریم، پس «نیروی الزام‌آور» خود را از کجا می‌آورد؟ فلدمن حرکات بلاغی پیچیده ای را تحلیل می کند که این متفکران از طریق آنها در مورد ثبت و فضایی که چنین "مفهومی" می تواند در آن جا بیفتد مذاکره می کند. بررسی بازنمایی های مجازی وجدان و نیروی الزام آور آن به عنوان نقطه شروع در هر فصل برای در نظر گرفتن اینکه چگونه لویاتان، پدیدارشناسی روح، و هستی و زمان نمونه ای از وجدان هستند، در نظر گرفته می شود، زیرا این متون خود رابطه وجدان را با زبان نمایش می دهند. و معرفت، اخلاق و وظیفه و هستی شناسی. مفهوم نیروی الزام آور در این کتاب در دو سطح مختلف مطرح است: بررسی این موضوع که چگونه در آثار هابز، هگل و هایدگر، وجدان برای ما الزام آور توصیف شده است: و بیشتر. فلدمن معتقد است که چگونه ممکن است متونی که در آنها وجدان توصیف شده است، الزام آور خوانده شوند.

ترجمه ماشینی : هدف این جلد بررسی تعدادی از نظریات مختلف درباره خود است که به صراحت در آثار دکارت، هیوم، کانت، ماکس استیرنر، هایدگر، سارتر و R.D. Laing بیان شده یا به طور ضمنی توسط آنها ارائه شده است. هفت نظریه پرداز به دو دسته تقسیم می شوند که نشان دهنده دو مکتب فکری کاملاً متفاوت هستند. گروه اول که شامل دکارت، هیوم، کانت، سارتر و اشتیرنر می‌شود، نشان‌دهنده سنتی است که از زمان دکارت بر فلسفه غرب تسلط داشته است و نویسنده استدلال می‌کند که اگرچه این پنج مورد از بسیاری جهات با هم تفاوت دارند، اما در رویکردهای معین و دوگانگی مشترک هستند که به لحاظ انتقادی. بر نظریات آنها در مورد خود تأثیر می گذارد. گروه دوم، که شامل هایدگر و لینگ است، نشان دهنده انحراف رادیکال از سنت و رد رویکرد مشترک اعضای آن و در نتیجه درک بسیار متفاوت از خودبودن است.

ترجمه ماشینی : بحران هایدگر نه تنها نشان می‌دهد که چگونه نازی‌ها از ایده‌های فلسفی بهره‌برداری می‌کنند و از فیلسوفان برای کسب مقبولیت عمومی استفاده می‌کنند، بلکه نشان می‌دهد که چگونه فیلسوفان آلمانی به نفع نازی‌ها بازی کردند. هانس اسلوگا رشد یک جنبش راستگرای قدرتمند را در فلسفه آلمان از جنگ جهانی اول توصیف می کند که در آن ایده های ملی گرایانه، یهودی ستیزانه و ضد دموکراتیک شکوفا شد.