جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی: سه مشکل مهم با نظریه عدالت رالز وجود دارد. اول، این نظریه تفاوت بین جامعه و جامعه را در نظر نمی گیرد. دوم، این نظریه تضاد بین فضیلت خصوصی و فضیلت عمومی ایجاد می کند. و سوم، این نظریه، اگرچه مدعی است که مبنایی سکولار برای عدالت است، اما به طور پنهانی از مفروضات خاصی استفاده می کند که منشأ خود را در نگاه دینی به انسان و جامعه دارند و تنها در آن قابل اثبات هستند. در خاتمه، من استدلال می‌کنم که نظریه رالز، اگرچه شکل یک روایت عقل‌گرایانه دارد، اما در واقعیت صرفاً از پیشداوری‌های رایج جامعه ما انتزاع می‌کند بدون اینکه هرگز آنها را در معرض بررسی عقلانی قرار دهد. این به معنای کنار گذاشتن عقل گرایی در تحقیق عدالت است. 1. جامعه و جامعه فردیناند تونیس بین یک جامعه (Gemeinschaft) که در آن مردان و زنان اراده مشترکی دارند و با هم برای رسیدن به یک هدف مشترک کار می کنند و جامعه (Gesellschaft) که در آن هر فرد دارای منافعی متفاوت از منافع است تمایز قائل می شود. دیگران و فقط ائتلاف های موقت و مصلحتی با دیگران تشکیل می دهد. Gemeinschaft با پیوندهای خویشاوندی، نزدیکی فیزیکی یا دوستی شکل می گیرد. در درون آن، انسان ها دارایی های مادی را به اشتراک می گذارند و با یکدیگر همدردی کافی دارند تا خود را به جای دیگران تصور کنند و رفتار خود را بر این اساس تغییر دهند. یک Gesellschaft توسط پیوندهای تجاری شکل می گیرد. در درون آن مردان به تجارت کالاهای مادی می پردازند. همدردی آنها با غریبه ها به ندرت کافی است تا به چیزی بیش از جلوگیری از آسیب رساندن به آنها نیاز داشته باشد. لیبرالیسم رالزی متناقض است زیرا از مردان می‌خواهد که کالاهای مادی را با یکدیگر مانند یک Gesellschaft معامله کنند، و با این حال همچنین می‌خواهد که مردان با یکدیگر همدردی کافی داشته باشند تا خود را به جای دیگری مانند Gemeinschaft تصور کنند. به عبارت دیگر، لیبرالیسم راولزی فرض می‌کند که جامعه‌ای که در واقع از خانواده‌های متمایز تشکیل شده است، به نحوی موظف است که تصور خود از عدالت را طوری شکل دهد که گویی یک خانواده بزرگ است. ایجاب می کند که مفهومی از عدالت شکل دهیم که هیچ گونه توجهی به پیوندهای خانوادگی واقعی ما نداشته باشد و پیوند مصنوعی یک انسانیت مشترک را جایگزین کند. در یک جامعه کمونیستی واقعی، همه مردان و زنان یک خانواده را تشکیل می‌دهند و احساس آزادی می‌کنند که از یکدیگر هر چیزی را که از خویشاوندان می‌خواهند مطالبه کنند. با این حال، در جامعه‌ای متشکل از خانواده‌های متمایز، تنها خویشاوندان واقعی هستند، نه خویشاوندان مجازی که تا این حد با یکدیگر اشتراک دارند. یک خانواده خود را با غریبه‌ها با فضیلت‌های دورتر مانند صدقه و عدالت رفتار می‌کند. با غریبه، حریم خصوصی، از جمله مالکیت خصوصی، همیشه محترم است. فقط در بدترین شرایط می توان به حریم خصوصی یک غریبه نفوذ کرد. اگر انسانیت مشترک معیار کافی برای زندگی ما به عنوان یک خانواده است، پس چرا با یکدیگر معامله می کنیم؟ اگر ملاک کافی نیست، پس چرا باید با بیگانه همانطور رفتار کنیم که با خویشاوندان خود رفتار می کنیم؟ 2. فضیلت خصوصی و عمومی برای کمونیست، هم فضیلت خصوصی و هم فضیلت عمومی شامل سهیم شدن با همنوعان است. برای آزادیخواهان، فضیلت خصوصی و عمومی هر دو شامل احترام به حریم خصوصی است. اما برای لیبرال راولزی، فضیلت خصوصی شامل احترام به حریم خصوصی است، با این حال این فضیلت توسط دولت اعمال نمی شود، در حالی که فضیلت عمومی شامل اشتراک گذاری است، با این حال این فضیلت از افراد خواسته نمی شود. خواه تصور ما از عدالت آزادیخواهانه باشد یا سوسیالیستی، حداقل می‌توانیم آرمان‌شهری از مردان فاضل را تصور کنیم که در آن دولت از بین می‌رود. اما هیچ مدینه فاضله رالزی قابل تصوری وجود ندارد. تضاد بین فضیلت خصوصی و فضیلت عمومی به ویژه در مورد کارگزاران دولت آشکار می شود. به عنوان مثال، آنچه که ما در مورد رفتار کارگزاران رایش سوم قابل اعتراض می دانیم، صرفاً این نیست که تصور آنها از فضیلت عمومی نادرست بود، بلکه آنها بسیار مایل بودند که استانداردهای فضیلت خصوصی را به نام این تصور نادرست به خطر بیندازند. ما لزوماً از یک مرد معمولی انتظار نداریم که درک بسیار توسعه یافته ای از آنچه که برای جامعه مفید است داشته باشد، اما از او انتظار داریم که وقتی به او گفته می شود که خیر جامعه ایجاب می کند رفتارهایی انجام دهد که مطابق با آنها نیست، تردید کند. فضیلت خصوصی در لیبرالیسم رالزی، فضیلت خصوصی مستلزم احترام به حریم خصوصی و حقوق مالکیت است، و با این حال فضیلت عمومی ایجاب می کند که عوامل دولت فضیلت خصوصی را نادیده بگیرند و اموال را به نمایندگی از افراد محروم مصادره کنند. آیا چنین عواملی مرتکب خطای مشابهی با عوامل رایش سوم نیستند - حتی اگر این اشتباه به اندازه کارگزاران رایش سوم نباشد؟ 3. استفاده پنهانی از دین حتی در اندیشه سیاسی ظاهراً سکولار مانند اندیشه آقای رالز، اغلب تصور می شود که دولت در نقش خدا عمل می کند. از این رو، عدالتی که در مورد دولت اعمال می‌شود، به‌عنوان عدالتی الهی و نه انسانی تصور می‌شود، که تحت آن با همه انسان‌ها باید یکسان رفتار شود، زیرا همه انسان‌ها فرزندان خدا هستند و پدر باید با همه فرزندان خود به یک اندازه رفتار کند. . زیربنای مذهبی