جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : شهادت ده سال آخر سارتر. ما ارادت بووار به متفکر بزرگ را می دانیم، حتی اگر او گاهی دلبستگی خود را به شیوه ای بسیار خاص نشان می دهد: با نمایش نسبتاً غیر متواضعانه ای از افول سارتر که با سوء استفاده، بیماری و پیری غلبه کرده است. مصاحبه‌هایی که در تابستان 1974 بین سارتر و بووار انجام شد، بخش عمده‌ای از جلد را به خود اختصاص داده است. آنها هم Les mots و هم فیلمی را که به سارتر اختصاص داده شده کامل می کنند (اما تکرار می کنند). آنها برای درک بهتر شخصیت و تناقضات نویسنده تهوع ارزشمند هستند.

ترجمه ماشینی : در سال‌های اخیر، فراخوان‌هایی برای انسان‌گرایی جدید از صداهای مختلف در سراسر طیف فلسفه برخاسته است که ناامیدی را نسبت به مدل‌های منسوخ از انسان بیان می‌کنند که نمی‌توانند غنای وجود اجتماعی ما را توجیه کنند. ساختارشکنی پست مدرن انسان اکنون نیازمند یک لحظه بازسازی است. در پاسخ، نویسنده با استفاده از چارچوبی که ژان پل سارتر در آثار مارکسیستی-اگزیستانسیالیستی بعدی خود ایجاد کرد، یک اومانیسم جدید و صریحاً پساانسان گرایانه را بیان می کند. روش‌های دیالکتیکی و هرمنوتیکی منحصربه‌فرد سارتر به ما این امکان را می‌دهد که انسان را فراتر از دوگانگی‌های سنتی فردی/اجتماعی و آزادی/ضرورت مفهوم‌سازی مجدد کنیم. نویسنده استدلال می کند که فرد و امر اجتماعی را باید به عنوان موجود در درون یک رابطه متقابل پویا و متقابل درک کرد، و اینکه استقلال فردی در تضاد نیست، بلکه اساساً توسط اجتماعی امکان پذیر است.

ترجمه ماشینی : سارتر در «هستی و نیستی» رشته‌های متفاوتی را در سنت پدیدارشناسی برمی‌دارد، آن‌ها را با ایده‌هایی از گشتالت و روان‌شناسی رفتارگرا به هم می‌پیوندد و می‌پرسد: آگاهی چیست؟ رابطه آن با بدن، دنیای بیرون و ذهن های دیگر چیست؟ سارتر معتقد است که ذهن و حالات آن محصول فرعی درون نگری هستند که در عملی ایجاد می شوند که مدعی کشف آنهاست. چگونه این اتفاق می افتد؟ و چگونه می‌توانیم خود را به‌عنوان افراد - اشیاء فیزیکی با حالات ذهنی درک کنیم؟ پدیدارشناسی سارتر پاسخ های سارتر به این پرسش های مهم را بازسازی می کند. از نظر سارتر، آگاهی در اصل خود را بر حسب آنچه که آگاهی است، یعنی به عنوان فعالیتی برای درک جهان، درک می کند. دیوید ریزمن مسیری را از این شکل حداقلی خودآگاهی تا درک خود به عنوان یک فرد تمام عیار ترسیم می کند. ملاحظات مشابهی در مورد ادراک دیگران اعمال می شود. رایسمن روایت سارتر را از گذار از درک اولیه خود از آگاهی دیگر به ادراک افراد دیگر توصیف می کند. درک سطوح مختلف خودآگاهی و دلهره از دیگران به رایسمن اجازه می دهد تا در ایده های کلیدی در هستی و نیستی نفوذ کند و سارتر را با فیلسوفان تحلیلی در مورد مسائل اساسی در فلسفه ذهن مقایسه کند.

ترجمه ماشینی : این یک واقعیت عجیب و نسبتاً ناشناخته است که برای دو دهه - از پایان جنگ جهانی دوم تا اواخر دهه 1960 - حاصلخیزترین زمینه اگزیستانسیالیسم در خارج از اروپا در خاورمیانه بود و ژان پل سارتر روشنفکران عرب غیرقابل رقابت بود. قهرمان. در جهان عرب، نه پیش از آن و نه پس از آن، روشنفکر غربی دیگری تا این اندازه ترجمه، بحث و تجلیل نشده است. یوآو دی کاپوآ با دنبال کردن کارنامه چشمگیر اگزیستانسیالیسم عرب، محیط جهان وطنی نسلی را بازسازی می کند که سعی در بیان دیدگاهی سیاسی و فلسفی برای جهانی برابری طلب پسااستعماری داشت. او این داستان را با گشت و گذار در مجموعه ای جذاب از آرشیوهای عربی و عبری، از جمله خاطرات و مصاحبه های منتشر نشده، بیان می کند. به طرز غم انگیزی، روابط گرم و امیدوارکننده ای که بین روشنفکران عرب، سارتر، سیمون دوبوار و دیگران شکل گرفت، زمانی پایان یافت که در آستانه جنگ 1967، سارتر نتوانست آرمان فلسطین را پذیرا شود. امروزه که به نظر می رسد چشم انداز تعامل اخلاقی جهانی بیش از پیش از دسترس خارج می شود، No Exit گزارشی به موقع و انسان گرایانه از امیدها، مبارزات و پیروزی های فکری ارائه می دهد که تجربه اعراب از استعمارزدایی و حفاری بسیار لذت بخشی را شکل دادند. تاریخ غیر غربی اگزیستانسیالیسم

ترجمه ماشینی : ژان پل سارتر (1905-1980) صدای مهمی در خلق اندیشه وجودی بود. کاوش‌های او در مورد راه‌هایی که وجود انسان در بین تمام اشکال حیات منحصربه‌فرد است، در ظرفیت آن برای انتخاب همچنان بر حوزه‌هایی مانند فلسفه مارکسیستی، جامعه‌شناسی، و مطالعات ادبی تأثیر می‌گذارد. او در سال 1964 جایزه نوبل ادبیات را دریافت کرد، اما این افتخار را رد کرد. چکیده: ژان پل سارتر (1905-1980) صدای مهمی در خلق اندیشه وجودی بود. کاوش‌های او در مورد راه‌هایی که وجود انسان در بین تمام اشکال حیات منحصربه‌فرد است، در ظرفیت آن برای انتخاب همچنان بر حوزه‌هایی مانند فلسفه مارکسیستی، جامعه‌شناسی، و مطالعات ادبی تأثیر می‌گذارد. او در سال 1964 جایزه نوبل ادبیات را دریافت کرد، اما این افتخار را رد کرد