جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

آیا «آزادی» بدون «حقیقت» معنای محصلی دارد؟ فریب مردم حمله به آزادی آنها تلقی می‌شود؛ اما بدون «حقیقت» چگونه می‌توان فریب را تشخیص داد؟ پاسخ مشهور رورتی این است که اگر ما مراقب «آزادی» باشیم، «حقیقت» مراقب خود خواهد بود. نزد او «آزادی» مقدم بر «حقیقت» است. کاننت، برخلاف رورتی، عقیده دارد «حقیقت» مبنای اساسیِ «آزادی» است. وی به رمان 1984 اورول اشاره می‌کند. کاننت «قساوت[1]» جهان 1984 را نتیجۀ حذف «حقیقت» در این جهان می‌داند. کاننت، در پی طراحی راهبرد ویژه‌ای برای واردساختن انتقاداتش بر رورتی است. او برخلاف منتقدان رئالیست رورتی، قصد ندارد به معنای «متافیزیکی» «حقیقت» استناد کند. کاننت با رورتی موافق است که «رئالیسم متافیزیکی» نمی‌تواند مبنای «آزادی» باشد؛ اما ازنظر او «حقیقت»، کارکردی «غیر متافیزیکی» در «عرف عام» دارد که نقشی اساسی در شکل‌گیریِ «آزادی سیاسی» ایفا می‌کند؛ اما کاننت در طراحی راهبرد انتقادی‌ خویش موفق نیست. وی نه‌تنها گزارش دقیقی از اندیشۀ رورتی ارائه نمی‌دهد، بلکه برخلاف ادعایش، نمی‌تواند بدون توسل به رئالیسم متافیزیکی، کارکردهای غیررئالیستی حقیقت را برای دفاع از «آزادی» به کار گیرد؛ ازاین‌رو، ناچار، رئالیسمی نهفته[2] را وارد استدلال‌هایش می‌کند که منافی رویکرد غیرمتافیزیکی او است.

نمونه­ای از تقابل رورتی با فلسفۀ تحلیلی، مخالفت او با کوشش دیویدسن برای طرح نظریه­ای معناشناختی بر اساس صدق است. رورتی، طبق رویکردی ضدمتافیزیکی به صدق، عقیده دارد عبارت «p صادق است» صرفاً تأیید ادعایی است که ما خود یا دیگران را در بیان آن موجه می­دانیم. اگرچه دیویدسن مخالف رویکرد متافیزیکی به صدق است، اما به تأسی از تعریفی تارسکیایی در باب صدق، تصوری قوی‌تر از آنچه رورتی دربارۀ صدق می­پذیرد را برای طرح نظریه­ای در باب معنا لازم می­داند. پاسخِ ویتگنشتاینیِ رورتی به دیویدسن این است که نه­تنها مراوادت گفتاریِ گوینده و مفسر، متوقف بر دانستن نظریه­ای معناشناختی بر اساس صدق نیست، بلکه کوشش برای گفتن چیزی بیشتر از آنچه در باب صدق می­توانیم بگوییم، ما را دچار سردرگمی­های سنت متافیزیکی می­کند. این مقاله، با استناد به نوشته­های دیویدسن، نشان می­دهد کوشش دیویدسن برای طرح نظریه­ای معناشناختی بر اساس صدق، او را ناگزیر به بیان تفاسیری متافیزیکی سوق می­دهد.

این مقاله به جایگاهِ تخیل در فلسفۀ ریچارد رورتی می‌پردازد. تصور می‌شود که تخیل نقشی کلیدی در فلسفۀ رورتی دارد و فهمِ جایگاهِ تخیل در اندیشۀ رورتی می‌تواند به درکِ ما از قابلیت‌ها و دغدغه‌های اصلی فلسفۀ او کمک کند. به نظر می‌رسد که رورتی درصدد است تخیل را جایگزینِ خرد و عقلِ استدلالی‌ نماید. ما نشان خواهیم داد که این جایگزینی برآمده از ضرورتِ منطقیِ فلسفۀ رورتی و نتیجۀ نگاهِ انتقادی وی به ایدۀ «صدق» و جایگزینیِ آن با ایدۀ «توجیه» است. ازاین‌منظر، تخیل می‌تواند، با پیش‌نهادن بدیل‌هایی برای وضعِ موجود، زمینه را برای پیشرفت، امید و همبستگیِ اجتماعی فراهم آورد. در این مقاله، در قالبِ جایگاهِ تخیل در اندیشۀ رورتی، تلاش می‌شود ایدۀ تخیل و جایگاهِ آن در نسبت با مفاهیمِ کلیدیِ فلسفۀ او ازجمله امید، همبستگیِ اجتماعی و دموکراسی بررسی شود. به نظر می‌رسد که رورتی تنها با تکیه بر عنصر تخیل، به‌عنوانِ جایگزینی برای عقلِ استدلالی، است که می‌تواند پروژۀ خود را تحت عنوان نئوپراگماتیسم به اجرا درآورد.

ریچارد رورتی در پی چرخش زبانی ، تفسیری زمینه‌گرایانه از نسبت صدق و توجیه به دست می‌دهد و هرگونه کارکرد محتواییِ مفاهیمی چون صدق و توجیه را ورای رویّه‌های توجیهیِ مقیّد به زمینه، منکر می‌شود. در مقابل، هیلاری پاتنم که تا حدودی با گرایش‌های نوپراگماتیستی رورتی همسو است، معتقد است در عین التزام به پراگماتیسم باید راهی برای تبیین ماهیت تعالی‌جویانۀ مفاهیمی چون صدق و توجیه فراهم کرد، وگرنه این مفاهیم بار هنجاری خود را از دست می‌دهند. پاتنم همچنین به تلاش‌های رورتی برای تفسیر طبیعت‌گرایانه و جامعه‌شناسانۀ امر هنجاری خرده می‌گیرد و نتیجۀ آن را چیزی جز بی‌معنا شدنِ مفاهیمی چون «اصلاح» و «پیشرفت» نمی‌داند. در این مقاله، می‌کوشم نشان دهم که چگونه بخشی از انتقادهای پاتنم، رورتی را از طبیعت‌گرایی پرشوری که در آثار اولیه‌اش دیده می‌شود منصرف می‌کند و او را متقاعد می‌سازد که به جای تأکید بر یک طبیعت‌گرایی تمام‌عیار، بر نوعی کثرت‌گرایی واژگانی تأکید کند.

ترجمه ماشینی : این مطالعه تلاشی برای ترویج اشتراک انتظارات بین فیلسوف ریچارد رورتی نئوپراگماتیسم، عمدتاً از آثار فلسفه و آینه طبیعت و اتفاق، کنایه، و همبستگی و رهایی الهیات، در کارشناس برجسته‌تر خود، خوان لوئیس است. Segundo، با تمرکز اولیه بر روی آثار The Liberation of theology و O Dogma que Liberta (دگمایی که آزاد می کند). در اینجا رویکرد خیره شدن به حقیقت و مکاشفه ایجاد شده است که به عنوان روش های آموزشی در نظر گرفته می شود. حقیقت، نه به عنوان یک مفهوم دینی، از آنچه که برای معنا بخشیدن به جهان، زندگی انسانی و وحی جستجو می شود، به عنوان تجربه ای که بر زبان و انتظارات دینی به معنای وجودی تأکید می شود، تجربیاتی مشابه هستند و نه تنها در نتیجه یک فرآیند یادگیری، اما به عنوان یک فرآیند به خودی خود، باز و در حال تجدید مداوم. حقیقت جایی نیست که کسی به آن برسد، بلکه مسیرهایی است که کسی طی می کند. یافتن نقاط تماس و مشارکت‌های احتمالی متقابل اندیشه فیلسوف ریچارد رورتی، و فلسفه آموزنده او، و فیلسوف خوان لوئیس سگوندو، و ایده او از وحی به‌عنوان یک فرآیند آموزشی، تلاش من برای رویکرد بین گزاره‌های او و ساختن پیشنهادی که از شر زبان و شرایط انسانی خلاص نمی شود. انسانی که با آزادی مشخص شده بود، در اقتضای ساخت و سازهای خود محدودیتی برای دستاوردهای خود دارد و فضایی برای رهایی خود از هرگونه روند غیرانسانی.

ترجمه ماشینی: این کتاب شامل چهارده مقاله اصلی است که به طور انتقادی فلسفه ریچارد رورتی را با تأکید بر اخلاق، معرفت شناسی و سیاست او درگیر می کند. رورتی با الهام از عمل گرایی جیمز و دیویی، ما را ترغیب کرد که نقش علم و حقیقت را با بینشی لیبرال-دمکراتیک از سیاست بازنگری کنیم. او با انجام این کار، فلسفه را به عنوان یک تلاش محض مکتبی نقد کرد و آن را با مبرم ترین نیازهای فرهنگی و انسانی ما دوباره در ارتباط قرار داد. مقالات این جلد از ابزارهای مفهومی و تکنیک های استدلالی فلسفه تحلیلی و پراگماتیسم استفاده می کند و ارتباط اندیشه رورتی را با فوری ترین پرسش های عصر ما نشان می دهد. آنها به تعدادی از موضوعات، از جمله بی عدالتی ساختاری، پیروی از قوانین، فلسفه فمینیست سیاه پوست، عمل گرایی حقوقی، پیشرفت اخلاقی، نسبی گرایی و شک گرایی اشاره می کنند. این کتاب برای طیف وسیعی از محققان در سراسر رشته‌ها که با کار ریچارد رورتی درگیر هستند، جالب خواهد بود.