جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

اهل بیت علیهم السلام در زمان خود به‌عنوان مرجعیت علمی در میانمسلمانان شناخته شده بودند و مسلمانان برای رفع مسائل علمی، فقهی وسیاسی به آنان مراجعه می‌کردند. یکی از آنها امام سجاد علیه السلام هست که در میان اهل سنت جایگاه خاصی دارند وبزرگانوعلماءاهل سنت در پیش امام علیه السلام تلمذ وکسب فیض نمودند و جزو شاگردان آن حضرت علیه السلاممحسوب می‌شدند.در منابع حدیثی و تاریخی اهل سنت احادیث امام سجاد علیه السلام در موضوعات مختلف نقل گردیده است.امام سجاد علیه السلام بعد از حادثه عاشوراء به تعلیم و تربیت دوستداران مشغول شدند.چون امام حامل تمام علوم اسلامی بودند به عنوان مرجع علمی آن زمان به حساب می آمدند لذا علاوه بر شیعیان، اهل سنت نیز از علوم آن حضرت بهره مند شدند. درپژوهش ها و کتب گوناگون در مورد امام سجاد(علیه السلام) به جنبه های اجتماعی و اخلاقی و سیاسی ایشان بسیار پرداخته شده است ولی در مورد مرجعیت علمی ایشان بسیار مختصر صحبت شده است بنابراین در این تحقیق شرح حال و زندگانی و دوران امامت و شهادت امام سجاد علیه السلام و علم امام از دیدگاه اهل سنت مورد بررسی قرار گرفته است همچنین مرجعیت علمی امام سجاد علیه السلام از دیدگاه اهل سنت مورد پژوهش قرار گرفته و رجوع اهل سنت به امام در مسایل گوناگون مورد تحقیق واقع شده است. آنچه که از میان اقوال و نظرات گوناگون اهل تسنّن پیرامون مرجعیت علمی امام سجاد علیه السلام مطرح شده، ایشان یکی از شخصیت های بی نظیر و برجسته فقهی، علمی و اخلاقی در دوران خویش بوده که این نکته در کلام شمس الدّین ذهبی کاملاً مشهود است. وی امام را به خاطر جایگاه والای علمی، اخلاقی، تدبیرودوراندیشی، مستحقّ امامت وزعامت امر مسلمین می-داند.واژگان کلیدی: امام‌سجاد(علیه السلام)، مرجعیت، مرجعیت‌علمی، اهل‌سنت، مصادرعلوم اهل‌بیت(علیه السلام).

مطالعات تطبیقی در همه ی زمینه ها به‌ویژه در عرصه ی دین، تاریخ و حوزه ی عقاید امر بسیار لازم و ضروری است؛ چراکه مقوله ی فرهنگ و دین، نقش اساسی را در روند جهانی شدن ایفا می کند و در این زمینه هم چون سایر عرصه های دیگر، این نوع نگاه تطبیقِ هم می تواند در حوزه ی اصول ادیان و هم در حوزه ی آموزه های آن صورت گرفته و دستاوردهای عظیم فکری و کاربردی را برای جوامع بشری فراهم نماید.این تحقیق با استفاده از روش توصیفی تحلیلی و مراجعه به کتب معتبر تاریخی، سیره حضرت محمد(ص) و حضرت عیسی(ع) را با تأکید بر صلح و جنگ مورد تجزیه‌وتحلیل قرار داده است.یافته تحقیق نشان می دهد که سلسله انبیا(ع)، همچون دانه های تسبیح باهم متصل اند و یک هدف داشته اند که آن نفی شرک و ترویج توحید و یکتاپرستی بوده است؛ اما به‌مقتضای شرایط زمان و مکان، نوع تبلیغشان متفاوت بوده است. سلسله‌مراتب پیامبران(ع) خود نشانی از سیر تدریجی هدایت الهی است؛ به این معنا که دین واحد و ثابت است، به‌تناسب زمان و مکان، کامل تر شده تا به کمال نهایی رسیده است. حضرت عیسی(ع) و حضرت محمد(ص) از پیامبران الهی بودند که برای هدایت انسان ها مبعوث شدند. سیره ی اجتماعی حضرت عیسی(ع) سرشار از معنویت و مهربانی بود. حضرت عیسی(ع) مردمان زمان خود را به صلح و آشتی دعوت می نمودند و همچنین پیامبر اکرم(ع) در پرتو تعالیم اسلام، در مدتی نه‌چندان طولانی، آن جامعه منحط و گرفتار جهل و تباهی را‌ متحول ساخت تا ناامنی، هرج‌ومرج، فساد اجتماعی و درگیری های قومی را به وحدت، امنیت، برادری، محبت و ایثار تبدیل نماید. بنابراین هر دو پیامبر منادی وحدت، صلح و آرامش بودند. هرچند که جنگ و درگیری‌های میان حق و باطل در زمان حضرت محمد(ص) اتفاق افتاد که مسئله طبیعی هر انقلاب است. نکته دیگری که نتایج پژوهش نشان می دهد این است که بعضی از پیروان هر دو دین به دلیل دنیا پرستی و هوا پرستی از آموزه های حیات بخش وحیانی فاصله گرفتند و تنها در صورت تمسک به سیره پیامبرانشان می توانند به همدلی و وفاق جامعه دست یابند.

توحید مفضل بن عمر ترجمه علامه مجلسی به زبان فارسی است که در سال ۱۰۹۴ ق به دست ایشان ترجمه شده است. مصحح این کتاب آقای باقر بیدهندی می‌ باشد و پاورقی‌ های آن توسط آیت‌ الله محمدتقی شوشتری انجام گرفته است. در این کتاب به بیان شگفتی‌ های آفرینش انسان و جهان هستی پرداخته‌ اند و از این راه به اثبات آفریدگاری حکیم و دانا پرداخته‌ اند. در واقع این کتاب املای امام صادق علیه‌ السلام بر مفضل بن عمر جعفی کوفی، یکی از اصحاب سرشناس و بزرگ آن حضرت می‌ باشد.