جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

نگاه به آینده یک ضرورت اساسی است و پیامبران الهی و کتب آسمانی از گذشته دور، بشریت را به سوی آینده روشن و مطلوب، معطوف کرده و فرا رسیدن چنین دوران آرمانی را بشارت داده‌اند. اندیشه حاکمیت جهانی از گزینه‌هایی است که همه شرایع درصدد تبیین اصول و ساختار آن بوده و به صورت جدی بر روی آن فعالیت می‌کنند. قرآن و نهج‌البلاغه ارکان و عناصر حاکمیت جهانی اسلام را در یک شبکه هوشمند و منظم به تصویر کشیده و اعلام فرموده است که در هر کجا و هر زمان بندگان صالح خدا بر علیه ظلم قیام کنند، پیروز شده و وارثان و حاکمان زمین خواهند شد. دین اسلام تنها دینی است که توحید واقعی و حقیقی را تبلیغ می‌کند، در حالی که یهودیت با تحریف و تغییر احکام شریعت حضرت موسی (علیه السّلام) و مسیحیت نیز با ترک شریعت حضرت عیسی (علیه السّلام) از توحید دور افتاده و در ردیف مشرکان درآمده در نتیجه از اداره زندگی فردی و اجتماعی انسان عاجز هستند. امتیاز ویژه اسلام نسبت به شرایع دیگر جامعیت و کامل بودن آموزه‌ها و معارف آن است و جامعیت دین اسلام اقتضا می‌کند که در کنار توجه به مسائل فردی و عبادی به مسائل اجتماعی نیز توجه داشته باشد و تمامی ابعاد زندگی انسان را در بربگیرد. پس اسلام نگاه راهبردی به آینده داشته و دارای نقشه‌ای جامع‌ برای حرکت جهانی در این مسیر است، طوری که جهان باید از راه اسلام به تکامل آرمانی برسد، ولی جریان نفاق و کفر با انواع توطئه‌ها و حتی نفوذ در حوزه قدرت و مدیریت جامعه در تلاشند که جلوی این حرکت جهانی را گرفته و امور را به نفع خود پیش ببرند.

فهم درست مفهوم کفر بعنوان یکی از مهم ترین و کاربردی ترین مفاهیم کلید واژگانی قرآنی ضرورت بیشتری را در رسیدن به فهم جهان بینی قرآن می طلبد. پرداختن به چیستی کفر که«آیا بعنوان یک صفت و رفتار در قرآن مطرح می باشد و یا بعنوان یک مکتب و اندیشه؟» از مهم ترین مسایلی است که باید مورد مطالعه و مداقه قرار گیرد. مطالعه در آیات قرآنی، بویژه جریان شناسی کفر شیطان و اهل کتاب و منافقان و دیگر اقوام در طول اعصار مختلف تاریخ نشان می دهد که کفر در قرآن بعنوان یک صفت نفسانی و یک رفتار، در شخص کافر نمود پیدا می کند و ارتباطی به عقاید و مکاتب اعتقادی و نیز براهین عقلانی و منطقی ندارد. بررسی علل کفر که به رذایل نفسانی انسان برمی گردد و نیز ارتباط مفهوم کافر با مفاهیمی چون ظالم و فاسق و مجرم از یک سو و مؤمن و متقی از دیگر سو که به نوعی به رفتار و عملکرد آدمی مربوط می باشد، مؤید نظریة مذکور است. بر این اساس، امکان رسوخ و نمود کفر در همة افراد، ولو معتقد به ارزشها و معارف دینی و الهی، وجود داشته و صرف ادعا و اعتقاد به مبانی دینی و معرفتی، مانع نفوذ کفر در آدمی نمی گردد. تأکید بر فضایل اخلاقی و پرهیز از انانیّت، خودخواهی، هواپرستی، حسد، کبر و دیگر رذایل نفسانی به عنوان زمینه ساز کفر، عواملی هستند که سیطرة کفر بر وجود آدمی را ریشه کن می نماید.

واژه «کتاب» یکی از مهمترین کلید واژگان قرآنی است که معانی متعددی را دارا می باشد. یکی از کاربردهای وسیع آن در حوزه وحی است که به پیامبران الهی اِسناد داده شده است. این کلمه از نظر لغوی به معنی «نوشته» یا «نوشتن» است که در متن عبری عهد قدیم و آیات قرآنی نیز فراوان به این معنی آمده است. در کنار این معنی ، معنی «ثبت و ضبط» نیز به عنوان معنی ضمنی قابل تصور است. اسناد مشتقات ماده «کتب» به خدای سبحان می تواند بر مبنای همین معنی ضمنی باشد. لذا این واژه در کاربردهای قرآنی بویژه در حوزه وحی لزوماً به معنای مادی و ملموس یا متنی مدون نیست. اِسناد برخی مفاهیم وحیانی توأم با کتاب به برخی انبیای الهی نشان از عدم ترادف آنها دارد. در مواردی نیز رابطه جزءواژگی یا عموم و خصوص میان آنها برقرار است. از طرفی، یکی انگاری همه عناصر وحیانیِ نازل شده بر پیامبران الهی نیز منتفی است. لذا مدلول هر یک از مفاهیم کتاب ، قرآن ، فرقان ، حکمت و ذکر در اِسناد به پیامبر اسلام (ص) متفاوت از دیگری است. این امر درباره دیگر پیامبران نیز صادق است. عمومیت اِسناد کتاب به پیامبران و خصوصیت اسناد دیگر مفاهیم وحیانی ـ همچون تورات و انجیل و قرآن ـ نسبت به برخی پیامبران، بیان از آن دارد که کتاب به عنوان یک اسم معنی و مفهومی کلی بر شاکله اصلی تعالیم هر پیامبر دلالت دارد که از آن تعبیر به «شریعت» می شود. استعمال مشتقات ماده «کتب» درباره خدا ـ که مفید معنی هایی چون ایجاب و حکم کردن است ـ تأییدی بر این سخن است. تفاوت مولفه های معنایی هر کتاب نیز حاکی از تفاوت کتابها و به عبارتی تفاوت در شریعت هاست. استعمال کتاب درباره پیامبر اسلام (ص) دلالتی بر مرحله نوشتاری بودن قرآن و تدوین آن ـ همانگونه که برخی از خاورشناسان چنین پنداشته اند ـ نیست ؛ بلکه هر کدام از این کلمات، معانی خاص خود را دارند. اقتباس تعالیم پیامبر اکرم (ص) از کتاب مقدس یهود و نصاری نیز منتفی است و آرای نویسندگان غیر مسلمان در این باره از استواری و منطق علمی برخوردار نیست.

ظرافت و حساسیت فهمِ متون مقدس بویژه در عصری که با زمان پیداییِ آنها فاصله زیادی وجود دارد، بر همگان روشن است. از آنجایی که معنای کلمات به نسبت نوع حضور آنها در متن رقم می خورد، توجه دقیق به معانی کاربردی واژه ها در زمان تولید متن، ضروری است تا احیاناً معانی رایج در عصر خواننده، به متن کهن تحمیل نگردد. این امر درباره متن و واژه های قرآن نیز صادق است. با توجه به فاصله زمانی حداقل صد و پنجاه ساله اولین فرهنگنامه عربی با عصر نزول و احتمال تحولات و تطورات معنایی در این بازه زمانی و پس از آن، لزوم توجه جدی به کاربردهای قرآنی در کنار آرای فرهنگ نویسان برای دستیابی به معانی دقیق کلمات، امری است غیر قابل انکار. بنابر این، کاربردهای قرآنی به عنوان یک اصل و آرای اهل لغت به عنوان یک قرینه در کنار سایر قرائن لحاظ می گردد. این تأکید بدان جهت است که هیچ استبعادی وجود ندارد که توسعه و کاهش معنایی در سده های بعدی واقع نشده باشد. از این رو، مادّه «کتب» به عنوان یکی از مهمترین کلیدواژه های قرآنی و حضور چند وجهی آن در حوزه های مختلف، مسأله این تحقیق قرار گرفته است تا صحت و سقم آرای لغویون و میزان اعتماد به آنها در بازکاوی مفاهیم قرآنی بیش از پیش آشکار گردد. بررسی ها نشان از عدم انطباق معنای گزارش شده از سوی فرهنگ نویسان با کاربردهای قرآنی، غفلت از توجه به معنای این ماده حَسَب مسندالیه و نیز بی توجهی به معنی ضمنی و نسبی در مقابل معنای اولیه و اصلی دارد. این امر، اعتماد صرف به قول لغوی و حجیت آن را محل تردید و مورد مناقشه قرار می دهد.