جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

---

‫اين نوشتار ضمن تحليل نقش اهل بيت(ع) به عنوان مرجع علمي مسلمانان پس از پيامبراسلام(ص) و مفسران واقعي قرآن و سنت در تفسير قرآن کريم، روش تفسيري و مکتب تفسيري آنان را بازشناسي مي‌کند. نويسنده، اهل بيت(ع) را مخاطب اصلي آگاه به ظاهر و باطن، شأن نزول و اسرار قرآن معرفي کرده و ديدگاه‌هاي تفسيري آنان را حجت بر شمرده و کشف حقايق و فهم قرآن را بدون استفاده از نظر آنان غيرممکن مي‌داند. تحقيق حاضر در سه فصل ارائه شده است. در فصل اول مباحث مقدماتي مانندِ معناي لغوي و اصطلاحي تفسير، اهل بيت(ع)، مصاديق اهل بيت، مفهوم تفسير نزد اهل بيت، نياز به تفسير و کشف حقايق قرآن کريم، اَدوار زماني تفسير از عصر پيامبر اسلام(ص) ، و اهل بيت(ع) مطرح شده و برخي قواعد تفسير قرآن و آفات آن از ديدگاه اهل بيت(ع) همچون رجوع نکردن به روايات تفسيري، تفسير با رأي و نظر خويش، عدم توجه به صفات قرآن، مانندِ غفلت از ناسخ و منسوخ، محکم و متشابه، اسباب نزول، شأن نزول و غفلت از ظاهرو باطن قرآن بيان گرديده است. فصل دوم به شرح موقعيت اهل بيت(ع) در تفسير قرآن، ويژگي‌هاي مکتب تفسيري آنان، موضع آن ها درزمينه اختلاف قرائات و تربيت مفسران توسط آنان اختصاص دارد. در ادامه اين فصل، روش هاي تفسيري اهل بيت(ع) همچون قرآن به قرآن، روايات، لغت، عقل و تدبر، تاريخ، اشارات و کنايه، اسباب نزول و نيز تفسير قرآن با تشبيه و تمثيل واکاوي شده وحجم آياتِ تفسير شده در روايات تفسيري به جاي مانده از اهل بيت(ع) و مصادر و منابع تفسيرشان يعني: قرآن کريم، سنت نبوي، لغت عربي، کتاب علي(ع) (مصحف امام علي) و اشراق هاي الهي به قلب آن ها بيان مي‌گردد. سپس به امتيازات تفسير اهل‌بيت مانندِ اصالت داشتن تفسير آنان، نظريه واحد در باره قرآن کريم، انسجام تفسير آنان با روح کتاب خدا، احاطه کامل شان به معارف و نصوص قرآني، و عصمت اهل بيت(ع) اشاره شده است. فصل سوم نيز به تبيين حجيت سنت اهل بيت از آيات و روايات مي‌پردازد.

---

---

---

---

---

---

---

‫اين پژوهش در سه بخش، به ملاکهاي عزل و نصب کارگزاران حکومتي براساس کلمات امام علي عليه السلام در نهج البلاغه پرداخته است. نويسنده پس از واژهشناسي، به معرفي بيست تن از کارگزاران امام علي عليه السلام، کارگزاران ابقا شده و کارگزاران معزول به وسيله امام عليه السلام پرداخته است. سپس ملاکهاي نصب کارگزاران بررسي شده است. ملاکهاي اخلاقي و اعتقادي نصب کارگزاران عبارتاند از: ايمان به عقيده، شجاعت و قاطعيت، فروتني، تقوا، زهد و سادهزيستي، امانتداري. ملاکهاي اجتماعي نصب عبارتاند از: عدالتخواهي، احترام به آراي مردم، دوري از خشونت، مروت و مدارا با دوست و دشمن، پاکدامني و نبود سوء سابقه. در بررسي ملاکهاي سياسي و مديريتي، از سياست اجرايي، سياست قضايي و سياست اقتصادي بحث شده است. در سياست اجرايي، توان مديريت، حذف خائنان از مسئوليتهاي اجرايي، حذف غيرمتخصصان از بدنه نظام اسلامي در کارهاي کليدي، بهرهگيري از آراي اهل نظر، دوري از شتابزدگي و پرهيز از لجاجت لازم است. در سياست قضايي، ويژگيهاي قاضي و سفارش امام عليه السلام به تقوا، عدالت، شناخت و آگاهي لازم و استقلال دستگاه قضا بيان شده است. در سياست اقتصادي، سعه صدر، حفظ کرامت نيازمندان ناتوان، شايسته سالاري، مراقبت و پيگيري، تشويق و توبيخ و برخورد سريع و مناسب با متخلفان لازم است. ملاکهاي عزل مبحث بعدي است که عبارتانداز: فساد اخلاقي و اجتماعي، فساد مالي، ناکارآمدي. هواي نفس و دنياگرايي، قدرت طلبي، خود بزرگبيني، خودشگفتگي و خودپسندي، و ظلم و احجاف، از موارد فساد اخلاقي و اجتماعي است. بيشتر عزلها و توبيخها در حکومت علوي به خاطر فساد مالي و خيانت در بيتالمال است که از جمله عوامل آن، طبقهگرايي و اشرافيگري است. در رابطه با ناکارآمدي، به نبود مديريت، کمتجربگي، نبود مديريت اجرايي، بيتوجهي به افکار عمومي، بيتوجهي به معاهدات، و غفلت از زمان و مکان اشاره شده است.