جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

این مثاله گفتگویی با دکتر غلامحسین ابراهیمی دینانی در باب فلسفه نقد و نقد فلسفی می باشد. همچنین بیان کننده عمق تفکر فلسفی می باشد. به علاوه بیان کنده این موضوع می باشد که حکما در برابر شبهات و شکوک دارای صبر و شکیبایی هستند و از این طریق موجبات عمق و گسترش مسائل فلسفی را ایجاد م کنند.

«نظرة فی کتاب منهاج السنة النبویة»، اثر علامه امینی می‌ باشد. یکی از تالیفات مشهور ابن تیمیه حرانی، منهاج السنة النبویة فی نقض الشیعة القدریة، ردی است بر کتاب منهاج الکرامة فی معرفة الامامة علامه حلی. ابن تیمیه در این اثر انواع تهمت‌ ها و افتراء ها را نثار مذهب شیعه کرده و اقوالی را از قول دیگران نقل نموده که یکسره دروغ محض و خالی از هر گونه تحقیق و تامل است. از زمان در دسترس قرار گرفتن اثر ابن تیمیه علماء و متفکران اسلامی زیادی در رد اندیشه‌ ها و عقاید او رسائل مختلفی تدوین نمودند. کتاب حاضر قسمتی از نوشته‌ های علامه در کتاب الغدیر است که رد کتاب منهاج السنة است که اول اتهامات و خدشه‌ های ابن تيمیه می‌ آید و سپس پاسخ علامه که این مجموعه را آقای احمد کنانی آماده نموده است.

مسأله امامت، یکی از مهمترین مباحث کلامی است که متکلمان برجسته شیعه، ضمن تحلیل مسائل مربوط به آن، رساله‌های بسیاری در این باره نگاشته‌اند. یکی از مسائل اساسی و مهم در امامت، مسأله نصّ بر امامت است. شیعه قائل به نص پیامبر(ص) بر امامت و جانشینی ائمه اطهار(ع) می-باشد و در مقابل، اهل تسنن بالاجماع، قائل به عدم نصّ نبّی بر جانشینی امامان شیعه هستند. یکی از نویسندگان معاصر اهل تسنن به نام فیصل نور در کتاب «الإمامه و النص» با استناد به شماری از گزارش‌های روایی و تاریخی و با توجه به تعارض ظاهری روایات شیعه در مسأله‌ی امامت، ادعا کرده که هیچ نصّی درباره امامت امامان شیعه وجود نداشته و پیغمبر اکرم(ص) و ائمه اطهار(ع) و بسیاری از یاران و خاندان آنان، از مسأله‌ی امامت بی‌خبر بوده‌اند، لیکن وجود احادیث معتبر و متواتر در موضوع نص بر امامت، آشکار می‌کند که پیغمبر اکرم(ص)و جانشینان آن حضرت، نه تنها از امر امامت آگاه بودند، بلکه تلاش گسترده و دامنه‌داری برای آگاه نمودن امت به انجام رسانده‌اند.

حقّ تداوم حیات، یکی از اصلی ترین امتیازات طبیعی بشر می باشد که دیگر حقوق طبیعی بر آن مبتنی و زمینه تکامل با آن محقق می گردد. بداهت حق برخورداری از این امتیاز، موجب گردیده تا برخی معاندین، به توهم انکار کرامت نامسلمانان و برخی مجرمان از سوی مکتب اسلام، این مکتب رهائی بخش را متهم به نادیده انگاشتن حق حیات آنان نموده و با ادعاء تهافت بخشی از احکام جزائی اسلام با حقوق بشر مدرن، چهره ای خشن و ضدبشری از اسلام را به نمایش گذارند.از نظر قرآن، که در صدر منابع حقوق اسلامی قرار دارد، کشتن انسان، فارغ از ویژگیهای نژادی، جنسیتی، طبقاتی و اعتقادی، "غیرحقّ" بوده و کرامت، فضیلت و حرمت این موجود در پیشگاه الهی، به نفس او، باز می گردد و تنها کشتن برخی انسانها به منظور پاسداشت و یا صیانت از حق حیات معنوی و مادی دیگر آدمیان، آنهم با شرائطی وِیژه "به حقّ"، قلمداد شده است.با تأمل در آیات قرآنی، موارد استثناء از اصل حرمت خون انسانها، در قاتل و محارب و فتنه گر (صادّ عن سبیل الله) خلاصه می گردد و علی رغم ادعاء برخی مفسران، آیات قرآن، هیچ گونه دلالتی بر مجازات دنیوی مرتد ندارد.با وجود آنکه اجراء قصاص، بعنوان عاملی بازدارنده از وقوع جنایت شناخته شده و از دیدگاه قرآن، خود عامل حیات تلقی گردیده، لیکن عنایت به حق فطری بازماندگان در عفو و یا مجازات قاتل، سبب شده تا قرآن، هرگونه الزام در قصاص قاتل را برداشته و در جهت حفظ جان قاتل، اولیاء دم را تشویق به عفو و خوبشتن داری نماید. قرآن در مورد مجازات محارب، مجریان دستورات الهی را ملزم به سلب حق حیات و کشتن ننموده و این اقدام تنها به عنوان گزینه ای اختیاری، مطرح شده است که می تواند هیچگاه مورد انتخاب قرار نگیرد. از نگاه قرآن، براه انداختن جنگ، خونریزی و کشتن انسانها به منظور گستردن حاکمیت و یا اجبار بر پذیرش اسلام، مردود بوده و با حق حیات فراگیر انسانها و آموزه لطیف "لا اکراه فی الدین"، قابل جمع نیست. واژگان کلیدی: حقّ، حیات، حقوق بشر، کشتن به حقّ

با توجه به این که قواعد عربی بر اساس قرآن و متون قدیم عرب طرح و تدوین شده است، در ساختارهای آن به طور عموم نمی توان تضادی با قواعد دید، اما در قرآن ساختار هایی وجود دارد که از نظر نحوی (از حیث عدد، جنس و اعراب)، با قواعد ادبیات عرب و ساختار عموم قرآن تطابق ندارد. که این موارد را ساختارهای استثنائی ترکیبی قرآن می نامیم. نحویّون و مفسران در خصوص این استثنائات، توجیهاتی ارائه کرده اند، اما با این وجود برخی از خاور شناسان این ساختار های استثنائی را غلط پنداشته و ادعا کرده اند در قرآن لحن و خطا وجود دارد. در این نوشتار پس از بیان تحلیل ها و توجیهات دانشمندان اسلامی مخصوصاً مفسرین محترم به این نتیجه رسیده ایم که با بررسی این ساختارها از دیدگاه زبان شناسی و عنایت به ابعاد بلاغی آن می توان دلایل محکم تری را در خصوص این کاربردها بیان نمود. زبان شناسان برخی از این ساختارها مثل برخورد با مثنی به صورت جمع را از سنت های عرب یاد کرده اند و برخی همچون برخورد با غیر ذوی العقول به صورت ذوی العقول را ناشی از اغراض بلاغی دانسته اند و برخی نیز مثل وصل ضمیر متصل رفعی به فعل، قبل از فاعل ظاهر را ناشی از ورود خصائص خاصّ لهجه های مختلف عرب به زبان قرآن دانسته اند.بنابراین می توان گفت با توجه به عادت های زبان عربی و اغراض بلاغی تا حدودی از توجیهات نحوی بی نیاز شده و شبهه ی غلط بودن این ساختارها بر طرف می شود و از آن جا که قرآن عربی مبین است وقواعد عربی را باید بر اساس قرآن تنظیم نمود، قانون های ویژه قرآن را نیز باید در علم نحو جای داد. آنچه ذکر شد مربوط به اختلاف ساختار در مصاحف موجود - طبق قرائت عاصم به روایت حفص- است و آن غیر از عواملی است که به عنوان علل ایجاد اختلاف قراءات ذکر شده است.

روایت مالک الدار از جمله روایاتی است که به وقوع توسل به پیامبر در زمان خلیفه دوم و جواز این عمل نزد صحابه و تابعین دلالت دارد. از سوی دیگر وهابیان معتقدند توسل به پیامبر پس از وفات ایشان امری نامشروع و بدعت است. این عقیده آنان را به شبهه افکنی در سند و متن این روایت وا داشته است. نقل و نقد شبهات وهابیان در این باره، موضوع پژوهش این مقاله است.