جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

پژوهش حاضر به مسئله‌ی خاص‌بودگی در فلسفه‌ی علوم اجتماعی می‌پردازد. نقطه‌ی عزیمت این پژوهش شیوه‌‌ای است که به واسطه‌ی آن فرد تاریخی (یا همان موضوع پژوهش) در علوم اجتماعی ساخته می‌شود. در این مسیر با پروبلماتیک کردن مفهوم فرد تاریخی دلالت این مفهوم و مسئله‌زا بودن آن را برای علوم اجتماعی بررسیده می‌شود. در فصل نخست این پژوهش، با یک بررسی تاریخی نشان می‌دهیم که چگونه از آغاز بنیان‌گذاری علوم اجتماعی، انگاره‌ی تفرد نزد کلاسیک‌های این حوزه طرح شد، و پس از گذشت یک سده همچنان موضوع تأملات نقادانه است. در این فضل با برجسته‌کردن انگاره‌ی تفرد، می‌بینیم که خاص‌بودگی مورد نظر کلاسیک‌های علوم اجتماعی که بنا بود در انگاره‌ی تفرد رفع شود، همواره ابتر می‌ماند و به نوعی استعلاء می‌انجامد. در ادامه خواهیم دید که دلیل اصلی این ناکامی، نوعی هستی‌شناسی اجتماعی است که در بنِ انگاره‌ی تفرد قرار دارد.نسبت میان هستی‌شناسی و خاص‌بودگی فرد تاریخی ما را به یک تبارشناسی فلسفی می‌کشاند. نقطه‌ی ثقل این تبارشناسی کانت است. از این روی فصول پژوهش برمبنای پیش از کانت، پس از کانت و فراروی از کانت سازمان یافته است. برای تقریر مفهوم خاص‌بودگی در فلسفه ابتدا دو خوانش معاصر (دریدا و دلوز) از فرد نزد افلاطون را طرح می‌کنیم. سپس به سراغ اندیشمندان قرون وسطی می‌رویم، و آرای ایشان را درباره‌ی انگاره‌ی تفرد وامی‌کاویم. این دو بخش، به ترتیب دوگفتار فصل دوم را شکل می‌دهند.سپس به سراغ آثار کانت می‌رویم و درگیری کانت با انگاره‌ی تفرد را وامی‌کاویم. از این منظر کانت را یک‌بار در نقد اول در نظر می‌گیریم، و در گفتار دوم به سراغ انگاره‌ی تفرد کانتی در نقد سوم و مکتوبات پس از مرگ وی می‌رویم. در فصل چهارم دوواکنش به تفرد کانتی را مرور می‌کنیم. این واکنش‌ها یکی در فلسفه‌ی زیست‌‌شناسی طرح شده و دیگری از آنِ وایتهد است. در فصل پنجم به سراغ هستی‌شناسی اجتماعی دلوزی می‌ریوم. در این فصل می‌بینیم که چگونه این هستی‌شناسی جدید افق نوپدیدی بر روی مسئله‌ی تفرد می‌گشاید. داعیه‌ی اصلی این است که این هستی‌شناسی امکاناتی را برای توضیح درون‌ماندگار امر اجتماعی به دست می‌دهد که تا پیش از این قابل‌طرح نبودند.

در این پژوهش کیفی پیامدهای تربیتی هستی شناسی برتراندراسل بر اساس دیدگاه محمد تقی جعفری مورد نقد قرار گرفت . نتایج این پژوهش نشان می دهد که علی رغم تفاوتهای بنیادی در نوع نگاه جهان بینی این دو متفکر ، مواردی از پیامدهای تربیتی برگرفته از دیدگاه راسل بر اساس دیدگاه جعفری مورد تایید می باشد از جمله اصل لزوم تربیت و اصل نافع بودن محتوای تربیت .البته موارد غیرقابل تایید نیز مشاهده گردید همچون اصل لزوم تربیت جنسی برایکودکان .

ژیلسون از جمله متفکرانی است که بر بنیاد صناعی هنر تأکید می کنند و در برابر نظر?? شناخت- گرایی در هنر ، معتقد است که هنر نه به ساحت شناخت بلکه به ساحت ساخت تعلق دارد .او می- کوشد در قالب هستی شناسی هنر خویش این دیدگاه را بر کرسی بنشاند. بر این اساس رساله حاضر در قالب سه فصل به شرح زیر سامان یافته است. در فصل اول ابعاد مختلف هستی شناسی هنر از نگاه ژیلسون توصیف می شود و تمایز دو ساحت شناخت و ساخت ، نسبت آنها با یکدیگر و دلایل رجحان ساخت بر شناخت در هنر بررسی می گردد. آنگاه نشان می دهیم که چگونه او به این نتیجه می رسد که ذات هنر صناعت است و هستی هنری هستی صناعی است. در فصل دوم به خصوصیات عمده هستی صناعی از منظر ژیلسون می پردازیم و بر اساس دو مفهوم کلیدی ماده و فرم (صورت) شکل گیری هستی هنری و تمایز میان هستندگان هنری و سایر هستندگان را بررسی می کنیم. در فصل آخر اندیشه های ژیلسون را در مورد هنرهای خاص به کار می بندیم. به این منظور مهم ترین اوصاف هستی شناسانه هنرهایی نظیر موسیقی، نقاشی، معماری، شعر، مجسمه سازی و رقص را بر اساس آموزه های ژیلسون توصیف می کنیم. در خاتمه به ارزیابی هستی شناسی هنر ژیلسون می پردازیم و ملاحظاتی را در باب دیدگاه ژیلسون در باب نسبت هنر با شناخت و ساخت مطرح می کنیم.