جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : شوپنهاور بیشتر به عنوان "فیلسوف بدبینی" شناخته می شود، نویسنده سیستمی که می آموزد چگونه هنر و اخلاق می توانند به انسان ها کمک کنند تا در "بدترین جهان های ممکن" زندگی کنند. این تصویر غالب از شوپنهاور شاخه مهمی از درخت فلسفه او را قطع کرده است: متافیزیک طبیعت و گفتگوی آن با علوم آن زمان. یک آینه محدب نور جدیدی را بر توسعه فلسفه شوپنهاور و تعامل مداوم او با علوم طبیعی می اندازد. درک متافیزیک شوپنهاور هم مستلزم بینشی در رابطه او با علم و هم درک نقش علوم طبیعی در پروژه فلسفی اوست. شوپنهاور در اولین نسخه جهان به عنوان اراده و نمایندگی (1819)، به علم در چارچوب فلسفه‌های طبیعت کانت و شلینگ پرداخت، اما سردرگمی فزاینده او با آنها او را به برداشتی بدیع و پیچیده‌تر از رابطه بین علم سوق داد. و متافیزیک بنابراین او تجدید نظر در متافیزیک طبیعت خود را آغاز کرد که در نهایت بر مفاهیم اصلی آن - یعنی اراده و ایده ها - تأثیر گذاشت و بر تصمیم او برای انتشار یک جلد مکمل (1844) به جای ویرایش اصلاح شده اثر اصلی خود تأثیر گذاشت. . رابطه در حال تکامل فلسفه شوپنهاور با علوم طبیعی ابزار تفسیری قدرتمندی است: «آینه ای محدب پراکنده» که کلیت و پیچیدگی نظام او را منعکس می کند و مفاهیم اصلی فلسفه او، مانند ساختار نظام مند فلسفه اش را روشن می کند. واقعیت و بازنمایی، آرمان‌گرایی و واقع‌گرایی، چند معنایی بودن ایده‌ها، و اراده به مثابه چیزی فی نفسه.

ترجمه ماشینی : این اثر ارزیابی کتاب درسی شوپنهاور را به عنوان آتئیست مبارز و بدبین مطلق به چالش می کشد. مانیون در بررسی برخورد شوپنهاور با دین، الهیات و فلسفه اخلاقی کانت پیشنهاد می‌کند که ما در واقع می‌توانیم یک فروتنی «مذهبی» در روش را در آثار شوپنهاور تشخیص دهیم که به وضوح در اخلاق شفقت و آموزه نجات او دیده می‌شود. با توجه به نظر شوپنهاور درباره دین به عنوان «متافیزیک مردم»، استفاده و قرابت او از بسیاری از عقاید و آموزه های دینی، و اوج فلسفه او در آموزه نجاتی که به «عرفانی» ختم می شود، مانیون پیشنهاد می کند که فلسفه شوپنهاور یک فرضیه تبیینی است که به لحاظ کارکردی از بسیاری جهات به نظام های اعتقادی دینی شباهت دارد. مانیون همچنین استدلال می‌کند که شوپنهاور نمی‌تواند ادعا کند که در تشخیص ماهیت «واقعی» واقعیت غایی فراتر از این نظام‌های دینی پیش رفته است، زیرا او اذعان می‌کند که آنها همچنین به «عرفانی» ختم می‌شوند، که فراتر از آن باید سکوت کنیم. در واقع، شوپنهاور تفسیری ارائه می‌دهد، برخلاف رد آشکار دین و نظام او انسجامی را به دست می‌آورد که از طریق انگلی بودن بر خود اندیشه دینی حاصل می‌شود.