جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

در روند تکاملی شعر در دوره معاصر، علاوه بر کاربرد ویژه اوزان عروضی و ایجاد انسجام نسبی در بندهای شعر، برای تقویت فرم ویژه و رسیدن به ساختار، شاعران در عین توجه به امکانات بلاغی جدید، از ظرفیتهای نگارشی هم سود جسته اند؛ مثلا برای بیان حالات و ایجاد شعر تجسمی و دیداری، به نحوه نوشتن کلمات و استعداد واژگان در تقطیع پذیری و فضاسازی، توجه نشان داده اند. از جمله امکاناتی که شاعران نوگرای معاصر از آن در جهت تقویت فرم و رسیدن به ساختار هنری و کلامی و اجرای دقیق شعر، بهره برده اند، نشانه های سجاوندی است. این نشانه ها علاوه بر کاربرد خاص برای بیان انواع و اقسام جمله ها و درست خوانی ترکیبات و واژگان، در دوره جدید به خصوص در بین پیروان اسلوب نیما، به منزله عضوی از ساخت هنری و ساخت شعری، جنبه نشانه شناختی و دلالتی ویژه ای یافته است که تحلیل آنها می تواند تفاوت نگرش شاعران معاصر را به پدیده ها نشان دهد. این جستار، تلاشی است برای نشان  دادن اهمیت نشانه های نگارشی در شعر امروز و گشودن دریچه ای کوچک به چشم اندازی گسترده که بررسی و دقت بیشتری را می طلبد.

اهمیت ریتم در آخرین نوشته های آنتونن آرتو که به زبانی منحصربفرد و وردگونه است ما را بر آن می دارد تا دامنه شناخت خود را از این پدیده مهم گسترده تر کنیم. و جالب اینکه بر خلاف آنچه تصور میشود، کلمه به ظاهر ساده ریتم هرگز معنا و مفهومی ثابت و جهانشمول نداشته و ندارد. از این رو بسیاری نویسندگان کوشیده اند تعریف شفاف و قابل قبولی از این واژه ارائه دهند، اما تنها با پیمودن مسیری که آرتو بر ذهن می تاباند امکان تعبیری جادویی از ریتم، تجلی می یابد. در این مقاله، جادوی ریتم باورهای انسان بدوی را به امروزی ترین دستاوردهای علوم انسانی پیوند می دهد.