جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ما اصطلاح «خوب/خیر» را در دو زمینه به‌کار می‌بریم: 1) به عنوان عام‌ترین اصطلاح ارزشگذاری و 2) برای اشاره به اهداف غایی زندگی و عمل. من با این پرسش آغاز می‌کنم که ما چه خوب/خیر غایی و ارزشگذارانه باید نسبت به یکدیگر انجام دهیم؟ آیا ما اصطلاح یکسانی بکار می‌بریم، زیرا وقتی ما دربارة خوب/خیرهای غایی صحبت می‌کنیم، در حال ارزیابی غایات و زندگی‌ها هستیم؟ اگر چنین است، چگونه این کار را می‌کنیم؟ اغلب چیزها بر اساس تناسب آنها با عملکردشان ارزشگذاری می‌شوند؛ اما غایات و زندگی‌ها عملکردی ندارند. من در اینجا سه نظریه در باب خوب/خیر غایی را مقابل هم قرار می‌دهم: نظریة ارزش ذاتی، نظریة لذت‌گرایی و نظریة ارسطو که خیر غایی یک موجود را با عملکرد خوب آن تعریف می‌کند و نوعی از خوبی/خیر ارزشگذارانه است. نظریة ارسطو یک رابطة روشن‌کننده‌ای میان خوبی/خیر ارزشگذارانه و غایی پیشنهاد می‌کند: یک موجود هوشمند وقتی که بر اساس حالات آگاهانه‌ای که عملکرد یا خوبی/خیر ارزشگذارانة او را تعقیب می‌کند، عمل می‌کند، یک خیر غایی دارد. بنابراین، طبیعت حیوان این است که یک خیر غایی داشته باشد و چون [همیشه] حیوانی وجود دارد، پس [همواره] اموری به عنوان خیرهای غایی وجود دارند. این نظریه وجود خیرهای غایی را بدون هرگونه تمسک متافیزیکی به ارزش‌های ذاتی توضیح می‌دهد.

مفهوم مکان نهایتاً یک موضوع مهم اخلاقی در این باب است که یک شیء در یک ارتباط یا ساختار معنایی با چه جایگاهی متناسب است. اغلب این معنا امری کاملاً شخصی است که شامل معنایی از حضور است که ما با یک مکان همبسته می­شویم. این مقاله این ارتباط را از طریق مطالعه شعر ووردزوورث، «تینترن اَبِی»، بررسی می­کند. چنین استدلال می­شود که مفهوم مکان حضوری القاء شده نهایتاً یک فضای دوم شخصی است. حضور موضوع گشودگی دوم شخصی است. بنابراین، وقتی حضور مکان را القاء می­کند، همچنین جایگاه آن را تبدیل به دوم شخص می­کند.

این مقاله به مسائل مناقشه‌آمیز در باب تعلیم آزادی فردی و شهروندی دموکراتیک در شرایط چندفرهنگی معاصر می‌پردازد. در این نوشته پیشنهاد شده است که آموزش کودکان برای برابری مدنی یک هدف بلندهمت برای هر دموکراسی است نه فقط برای یک [کشور و یک] دموکراسی که بتواند آن را یکبار برای همیشه محقق سازد. این مقاله شواهدی بر این ادعا فراهم می‌کند که شرایط چندفرهنگی می‌تواند هدف واقعی ِ آموزِش برابری مدنی به کودکان را با چالش مواجه کند؛ همچنین، توضیح می‌دهد که دموکراسی‌ها به طور مختلفی چندفرهنگی هستند و گروه‌های مختلف باعث ایجاد گوناگونی در نوع تعلیم و پیشرفت به سمت برابری مدنی می‌شود که می‌تواند به‌طور واقع‌گرایانه‌ای در هر زمان مورد انتظار باشد.

W. V. Quine borrows the principle of charity from Neil Wilson, but modifies and enriches its content to fit into his naturalistic philosophy and epistemology. While Wilson ties this principle to the notion of truth, Quine’s attempts in finding a ground for it lead him to the concept of common rationality shared by all human beings, which is ultimately what makes communication, as the basis of our social life, possible. According to the paper's argument, three other expressions, that is, the principles of psychological plausibility, empathy, and projection, which Quine uses in the contexts akin to that of the principle of charity, are not but different terms for one basic idea. Given the ties between the principle of charity and rationality, Quine's wide use of the principle and its affiliated notions proves that rationality is a central, often neglected, idea in his philosophy. The paper begins with an introductory account of the brief explanation Wilson gives of the principle of charity. Then it spells out four concepts or principles of charity, psychological plausibility, empathy, and projection showing how these four notions or principles basically express the same thing. Examining the relation of these last three principles with the principle of charity and rationality, the paper's main objective is to highlight the centrality of common rationality in Quine's philosophy, despite the common view that Quine is purely engaged with semantical aspects of Language.

In this paper, I argue for a new solution to Mary’s puzzle in Jackson’s famous knowledge argument. We are told that imprisoned Mary knows all facts or truths about color and color vision. On her release, she learns something new according to B-type of materialism and according to property dualism. I argue that this cognitive improvement can only be accounted for in terms of what Schellenberg has recently called “capacitism,” namely the claim that that experience is constitutively a matter of discriminating and singling out particulars by employing perceptual capacities. Of course, I am not claiming that knowing the phenomenal character is simply the possession of abilities, let alone that the phenomenal character is a sort of know-how. That is why my claim is not affiliated with Lewis and Nemirow's ability hypothesis position. I take for granted here a sort of property-representationalism, according to which the phenomenal character of experience supervenes on the cluster of properties that the respective experiences represent. On her release, Mary acquires those perceptual abilities on the basis of which she learns to discriminate all shades of color. And after applying her old physical concept RED to the shade of red, she comes to know what it is like to experience red (propositional knowledge).