جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ویلفرد فردیناند مادلونگ[۱] اسلام‌شناس و شیعه‌شناس آلمانی در۲۶ دسامبر ۱۹۳۰ در اشتوتگارت زاده شد. در ۱۹۴۷ به همراه خانواده به آمریکا مهاجرت کرد. ابتدا به دانشگاه جورج تون[۲] رفت و سپس در سال ۱۹۵۳ درجه لیسانس تاریخ و ادبیات اسلامی را از دانشگاه قاهره اخذ کرد. در طول اقامت او انقلاب مصر که با قیام سربازان آزاد آغاز شده بود رخ داد. او در این مدت به دیدار حسن عباس، محقق سرشناس تاریخ اسلام می‌رفت. در سال ۱۹۵۷ از دانشگاه هامبورگ درجه دکتری در مطالعات اسلامی دریافت کرد. مادلونگ رساله دکتری خود را تحت نظر برتولد اشپولر[۳] به پایان رساند. مادلونگ از ۱۹۵۸ تا ۱۹۶۰ وابسته فرهنگی سفارت آلمان در عراق بود. مدت کوتاهی پس از ورود او به بغداد سرهنگ عبدالکریم قاسم در یک کودتای خونین رژیم حاکم را سرنگون کرد (انقلاب ۱۴ جولای). اما مادلونگ به ناچار دو سال دیگر هم در عراق ماند. پس از آن برای تدریس در دانشگاه به ایالات متحده رفت. در ۱۹۶۳ استادیار مطالعات اسلامی در دانشگاه تگزاس در اوستن[۴] بود، سپس از ۱۹۶۴ تا۱۹۷۸ در دانشگاه شیگاگو رشته‌های مختلف مرتبط با علوم اسلامی را تدریس می‌کرد. از ۱۹۷۸ و به مدت بیست سال سمت عالی‌ترین کرسی اسلام‌شناسی دانشگاه اکسفورد را در اختیار داشت. تدریس عربی در بالاترین سطح یکی از شرایط داشتن این سمت است. مادلونگ‌ به‌ عنوان‌ استاد مدعو در بسیاری از دانشگاه‌ های امریکا و اروپا از جمله دانشگاه کلمبیا تدریس‌ کرده‌ است‌. وى عضو تعداد زیادى از مجامع‌ بین‌المللی اسلام‌ شناسى است‌ و مرتباً در مجامع‌ وکنفرانس‌هاى بین‌المللی شرکت‌ مى‌کند. آثار زیادی درباره تاریخ اسلام و بخصوص در مورد تاریخ اسلام در سال‌های ابتدایی از وی به چاپ رسیده است. او تحقیقات گسترده‌ای را درباره فرق و جنبش‌های اسلامی از جمله اسماعیلیه، زیدیه و نیز مذهب شیعه دوازده امامی دارد.  همکاری قابل توجهی در نگارش دایره‌المعارف اسلامی داشت و از مشاوران ویرایشگر دایره‌المعارف ایرانیکا و عضو هیئت تحریریه مجله پژوهش‌های عربی و اسلامی نیز است. مادولینگ به روش‌شناختی شیعه توجه داشته است و آثارش به نسبت آثار سایر شیعه‌شناسان غربی نقاط قوت بسیاری دارد. او از منابع و روایات اصیل شیعی استفاده می‌کند. از دیگر ویژگی‌های سبک نگارش او تفکیک موضوعی و روشی منابع، توجه به فضا و تاریخ حوادث و آموزه‌ها، فهم آموزه‌ها در راستای یک نظام فکری، اشراف نسبتاً کامل به ابعاد گوناگون اسلام، شناخت دقیق دانشمندان و آثار معتبر ایشان، و نیز تسلط به زبان عربی است. همه این موارد کمک شایانی برای شناخت شیعه در جوامع غربی بوده است. او از زمره محققان غربی معتبر در نزد محققان شیعی است. برخی آثار ترجمه شده از او که در ایران منتشر شده است عبارتند از: مکتب‌ها و فرقه‌های اسلامى در سده‌هاى میانه‌، شیعه‌ و معتزله‌ و جانشینى حضرت‌ محمّد (ص‌)؛ پژوهشى در خلافت‌ نخستین‌. مادلونگ، انگیزه خود را در تألیف این کتاب، تجدید نظر در بی‌اعتمادی شدید اغلب مورخان غربی به منابع اسلامی مربوط به صدر اسلام و افسانه شمردن آنها و نگاهی دوباره به تحلیل این رخدادها بر پایه نزدیکترین منابع به آن دوره معرفی و به کوشش خود برای ایجاد توازن مناسب بین اختصار و وفادار بودن به متون و روایات تصریح کرده است. او در ابتدا با نگاهی به موضوع خویشاوندی در قرآن به نقش خانواده‌های پیامبران پیشین در حمایت از انبیاء و نیز وراثت آنان می‌پردازد و و نتیجه می‌گیرد که بر اساس قرآن، جانشین طبیعی پیامبر(ص) نمی‌تواند ابوبکر باشد. وی می‌نویسد: تا آنجا که قرآن، افکار محمد(ص) را بیان می‌کند روشن است که او در نظر نداشت ابوبکر جانشین طبیعی او باشد و رضایتی هم به انجام این کار نداشت. در ادامه ، دیدگاه‌های دو شاهد واقعه یعنی عایشه و عبدالله بن عباس را مورد بررسی قرار گرفته است. این بحث او در حقیقت واکنشی است به گفتار آن دسته از محققان غربی که گزارش‌های این دو را تعصب‌آمیز و تحت تأثیر حب و بغض‌ها معرفی کرده‌اند و مواردی را که به نفع شیعیان است، از جعلیات دوره‌های بعدی دانسته‌اند. وی همچنین در ابتدای کتاب، دو شجره از خاندان هاشم و امیه و همچنین سه صفحه گاه شمار حوادث مهم تاریخ صدر اسلام را ارائه می‌دهد. کتاب اخیر به عنوان کتاب برگزیده جمهوری اسلامی در ۱۳۷۷ انتخاب شد. ویلفرد مادلونگ در حال حاضر محقق ارشد در موسسه مطالعات اسلامی در لندن است. کتاب‌شناسی: Madelung, W. (editor) – Arabic Texts Concerning The History of The Zaydi Imams of Tabaristan, Daylaman And Gilan, Franz Steiner, 1987 Madelung, W. – Religious Trends in Early Islamic Iran, 1988 Madelung, W. – Religious and Ethnic Movements in Medieval Islam, 1992 Madelung, W. – The Succession to Muhammad, Cambridge University Press, 1997 Madelung, W. and Walker, P. – An Ismaili Heresiography, Leiden, 1998 Madelung, W. and Walker, P. – The Advent of the Fatimids: A Contemporary Shi’i Witness, I.B. Tauris, 2000 Madelung, W. – Der Imam al-Qasim ibn Ibrahim und die Glaubenslehre der Zaiditen, Walter De Gruyter Incorporated, 2002 Madelung, W. – Religious school and sects in medieval Islam ________________________________________________________ [۱] -Wilferd Ferdinand Madelung [۲] – Georgetown University [۳] -Berthold Spuler [۴] – Austin سیدموسوی

هلموت ریتر(به آلمانی:Hellmut Ritter) شرق‌شناس، کارشناس الهیات و متن‌شناسی زبانهای لاتین و یونانی، استاد زبانهای فارسی و عربی، کارشناس تصوف و آیین صوفیه، نویسنده و پژوهشگر آلمانی است. او پسر کشیشی پروتستان بود که در سال ۱۸۹۲ در لیشتناو از توابع هسن آلمان متولد شد. پس از پایان دوره دبیرستان حدود سه سال به تحصیل در حوزه شرق‌شناسی نزد کارل بروکلمان[۱] و پاول کاله[۲] مشغول بود. پس از آن به استراسبورگ نزد تئودور نولدکه[۳] و لندآور[۴] رفت و از آنان دروس الهیات و متن‌شناسی زبانهای لاتین و یونانی را آموخت. سال ۱۹۱۳ به عنوان پژوهشگر در مؤسسه تاریخ و تمدن مشرق‌زمین در هامبورگ آغاز به کار کرد و در سال ۱۹۱۴ در سن ۲۲ سالگی آزمون شفاهی دوره دکترا را در دانشگاه بن پشت سر نهاد و در سال ۱۹۱۹ به دانشیاری دانشگاه هامبورگ رسید و به تحقیق و پژوهش در زمینه ادبیات کلاسیک عربی و یونانی و کیمیاگری در قرون وسطی پرداخت. ریتر در طول جنگ جهانی دوم به عنوان مترجم نظامی در فلسطین و عراق و ایران خدمت کرد. در سال ۱۹۲۵ به سبب مشکلاتی، سمت دانشگاهی خود در دانشگاه هامبورگ را از دست داد و پس از آن و با از دست دادن شغلش در اوایل ۱۹۲۶ عازم استانبول شد. در آنجا از وجود گنجینه‌های ادبی فراموش‌شده در کتابخانه‌های قدیمی شهر آگاه شد. دسترسی او به این حجم انبوه و ارزشمند از نسخ خطی موجب شکل‌گیری مجموعه مقالات علمی او در حوزه زبان‌شناسی تاریخی از جمله Philologika VII یا زبان‌شناسی تاریخی هفت (رساله‌هایی به عربی و فارسی درباره عشق زمینی وآسمانی) شد. همچنین او به متن اصلی مجموعه داستانی حکایات عجیب و اخبارغریب دست یافت. با وجود اینکه ریتر در آن زمان از آلمان تبعید شده بود اما ریاست انجمن شرق‌شناسی آلمان در استانبول را بر عهده داشت و در کارهای تحقیقاتی خود حامیانی از آلمان داشت. این حمایت‌ها موجب سرمایه‌گذاری بر روی طرح او درمورد مجموعه‌ از کتابخانه‌های اسلامی با پژوهش‌های تک موضوعی علمی از سال ۱۹۲۹ به بعد شد. در اوایل دهه ۱۹۳۰ ریتر بر روی نسخه‌های خطی قدیمی کیمیاگری عربی کار می‌کرد و همچنین از پیشتازانی بود که از تاثیر ادبیات یونان باستان بر علم و ادبیات عرب آگاهی یافت. انتخاب حزب نازی در۱۹۳۳ در آلمان بدین معنی بود که قرارداد ریتر برای کار پایان یافته است اما دوستان او در انجمن شرق‌شناسی آلمان موفق شدند بی سروصدا مقدار کمی از بودجه را برای ادامه فعالیت‌هایش به او دهند. سپس با توجه به مدرن‌سازی سریع ترکیه و استانبول توسط مصطفی کمال آتاتورک[۵]، موقعیت شغلی جدیدی برای او بوجود آمد. بدین ترتیب دانشگاه تازه باسازی شده استانبول از وی برای مقام استادی درخواست همکاری کرد. با وجود قرارداد کاری موقت، ریتر وظیفه پرورش نسل جدیدی از پژوهشگران ترکیه‌ای که بتوانند با دقت بر روی ادبیات کهن منطقه کار کنند را بر عهده داشت. ریتر با جدیت و سختکوشی کار را پیش می‌برد و به دانشجویانش هر سال زبان جدیدی می‌آموخت. ریتر در سال ۱۹۴۹ و پس از شکست نازی‌ها در جنگ جهانی دوم توانست به آلمان بازگردد و این بازگشت موجب تکمیل مهم‌ترین اثر او شد: کتاب راهنمای جامع درباره مراسم و آداب و اعتقادات عرفان اسلامی (آلمان ۱۹۵۵). از سال ۱۹۵۳ به عنوان استادیار در موسسه مطالعات شرقی دانشگاه فرانکفورت مشغول به کار شد؛ اما در آن زمان هنوز همجنسگرایی در آلمان غیرقانونی بود و ریتر در سال۱۹۵۶ به استانبول برگشت. در آنجا با همکاری یونسکو به جمع‌آوری و دسته‌بندی نسخه‌های خطی پراکنده اشعار کهن از اسناد واوراق مختلف استانبول پرداخت. حمایت‌های از ابتدا و مجدانه ریتر از دستورات عرفانی اسلام، ابقای حیات آن‌ها را در پی داشت. ریتر طی چند سال پایانی عمرش گروه کوچکی از پناهجویان سالخورده را یافت که هنوز به زبان باستانی آرامی صحبت می‌کردند؛ این زبان امروزه جزو زبان‌های در معرض انقراض محسوب می‌‍‌شود. او به همراه آن‌ها لغت‌نامه پنج جلدی و راهنمای دستور زبان آرامی را تهیه کرد. ریتر در سال ۱۹۶۹ به آلمان بازگشت و در ۱۹ مه ۱۹۷۱ در اوبراوزل درگذشت. زندگی‌نامه ریتر توسط یوزف فان اس[۶] و با نام Im Halbschatten Der Orientalist Hellmut Ritter در آلمان منتشر شد. یکی از شاخص‌ترین آثار او که به فارسی برگردان شده، کتابی با عنوان دریای جان است که به بررسی زندگی و چهار مثنوی از شیخ فریدالدین عطار نیشابوری شاعر بزرگ قرن ششم هجری اختصاص دارد. فهرست کاملی از آثار منتشر شده هلموت ریتر در آلمان درسایت کتابخانه ملی آلمان موجود است. کتابشناسی: Veröffentlichungen(Auswahl)[Bearbeiten] Über die Bildersprache Nizami’s. 1927. al-Ḥasan ibn Mūsā an-Naubaḫtī. Die Sekten der Schia. (Edition des arabischen Textes), hrsg. von Helmut Ritter. 1931. 115 S. arab. Text. Karagös. Türkische Schattenspiele, hrsg. üb. und erl. von Helmut Ritter. Istanbul 1941. XIX, 337 S. dt. und türk. Text, Ill. Ahmad Ghazzali: Aphorismen über die Liebe, hrsg. von Hellmut Ritter. 1942. VII dt. Text und 106 S. arab. Text. Philologika XIII. Arabische Handschriften in Anatolien und Istanbul. In: Oriens 2, 1949, 236-314. Asrar al-balagha, the mysteries of eloquence. 1954. Das Meer der Seele. Mensch, Welt und Gott in den Geschichten des Farīduddīn ʿAṭṭār. Leiden 1955. Die Geheimnisse der Wortkunst (Asrār al-balāgha) des ʿAbdalqāhir al-Curcānī. Aus dem Arabischen übersetzt und mit Anmerkungen versehen von Hellmut Ritter. 1959. 33* u. 479 S. dt. Text. Al Ghasâli: Das Elixier der Glückseligkeit. Düsseldorf 1959 (2. Auflage 1981). [Auswahlübersetzung aus Kīmiyā-i saʿādat und Iḥyāʾ ʿulūm ad-dīn, beide von Abū Ḥāmid Muḥammad ibn Muḥammad al-Ġazālī.] Abū l-Ḥasan ʿAlī ibn Ismāʿīl al-Ašʿarī: Die dogmatischen Anhänger der Lehren des Islam. [Edition des arabischen Textes] hrsg. von Hellmut Ritter. 1963. XXXIII, 677 S. arab. Text. Tūrōyo: Die Volkssprache der syrischen Christen des Tūr ʿAbdîn. Hrsg. vom Orient-Institut der Deutschen Morgenländischen Gesellschaft, Beirut. 5 Bände. Steiner, Wiesbaden 1967-1990. Fariduddin Attar: Geschichten und Aphorismen des persischen Dichters und Mystikers. Übersetzt von Hellmut Ritter. Tiessen, Neu-Isenburg 1995, ISBN 3-928395-12-2. Nachlass[Bearbeiten] Ein Teil des Nachlasses von Hellmut Ritter wird als Depositum im Hessischen Staatsarchiv Marburg (Bestand 340 Ritter b) aufbewahrt.[3] Literatur[Bearbeiten] Josef van Ess: Im Halbschatten: Der Orientalist Hellmut Ritter (1892–۱۹۷۱). Harrassowitz, Wiesbaden 2013, ISBN 978-3-447-10029-8. Thomas Lier: Hellmut Ritter in Istanbul 1926–۱۹۴۹. In: Die Welt des Islams. Bd. 38, 1998, S. 334–۳۸۵. Angelika Neuwirth, Armin Bassarak (Hrsg.): Hellmut Ritter und die DMG in Istanbul. (= Pera-Blätter. Nr. 15). Herausgegeben anläßlich des 10-jährigen Bestehens der Abteilung Istanbul des Orient-Instituts der DMG. Orient-Institut der DMG, Abt. Istanbul, Istanbul 1997 (online). Holger Preißler: Hellmut Ritter. In: Neue Deutsche Biographie (NDB). Band 21, Duncker & Humblot, Berlin 2003, ISBN 3-428-11202-4, S. 660 f. (Digitalisat). Georg Stauth, Faruk Birtek (Hrsg): Istanbul. Geistige Wanderungen aus der „Welt in Scherben“. Transcript, Bielefeld 2007, ISBN 978-3-89942-474-4 (vor allem über Traugott Fuchs und Hellmut Ritter).  [۱] -Carl Brockelmann [۲] -Paul Kahle [۳] -Theodor Nöldeke [۴] -gustavo landivar [۵] -Mustafa Kemal Atatürk [۶] – Josef Van Ess

ارنست امیل هرتسفلد (Herzfeld، ۱۸۷۹-۱۹۴۸) باستان‌شناس و ایران‌شناس آلمانی بود که در سال‌های ۱۹۲۳ تا ۱۹۲۵ بخش‌هایی از پاسارگاد و تخت جمشید را برای نخستین بار تحت نظر رضاشاه مورد کاوش قرار داد. وی از ۱۹۲۵ تا ۱۹۳۴ به دعوت دولت وقت در ایران اقامت داشت. او در پیوند با تاریخ ایران باستان و میان‌رودان پژوهش‌های میدانی گسترده‌ای انجام داد. شناخت آثار تاریخی ایران در انجمن‌های علمی جهان تا حد زیاد مدیون زحمات اوست. یکی از درخشان‌ترین جنبه‌های کاری او بیرون آوردن پلکان خاوری کاخ آپادانا از زیر خاک و همچنین کشف دهها هزار لوح گلی است که داده‌های گسترده‌ای از اقتصاد و جامعه ایران در زمان شاهنشاهی هخامنشی به عموم ارائه کرد. پدرش پزشک ارتش و مادرش «مارگارته روزنتال» از نامی‌ترین باستان‌شناسان و متخصصان امور شرق باستان و متخصص خطوط باستانی بود. هرتسفلد در سال ۱۹۰۳ از دانشگاه برلین در رشته معماری فارغ‌التحصیل شد. آنگاه به فراگرفتن تاریخ آشوری‌ها و تاریخ هنر در دانشگاه‌های مونیخ و برلین روی آورد. سال ۱۹۰۷ پایان‌نامه دکتری خویش در مورد پاسارگاد تقدیم کرد که همان سال به صورت کتابی چاپ و منتشر شد. او نخست به عنوان استادیار جغرافیای تاریخی به تدریس پرداخت و در کنار آن ضمن خدمت در موزه دولتی پروس، به مطالعه در جغرافیای تاریخی شرق به ویژه ایران و عراق پرداخت و از سال ۱۹۰۳ در خاور نزدیک و خاورمیانه و نیز در طول جنگهای اول و دوم جهانی به کاوش‌های باستان‌شناسی در ایران، میان‌رودان و سوریه مشغول بود و با هیأت اعزامی به نینوا برای بررسی‌های باستان‌شناسی و تاریخی اعزام شد و سالها در مورد تمدن‌های بابل، آشور، ساسانی و نیز صنایع، معماری و اسناد مربوط به صنعت دوره هخامنشی و دوره اسلامی به پژوهش پرداخت. هرتسفلد همراه شرق‌شناسان نامی آن دوره آلمان در حفاری‌های باستان‌شناسی آشور فعالانه شرکت کرد. سپس به مدت دو سال از ۱۹۰۵ سفری تحقیقاتی اکتشافی به کردستان، لرستان، تخت جمشید و پاسارگاد داشت. در لرستان مطالعاتی در مورد مردمان کاسیان و حوزه پراکندگی آنها در ایران داشت. به مدت دو سال از ۱۹۰۷ به همراه فریدریش زاره به میان‌رودان رفت. نتیجه کار آنها کشفیاتی بود که بیشترش به موزه کایزر فریدریش اهدا شد. سال ۱۹۰۹ موفق به دریافت درجه استادی از دانشگاه برلین در رشته جغرافیای تاریخی شد. آشنایی جامعه جعانی با فعالیت‌های او با کاوش دوباره در سامره میان سالهای ۱۹۱۱ تا ۱۹۱۳ آغاز شد که با کشف گنج‌نبشت هخامنشیان در شهر پارسه از ۱۹۳۱ تا ۱۹۳۴ به نقطه عطف خویش رسید. هرتسفلد جزو نخستین گروه از باستان شناسان غرب بود که اعتقاد داشتند تمامی آنچه یونانی‌ها در مورد ایرانیان گفته‌اند، درست نیست. در مجموع حدود یازده سال ساکن ایران بود و گزارشی جامع درباره تخت جمشید تهیه کرد و ظروف سنگ‌تراشی شده، نقاشی و کتیبه‌های زیادی از زیر خاک بیرون آورد. ۳۰هزار لوحه خشتی بازمانده تنها چیزهایی بودند که بر اثر سوختن تخت جمشید به دست اسکندر مقدونی، وضعیتی بهتر پیدا کردند و به صورت خشت پخته درآمدند و تا زمان حال دوام آوردند. هرتسفلد از این الواح خشتی با نام حافظه تاریخی ایرانیان نام می‌برد. او در لندن چندین سخنرانی ایراد کرد و در سال ۱۹۳۵ کتاب «پیشینه باستان‌شناسی ایران» را به چاپ رساند. سپس به آمریکا رفت و در مقام استاد شرق‌شناسی دانشگاه پرینستون به کار پرداخت. رقیبان او در ایران، فرانسوی‌ها و آمریکایی‌ها بودند. فعالیت‌های هرتسفلد در تخت جمشید در سال ۱۹۳۴ پایان داده شد و مجوز فعالیت‌هایش دیگر تمدید نشد. در برخی منابع علت این موضوع، اختلاف او با مقامات دولتی ایران از بابت چگونگی تقسیم یافته‌ها و در برخی منابع دیگر، اقدامات وی برای خارج کردن تعداد از آثار تاریخی از ایران به شکل غیرقانونی عنوان شد. به‌رغم موقعیت شایسته کاری، هرتسفلد هیچ‌گاه به زندگی در آمریکا خو نگرفت و ناچار بخش بزرگی از کتابخانه منحصر به‌فرد و اشیای عتیقه خود را به موزه متروپولیتن نیویورک و دیگر مراکز فرهنگی ـ هنری در آمریکا و بریتانیا فروخت و کمی پس از بازنشستگی در سال ۱۹۴۴ به خاورمیانه بازگشت. ابتدا در سوریه و سپس در مصر به پژوهش‌های خود درباره هنر اسلامی ادامه داد. همچنین کتابی درباره نتیجه سالها پژوهش خود در آیین زرتشت را منتشر کرد. در زمان اقامت در قاهره به مالاریا مبتلا شد و ۲۰ ژانویه ۱۹۴۸ در سوئیس درگذشت. آثار علمی هرتسفلد عضو انجمن آسیایی لندن و ایرلند، عضو فرهنگستان عربی دمشق، عضو افتخاری مؤسسه باستان‌شناسی هند و فرهنگستان بریتانیا بود. از او آثار متعددی در زمینه تاریخ تمدن اسلامی و پژوهش‌هایی در مورد نقشه‌برداری از مناطق مختلف شرق به جای مانده که کتیبه‌های ایران باستان، ایران در شرق قدیم، زرتشت و جهان از آن جمله‌اند. او سفرهایی به افغانستان، ترکیه، عراق، سوریه و مصر داشت. همچنین تحقیقاتی در مورد پارت‌ها (اشکانیان)، ساسانیان و هنر و معماری اسلامی و تمدن‌های باستانی میان‌رودان انجام داد و مقاله‌های معتبری به نگارش درآورد. بیست سال پس از مرگ او آخرین اثرش با نام «امپراتوری ایران» در ویسبادن به چاپ رسید. پس از آن آوازه او کم‌کم از یادها رفت تا اینکه نهادهای پژوهشی و موزه‌ها ثبت دقیق یادگارهای به جا مانده از او را آغاز کردند. از آثار اوست: سامرا، نقشه‌برداری و تحقیق در مورد باستان‌شناسی اسلامی، برلین ۱۹۰۷؛ سفر از میان لرستان، ۱۹۰۷؛ سفری باستان شناختی به ناحیه دجله و فرات، (۴ جلد)، برلین ۱۹۱۱ تا ۱۹۲۰؛ سنگ‌نبشته‌های ایران، برلین ۱۹۲۰؛ در کنار دروازه آسیا، سنگ نگاره‌ها و سنگ‌نبشته‌های دوران پهلوانی ایران، به همراه ۴۴ عکس، ۶۵ نگاره‌برداری، برلین ۱۹۲۰؛ تزیینات دیواری بناهای سامره، برلین ۱۹۳۲؛ بناها و سنگ نبشته‌های دوران نخستین دودمان ساسانی، برلین ۱۹۲۴؛ نقاشی‌های سامره، برلین ۱۹۲۷؛ کوزه‌گری و سفال‌سازی پیش تاریخی سامره، برلین ۱۹۳۰؛ مریاملیک و کوریکوس دو محوطه باستانی مسیحی در آسیای کوچک، منچستر ۱۹۳۰؛ بناهای یادبود ایرانی، (۴ جلد)، برلین ۱۹۳۲؛ تاریخ باستان‌شناسی ایران، لندن ۱۹۳۵؛ سنگ نبشته‌های کهن ایرانی، برلین ۱۹۳۸؛ ایران، شرق باستان، مطالعات باستان شناختی دانشگاه آکسفورد، لندنر نیویورک ۱۹۴۱؛ زرتشت و جهان او (دو جلد)، نیویورک ۱۹۴۷؛ تاریخچه شهر سامره، هامبورگ ۱۹۴۸؛ شاهنشاهی پارسی‌ها، ویسبادن ۱۹۶۸ منبع: روزنامه اطلاعات

پاتریک رینگنبرگ متولد ۱۹۷۰ ،دین شناس و هنرشناس اهل سوئیس نویسنده کتب متعددی درباره هنر غربی و آسیایی است، از جمله آثار او کتابی درباره فردوسی و نیز کتابی جهت معرفی ایران برای گردشگران ،نشر روزنه و … می باشد.

پروفسور ویلیام چیتیک در سال ۱۹۴۳ در شهر ملفورد ایالت کنتیکت آمریکا به دنیا آمد. او تحصیلات دانشگاهی سالهای تحصیل به ایران مهاجرت کرد و تحصیلات خود را در شته زبان و ادبیات فارسی در دانشگاه تهران در مقطع دکترا در ۱۹۷۴ به پایان رساند. چیتیک مدت پنج سال در دانشگاه صنعتی شریف به تدریس تاریخ تطبیقی ادیان اشتغال داشت. او پس از بازگشت به امریکا، به مدت سه سال به گروه ویرایش «دائره‌المعارف ایرانیکا» پیوست. چیتیک از ۱۹۸۳ تاکنون به تدریس مطالعات دینی در «دانشگاه استونی بروک» اشتغال دارد. وی آثار فراوانی به انگلیسی ترجمه کرده است که از جمله آنها می‌توان به «صحیفه سجادیه» (لندن ۱۹۸۸) و «عهدنامه مالک اشتر» اشاره کرد. بیشترین دلمشغولی چیتیک، پژوهش در تاریخ تصوف است.

رودولف زلهایم (Rudolf Sellheim) خاور‌شناس و اسلام‌شناس آلمانی در ۱۵ ژانویه ۱۹۲۸ درهاله (شهری در جنوب آلمان) متولد شد. پس از اخذ درجه دکترا و از ۱۹۵۶ تا ۱۹۹۵ استادی مطالعات شرقی و از ۱۹۵۸ تا ۱۹۹۳ مدیریت مرکز شرق‌شناسی دانشگاه یوهان ولفگانگ گوته را برعهده داشت. او از اعضای موسسه باستان‌شناسی آلمان و از ۱۹۶۸ تا ۲۰۰۳ نیز رئیس انجمن بین المللی تحقیقات شرقی در استانبول بود. عمده مطالعات او بر تاریخ اسلام و فتوحات اسلامی، زبان و ادبیات عرب است. زلهایم در حوزه زبان‌ سریانی  و بررسی نسخه‌های قدیمی و خطی نیز آثاری را منتشر کرده است. اکثر آثار او به آلمانی و تعدادی نیز به عربی نگاشته شده‌اند. زلهایم از کسانی بود که درباره یاقوت حموی، تاریخ نویس مشهور عرب مطالعه کرده و از مطالب او استفاده کرده است.  از دیگر آثار او جمع‌آوری مجموعه‌ای از ضرب المثل‌های کلاسیک عربی است. رودلف زلهایم در ۹ مارس ۲۰۱۳ در فرانکفورت درگذشت. کتاب‌شناسی منتخب: Arabische Handschriften Reihe A: Arabische Handschriften I. Reihe A: Materialien zur arabischen Literaturgeschichte: Tl I (1998) Arabische Handschriften Reihe A: Arabische Handschriften II. Reihe A: Materialien zur arabischen Literaturgeschichte: Tl II (1998) Die klassisch-arabischen Sprichwörtersammlungen insbesondere die des Abu ‘Ubaid Mouton, 1954. Der zweite Bürgerkrieg im Islam. Das Ende der mekkanisch-medinensischen Vorherrschaft. Vortrag. Steiner, Stuttgart 1970, ISBN 3-515-00825-X. سیدموسوی

سید حسین نصر فیلسوف ایرانی در ۱۹ فروردین سال ۱۳۱۲ در تهران به دنیا آمد. پدرش، سید ولی الله، همانند پدربزرگش پزشک دربار بود و اهل کاشان. او از جانب مادر نواده شیخ فضل الله نوری است. عمده نیاکان نصر از روحانیون سرشناس بوده‌اند. سید حسین نصر تحصیلات ابتدایی را در مدرسه‌ای نزدیک خانه خود در خیابان جمهوری گذرانید. در همان کودکی شروع به آموختن زبان فرانسه کرد و علوم اسلامی را نزد پدر خود آموخت. سپس به دبیرستان فیروز بهرام جهت ادامه تحصیل رفت. نصر در دوازده سالگی به آمریکا فرستاده شد. او در مدرسه شبانه‌روزی پدی در نیوجرسی[۱] ثبت نام کرد. در سال ۱۹۵۰ رتبه ممتاز اول مدرسه خود شد. در چهار سال تحصیلات این مدرسه، نصر زبان انگلیسی، علوم، تاریخ آمریکا، فرهنگ غربی و آموزه‌های مسیحی را آموخت. نصر برای ادامه تحصیلات دانشگاهی مؤسسه فناوری ماساچوست[۲] را برگزید. در همان زمان بورس تحصیلی به او تعلق گرفت و او نخستین دانشجوی ایرانی بود که در مقطع کارشناسی در آن مؤسسه تحصیل میکرد. او رشته فیزیک را برای ادامه تحصیل برگزید. اگرچه نصر دانشجویی ممتاز شناخته میشد، به این نتیجه رسید که بسیاری از پرسشهای فلسفی او بی پاسخ مانده است. از این رو، در اینکه رشته فیزیک بتواند او را به درک واقعیات برساند دچار تردیدی جدی شد. این امر او را ادامه تحصیل در رشته فیزیک مردد ساخت، به ویژه پس از سخنرانی فیلسوف انگلیسی برتراند راسل[۳] تردید نصر جدیتر شد. وی با این که دلبستگیاش به فیزیک را از دست داده بود، در دانشگاه ام. آی. تی باقی ماند و در سال ۱۳۳۳ هجری خورشیدی در رشته ریاضیات و فیزیک فارغ‌التحصیل گردید. پس از فارغ‌التحصیلی در رشته فیزیک، نصر مطالعات گستردهای در علوم انسانی آغاز کرد و به ویژه در کلاسهای سانتیلانا[۴] تاریخنگار علوم و فیلسوف مشهور اسپانیایی حاضر شد؛ و تحت تعلیم او، مطالعهای جدی را در حکمت یونان باستان آغاز کرد. وی به مطالعه کتابهای افلاطون، ارسطو و افلوطین پرداخت. سانتیلانا برای نخستین بار حسین را با آثار یکی از مهمترین نویسندگان سنتگرای معاصر، رنه گنون[۵]، آشنا ساخت. آثار گنون در تعیین مبانی عقلانی و سیر فکری نصر تأثیری قاطع داشت.  نصر همچنین در این دوره به کتابخانه آناندا کوماراسوامی[۶] دسترسی یافت و از این طریق با کتابهای فریتهوف شوآن[۷] و تیتوس بورکهارت[۸] آشنا شد. به گفته نصر، کشف فلسفه سنتی و حکمت خالده او را به یقین و آرامشی رساند که هرگز او را ترک نکرده است. نصر در سال ۱۳۳۵ خورشیدی در رشته‌های زمین‌شناسی و ژئوفیزیک مقطع کارشناسی ارشد را به پایان رسانید و در سن بیست و پنج سالگی با درجه دکتری از دانشگاه هاروارد در رشته فلسفه و تاریخ علم فارغ‌التحصیل شد؛ و پس از آن به تکمیل نخستین کتابش علم و تمدن در اسلام همت گماشت. رساله دکتری او «مفهوم طبیعت در اندیشه اسلامی» را دانشگاه هاروارد در سال ۱۹۶۴ میلادی، با عنوان «مقدمه‌ای به آموزه‌های کیهان‌شناسی اسلامی» منتشر کرد. با وجود اینکه مرتبه استادیاری دانشگاه هاروارد به او پیشنهاد شد و در دوره تحصیلات عالی در آن دانشگاه سابقه تدریس داشت، نصر تصمیم گرفت به ایران بازگردد. در دوره تحصیل در آمریکا، نصر به کشورهای اروپایی به ویژه فرانسه، سوئد، بریتانیا، ایتالیا و اسپانیا سفر میکرد و در برخی از این مسافرتها با اندیشمندان سنت‌گرا و به ویژه با فریتهوف شوئون دیدار کرد؛ این دیدارها سهم عمدهای در حیات معنوی و فکری او داشته‌اند، چنانکه خود او گفته است:«این تحول در من چگونه از وقتی که با برتراند راسل ملاقات داشتم تا وقتی که سراغ علامه طباطبایی رفتم، رخ داد؟ قطعا با کمک آثار این بزرگان بود که این تحول روحی و فکری در من رخ داد و به این سبب همیشه مدیونشان هستم، ولی از لحاظ عملی، همیشه کوشیدهام طبق احکام دینی عمل کنم. حتی هنگام گذراندن بحران فکری، ایمانم پابرجا ماند و همیشه خداوند را دوست داشتم ولی پس ازکشف جهانبینی سنتی موفق شدم وارد سیر و سلوک شوم و لااله‌الا الله وجودم را فراگیرد .» وی همچنین، در این دوره، به مراکش سفر کرد. چرا که او به شدت دلبسته شاخه ای از طریقه شاذلیه بود که در قالب تعالیم و اعمال شیخ احمد العلاوی[۹] عرضه میشد. نصر پس از بازگشت به ایران در سال ۱۳۳۷ خورشیدی، با مرتبه دانشیاری فلسفه و تاریخ علوم در دانشکده ادبیات و علوم انسانی دانشگاه تهران به تدریس پرداخت. وی در آنزمان جوانترین عضو هیئت علمی بود که مرتبه استادی کامل را احراز کرد. نصر، در آذر ۱۳۳۷، چند ماه پس از بازگشت به ایران، با دختر یکی از دوستان خانوادگی پدرش، به نام سوسن دانشوری، ازدواج کرد. ثمره این ازدواج پسری به نام ولی‌رضا نصر و دختری به نام لیلی نصر بود.  نصر برنامه دکتری زبان و ادبیات فارسی برای غیرفارسی‌زبانان را نیز تدریس کرد و گروهی از دانشجویان خارجی را برای یادگیری زبان فارسی و آشنایی با ادبیات عرفانی و فلسفی ایران پذیرفت. از جمله شاگردان او در این دوره ویلیام چیتیک[۱۰] و همسرش بودند. نصر از سال ۱۳۴۷ تا ۱۳۵۱ ریاست دانشکده ادبیات و سپس معاونت دانشگاه تهران را برعهده داشت. دکتر نصر در سال ۱۳۵۱ با حکم محمد رضا شاه پهلوی به ریاست دانشگاه صنعتی آریامهر (دانشگاه صنعتی شریف امروز) منصوب گردید. فرح پهلوی دکتر نصر را در سال ۱۳۵۲ مأمور کرد تا با حمایت وی مرکزی برای مطالعه و آموزش فلسفه تأسیس کند. در سال ۱۳۵۳، انجمن شاهنشاهی فلسفه بنیاد گردید و بسیاری از پژوهشگران از جمله هانری کربن[۱۱] و توشیهیکو ایزوتسو[۱۲] در آنجا گرد آمدند. انجمن، به برگزاری نشستها و سخنرانی‌ها اقدام کرد و دوره‌های بلندمدت و کوتاه مدت پژوهشی را در زمینه‌های فلسفه اسلامی و فلسفه تطبیقی ​​برای علاقه‌مندان دایر گردانید. در طی دوران اقامت در ایران، نصر همچنین نزد استادان فلسفه اسلامی در تهران قم و قزوین تلمذ میکرد. از جمله استادان او در فلسفه اسلامی، محمد کاظم عصار، علامه محمد حسین طباطبایی و ابوالحسن رفیعی قزوینی بودند. نصر چندین متن مهم فلسفه اسلامی از جمله اسفار اربعه از ملاصدرا و شرح منظومه از هادی سبزواری را نزد آنان فراگرفت. نصر همچنین در این زمان آثار متعددی به زبانهای فارسی، انگلیسی و گاه نیز به فرانسه و عربی نگاشت. نصر همچنین با افرادی چون مهدی الهی قمشه‌ای، جلال‌الدین آشتیانی و مرتضی مطهری مراوده فکری و فلسفی داشت. وی همچنین کتاب «شیعه در اسلام» نوشته علامه طباطبائی را به زبان انگلیسی ترجمه کرد. در مدت اقامت در ایران، آثار متعددی به زبانهای فارسی، انگلیسی، فرانسوی و عربی تألیف کرد. وی رساله دکتری خود را نیز به زبان فارسی تحریر و چاپ کرد؛ و این کتاب که «نظر متفکران اسلامی درباره طبیعت» نام گرفت برنده جایزه سلطنتی کتاب گردید. نصر، بسیاری از متون فلسفی مهم از قبیل مجموعه آثار سهروردی و ملاصدرا و متون ابن عربی، ابن سینا و بیرونی را تصحیح کرده است. علاقه نصر به فلسفه ملاصدرا زمینه‌ساز نشر و ترجمه آثار ملاصدرا شد، و خود نصر نخستین کسی بود که ملاصدرا را به جهان انگلیسی زبان معرفی کرد. نصر، با همکاری ویلیام چیتیک، «کتابشناسی توصیف علوم اسلامی» را در سه جلد به زبانهای فارسی و انگلیسی به چاپ رسانید. از دیگر کتابهای مهم او در این دوره «سه حکیم مسلمان» بود که به بررسی اجمالی اندیشه‌های ابن سینا، سهروردی و ابن عربی میپردازد. در سالهای ۱۹۶۴-۱۹۶۵، نصر در دانشگاه آمریکایی بیروت عهده‌دار تدریس بود. کتاب «آرمانها و واقعیتهای اسلام» بر اساس متن شش سخنرانی نخست از پانزده سخنرانی او در لبنان است. وی، در زمان اقامتش در لبنان، کتاب «حیات و فکر اسلامی» را نیز نگاشت. نصر در زمان اقامت اقامت با لبنان با چندین نفر از اندیشمندان برجسته شیعه، و از جمله امام موسی صدر، گفتگوی علمی داشته است. وی همچنین در این دوره با سیده فاطمه یشروطیه، دختر بنیانگذار طریقت یشروطیه (شاخهای از سلسله صوفیه شاذلیه) دیدار کرده است. در سال ۱۹۶۶، از نصر دعوت شد تا در دانشگاه شیکاگو در مجموعه سخنرانیهای راکلفر در باب برخی از جنبه‌های ارتباط دین و فلسفه با محیط زیست سخنرانی کند. وی، به همین منظور، کتاب «انسان و طبیعت: بحران معنوی انسان جدید» را نگاشت. وی در این کتاب به وجود آمدن بحران محیط زیست را پیشبینی کرده است و علت اصلی این بحران را قدسیت زدائی از طبیعت و دید بشر مدرن نسبت به طبیعت شمرده است. در اواخر سال ۱۹۷۸ میلادی، فرح پهلوی از نصر خواست ریاست دفتر وی را بر عهده بگیرد، و نصر پذیرفت. وی بعدها در توضیح این اقدام گفته است:«احساس میکردم که تنها کسی بودم که میتوانستم همچون میانجی به ایجاد موقعیتی کمک کنم که در آن مثلا آیت الله خمینی با شاه مصالحه کنند و نوعی حکومت سلطنتی اسلامی بر پا شود، همانطور که در عصر صفوی داشته ایم، که در آن علما نیز درباره بعضی از امور مملکتی اظهار نظر کنند اما ساختار سلطنتی کشور دچار تحول نشود. بسیاری از علما در آن دوره همین نظر را داشتند، چرا که مثل من میترسیدند سقوط رژیم به قدرت گرفتن کمونیستها یا مجاهدین خلق بینجامد.» نقش حسین نصر در ریاست دفتر فرح سبب شد که با وقوع انقلاب ایران در سال ۱۳۵۷ هجری خورشیدی ناخواسته به ایالات متحده هجرت کند و در آنجا ماندگار شود. پس از انقلاب سال ۱۳۵۷ ایران، خانه و اموال سید حسین نصر (به گفته خود وی) «مصادره» گردید. وی از این که هیچیک از علمای دوران اوایل  انقلاب در دفاع از وی برنخاستند بسیار گله‌مند بود . اینها و عوامل دیگر باعث مهاجرت وی و خانوادهاش برای همیشه به غرب شد. پس از چندین سال تدریس در دانشگاههای مختلف در آمریکا   از جمله  دانشگاه ادین‌بورگ[۱۳] و دانشگاه تمپل[۱۴]، سرانجام به وی پیشنهاد کرسی دائم استادی در دانشگاه جورج واشینگتن[۱۵] داده شد و او هم پذیرفت. در سال ۱۹۸۰  نخستین اندیشمند شرقی بود که از طرف دانشگاه ادینبورگ به سلسله نشست‎های معروف گیفرود[۱۶] دعوت شد و در آنجا سخنرانی‌های متعددی پیرامون مباحث الهیات طبیعی و فلسفه دین در غرب ارائه داد. در این سال‌ها نصر در جهت آماده‌سازی یکی از مهم‌ترین آثار فلسفی‌اش به نام ” نیاز به علم مقدس” در رفت و آمد میان بوستون[۱۷] و فیلادلفیا[۱۸] بود. به گفته نصر این کتاب که  به شدت بر محققان و دانشجویان مطالعات اسلامی تاثیر گذاشت از عالم بالا به او الهام شده بود. او کل مباحث سخنرانی را در کمتر از سه ماه نوشت و ارسال کرد. نوشته‌هایی که از قبل در ذهن داشت و در آن زمان به عنوان اندیشه جاری می‌شدند. در ۱۹۸۲ از سید حسین نصر برای همکاری در پروژه عظیم دایره‌المعارف جهانی معنویت [۱۹] دعوت به عمل آوردند  تا در کنار افرادی همانند اورت کازینز[۲۰]، سردبیر ارشد و استاد فلسفه قرون وسطایی دانشگاه فورد‌هام[۲۱] و سایر محققان حوزه دین و فلسفه به پیشبرد این پروژه کمک کند. نصر ویرایش دو جلد از این دایره‌المعارف را پذیرفت که در سال‌های ۱۹۸۹ و ۱۹۹۱ به انتشار رسید. هر دو جلد این دایره‌المعارف جز منابع قابل توجه و مورد اطمینان برای علاقمندان است. در ۱۹۹۳ مجموعه سخنرانی‌هایی‌هایش را برای دانشگاه تورنتو[۲۲] کانادا ارسال کرد و در همین سال به ایجاد بخش فلسفه هرمسی و دائمی در آکادمی دین آمریکا کمک کرد. نصر به زودی به عنوان یک اندیشمند سنت‌گرا در جامعه علمی آمریکا به رسمیت شناخته شد. بسیاری از فعالیت‌های پس از مهاجرت او مربوط به مبحث سنت‌گرایی و مضامینی چون ادیان تطبیقی، فلسفه و گفتگوی مذاهب اختصاص دارد و به بحث و مناظره با متکالمان و اندیشمندان مسیحی و یهودی برجسته و فیلسوفانی چون هانس کونگ[۲۳]، جان هیک[۲۴] و خاخام ازمیر اسکروچ[۲۵]  ‌پرداخت . او در مرکز مطالعات اسلامی به عنوان حامی و مصلح روابط میان مسلمانان و مسیحیان در کالج سالی اوکس[۲۶] در بیرمنگام[۲۷] انتخاب شد و نقش فعالی هم در شکل‌گیری مرکز مسلمانان و مسیحیان در دانشگاه جرج واشنگتن داشت. نصر در جلسات زیادی از  گفتگوی ادیان حضور داشت از جمله مجلس مشهور ادیان جهانی[۲۸] در ۱۹۹۳. نصر به مسافرت‌هاش به کشورهایی اروپایی و سخنرانی در آن‌ها از جمله آکسفورد، دانشگاه لندن و دانشگاه بیرمنگام ادامه داد . از جمله این سفرها سفری به اسپانیا بود چرا که آنجا به دلیل وجود نام‌ها و مکان اسلامی او را به یاد وطنش ایران می‌انداخت. در همین سفرها بود که نصر به سرودن اشعار با تم اسپانیایی روی آورد و در نهایت ۴۰ شعر را در مجموعه‌ای به زبان انگلیسی و با مضامین روحانی که در طول پانزده سال سروده بود با عنوان ” اشعار در راه”[۲۹] گردآوری کرد. اگرچه حسین نصر بیشتر وقت خود را برای آموزش دانشجویان و ایراد سخنرانی صرف می‌کند اما این امر مانع انتشار کتاب و مقالات گوناگون از او نشده است. از کتاب‌های ارزشمند نصر می‌توان به “اسلام و معنویت”، “اسلام سنتی در دنیای مدرن” و “راهنمای جوان مسلمان در دنیای غرب” اشاره کرد. در کتاب نخست نصر به مساله هنر اسلامی با توجه به متافیزیک، نمادهای اسلامی و شعرو موسیقی می‌پردازد. در کتاب اسلام سنتی در دنیای مدرن چندین بعد مهم از سنت اسلامی و تقابل آن با غرب به بحث گذاشته می‌شود و در کتاب آخر، درباره برخی  چالش‌ها و مشکلات عمده‌ای که مسلمانان در غرب با آن مواجه هستند می‌نویسد. از دیگر فعالیت‌های فرهنگی نصر در واشنگتن دی سی حضور او در فعالیت‌های بنیاد مطالعات سنتی است. این بنیاد که به اشاعه فرهنگ و افکار سنتی می‌پردازد در۱۹۸۴ زیر نظر سید حسین نصر تاسیس شد و از آن زمان تاکنون به انتشار کتاب‌های مختلفی همچون “مذهب دورن”  اثر شووان با ویرایش نصر و ویلیام استوردات[۳۰] و نیز کتاب “در جستجوی قداست- جهان مدرن در پرتوی سنت” با ویرایش نصر و کاترین او برایان[۳۱] به چاپ رسیده است. “در جستجوی قداست” مجموعه‌ای از مقالات ارائه شده در کنفرانس پرو توسط سنت‌گرایان شناخته‌شده است که با همکاری این بنیاد و مرکز سنت‌گرایان در پرو[۳۲] منتشر شد. بنیاد مطالعات سنتی به جز کتاب به انتشار نشریه تخصصی “صوفیه”[۳۳] هم پرداخته است. به تازگی نصر با همکاری الیور لمان انگلیسی نویسنده ومحقق حوزه فلسفه ،مجموعه‌ای دوجلدی متشکل از مقالات مربوط به تاریخ فلسفه اسلامی منتشر کرده است. در این مجموعه با گردآوری مقالات متنوع از نویسندگان و اندیشمندان حوزه فلسفه به بحث و بررسی درباره تفاوت‌های فلسفه مکاتب اسلامی و چگونگی رشد و گسترش آن‌ها در جهان اسلام پرداخته شده است. از آخرین آثار منتشر شده نصر می‌توان به کتاب ” گلچین آثار فلسفی در ایران” که با همکاری شاگرد سابقش، مهدی امین رضوی توسط انتشارات اکسفورد به چاپ رسید اشاره کرد. این کتاب مجموعه مقالات نصر درباره فلسفه اسلامی درایران و طی مدت چهل سال است. ” قلب اسلام” ، “نیاز به علم مقدس”، “دین و نظام طبیعت”، “در غربت غربی” و “پژواک در فضای تهی” از جمله کتاب‌هایی است که تاکنون از او به فارسی منتشر شده است. سید حسین نصر با وجود کهولت سن همچنان تدریس، سخنرانی‌ و نوشتن کتاب و مقاله را در برنامه زندگی اش گنجانده است و در مجامع بین المملی فرهنگی و رسانه‌ای از جمله برنامه “اسلام و غرب” تلویزیون حضور فعال دارد. کتاب‌شناسی به عنوان نویسنده An Introduction to Islamic Cosmological Doctrines: Conceptions of Nature and Methods Used for Its Study by the Ikhwan al-Safa, al-Biruni, and Ibn Sina (1964) Three Muslim Sages: Avicenna—Suhrawardi—Ibn Arabi (1964) Ideals and Realities of Islam (1966) Science and Civilization in Islam, with a preface by Giorgio de Santillana (1968) Islamic Studies: Essays on Law and Society, the Sciences, and Philosophy and Sufism (1967) The Encounter of Man and Nature: The Spiritual Crisis of Modern Man (1968) Sufi Essays (1972) Islam and the Plight of Modern Man (1975) Islamic Science: An Illustrated Study, with photographs by Roland Michaud (1976) Sadr al-Din Shirazi and His Transcendent Theosophy: Background, Life and Works, 2nd edition (1977) Knowledge and the Sacred: The Gifford Lectures, [13] (1981) Islamic Life and Thought (1981) Islamic Art and Spirituality (1986) Traditional Islam in the Modern World (1987) A Young Muslim’s Guide to the Modern World (1993) The Need for a Sacred Science (1993) The Islamic Intellectual Tradition in Persia, edited by Mehdi Aminrazavi (1994) Muhammad: Man of God (1995) Religion and the Order of Nature: The 1994 Cadbury Lectures at the University of Birmingham (1996) Poems of the Way; put to music by Sami Yusuf in Songs of the Way (vol. 1) (1999) Islam: Religion, History, and Civilization (2001) The Heart of Islam: Enduring Values for Humanity (2002) Islamic Philosophy from its Origin to the Present: Philosophy in the Land of Prophecy (2006) The Pilgrimage of Life and the Wisdom of Rumi: Poems and Translations (2007) The Garden of Truth: The Vision and Promise of Sufism, Islam’s Mystical Tradition (2007) Islam, Science, Muslims, and Technology: Seyyed Hossein Nasr in Conversation with Muzaffar Iqbal (2007) The Essential Seyyed Hossein Nasr, edited by William Chittick (2007) Islam in the Modern World (2012) به عنوان ویرایشگر و مترجم An Annotated Bibliography of Islamic Science, edited with William Chittick and Peter Zirnis (3 vols., 1975) Isma’ili Contributions to Islamic Culture (1977) The Essential Frithjof Schuon (1986) Shi’ism: Doctrines, Thought, and Spirituality, edited with Seyyed Vali Reza Nasr and Hamid Dabashi (1988) Expectation of the Millennium: Shi’ism in History, edited with Seyyed Vali Reza Nasr and Hamid Dabashi (1989) Islamic Spirituality (Vol. 1: Foundations, 1987; Vol. 2: Manifestations, 1990) Religion of the Heart: Essays Presented to Frithjof Schuon on his Eightieth Birthday, edited with William Stoddart (1991) In Quest of the Sacred: The Modern World in the Light of Tradition, edited with Katherine O’Brien (1994) History of Islamic Philosophy, edited with Oliver Leaman (1995) Mecca the Blessed, Medina the Radiant: The Holiest Cities of Islam, photographs by Kazuyoshi Nomachi; essay by Seyyed Hossein Nasr (1997) An Anthology of Philosophy in Persia, edited with Mehdi Aminrazavi (5 vols., 1st in 1999) The Essential Sophia, edited with Katherine O’Brien (2006) The Study Quran (Editor-in-Chief; Caner Dagli, Maria Dakake, and Joseph Lumbard (General editors); Mohammed Rustom (Assistant editor; 2015) As Translator Shi’ite Islam by Sayyid Muhammad Husayn Tabataba’i The Book of Metaphysical Penetrations by Mulla Sadra (edited, introduced, and annotated by Ibrahim Kalin) [۱] -Peddie School , New Jersey [۲] –Massachusetts Institute of Technology [۳]– Bertrand Russell [۴] – Santalia [۵] – René Guénon [۶] – Ananda  Coomaraswamy [۷] – Frithjof Schuon [۸] – Titus Burckhardt [۹] – Ahmad al-Alawi [۱۰] – William Chittick [۱۱] – Henry Corbin [۱۲] – Toshihiko Izutsu [۱۳] –  University of Edinburgh [۱۴] – Temple University [۱۵] – The George Washington University [۱۶] – Gifford Lectures [۱۷] – Boston [۱۸] – Philadelphia [۱۹] – Encyclopedia of World Spirituality [۲۰] – Ewert Cousins [۲۱] – Fordham University [۲۲] – University of Toronto [۲۳] – Hans Kung [۲۴] – John Hick [۲۵] – Rabbi Izmar Schorch [۲۶] – Sally Oaks College [۲۷] – Birmingham [۲۸] – Parliament of World Religions [۲۹] – Poems of the Way [۳۰] –  William Stoddart [۳۱] – Katherine O’Brien [۳۲] – Peruvian Instituto de Estudios Tradicionales [۳۳] – Sophia منبع: ویکی پدیا فارسی سید موسوی

کارل بروکلمان[۱] در ۱۷ سپتامبر ۱۸۶۸ در روستوک در آلمان به دنیا آمد. در ۱۸۸۶ وارد دانشگاه روستوک شد. نخست به فراگیری زبان و متن‌شناسی یونانی و لاتین و عربی و حبشی، و علوم و زبانهای شرقی و زبان‌های هند و ژرمانیک پرداخت. در سال ۱۸۸۸ در استراسبورگ به محضر درس نولدکه[۲] رفت، و در درس زبان های سانسکریت و ارمنی و زبان مصری قدیم حاضر شد. در ۱۸۹۰، تحت نظر نولدکه از دانشگاه استراسبورگ درجه دکتری گرفت. عنوان رساله دکتری او «ارتباط میان الکامل فی التّاریخ ابن اثیر و تاریخ الرّسل والملوک محمّدبن جریر طبری» بود. وسپس در یکی از مدرسه‌های پروتستانی شروع  به تدریس کرد. در همین ایام  به گردآوری مواردی برای تألیف فرهنگ سریانی پرداخت. در ۱۸۹۳ رساله دکتری دوم خود را، که مجوّز شایستگی او برای تدریس در دانشگاه بود، درباره تلقیح فهوم اهل الا´ثار فی مختصرالسّیر والاخبار، اثر عبدالرحمان ابوالفرج ابن جوزی، ارائه داد.  در فوریه ۱۸۹۵ این فرهنگ با نام واژه‌نامه سریانی منتشر شد. پس از آن به دعوت ادوارد زاخائو[۳] در نشر تحقیقی و انتقادی طبقات ابن سعد شرکت کرد. بروکلمان برای گردآوری نسخه‌های خطی این کتاب در سال ۱۸۹۵ به لندن و استانبول سفر کرد و با استفاده از این فرصت به تصحیح متن عیون‌الاخبار ابن قتیبه پرداخت و در ۱۸۹۶ به برسلاو بازگشت. جلد هشتم از طبقات ابن سعد به کوشش بروکلمان در ۱۹۰۴ به وسیله آکادمی برلین منتشر گردید. اثر مشهور او با عنوان «تاریخ ادبیات عربی» طی سالهای ۱۸۹۷ تا ۱۹۰۲ منتشر شد، و به صورت نهایی خود با ملحقات آن طی سال های  ۱۹۳۷-۱۹۴۲در پنج جلد انتشار یافت و بااستقبال خاورشناسان و اسلام‌شناسان مواجه شد، زیرا مشتمل بر همه آثاری بود که به زبان عربی تحریر یافته‌است. در بهار ۱۹۰۰ ادوارد زاخائو از بروکلمان خواست تا تدریس زبان عربی را در مدرسه زبان های شرقی برلین بپذیرد. در تابستان همان سال کرسی دانشگاه‌های ارلانگن و برسلاو به وی پیشنهاد شد، و او ترجیح داد که به برسلاو برود. از همین زمان بروکلمان در تألیف مجموعه‌ای درباره تاریخ ادبیات شرق، که از ۱۹۰۱ آغاز شده بود سهیم شد و تألیف جزء هفتم از این مجموعه، بخش «تاریخ ادبیات مسیحی در شرق» را که شامل ادبیات سریانی و عربی می‌شد، به عهده گرفت. بروکلمان در ۱۹۰۳ نسخه‌های خطی شرقیِ کتابخانه شهرداری برسلاو، و در سالهای بعد نسخِ خطی شرقی کتابخانه شهرداری هامبورگ را فهرست کرد  سپس از او دعوت شد که در دانشگاه کونیگسبرگ تدریس کند. او در آنجا بیشتر کتاب های خود از جمله «دستور تطبیقی زبان های سامی» را (دو مجلّد ۱۹۰۷ـ۱۹۰۳) تألیف کرد. در ۱۹۰۹ در دانشگاه هاله متصدی کرسی خاورشناسی شد و از ۱۹۱۰ تا ۱۹۲۲ در آنجا مستقر شد. در همانجا جزء دوم کتاب «دستور تطبیقی زبان های سامی» را نوشت و چاپ دوم «فرهنگ سریانی» را آماده کرد، ولی جنگ جهانی اول کار او را کند ساخت، زیرا بسیاری از متون سریانی که در خارج آلمان منتشر شده بود به آلمان نمی‌رسید. جزء اول این کتاب در ۱۹۱۸ منتشر شد و نشر کامل آن در  ۱۹۲۸صورت گرفت. بروکلمان به موازات توجه به زبان های سامی، به زبان ترکی نیز عنایت داشت و در آغاز جنگ جهانی دوم دیوان لغات‌الترک کاشغری را در استانبول چاپ کرد. این کتاب مشتمل بر اطلاعات فراوانی از اقوام ترک در آسیای مرکزی بود و بر اساس همین کتاب، «کنزاللغه ترکی میانه» را تألیف کرد که با کمک آکادمی علوم مجارستان به چاپ رسید. بروکلمان در تابستان ۱۹۳۲ به ریاست دانشگاه برسلاو منصوب گشت. در این دوران دانشجویان بر ضد کوهن[۴] که یهودی بود تظاهرات کردند و چون بروکلمان از آزادی دانشگاه در انتخاب استادان به هر مذهبی که باشند دفاع می‌کرد، در ۱۹۳۳ ناچار به استعفا گردید، ولی کرسی استادی خود را در دانشگاه تا پاییز ۱۹۳۵ که بازنشسته شد حفظ کرد. او در بهار ۱۹۳۷ به شهر هاله منتقل گشت تا بتواند از کتابخانه خاورشناسی آلمانی آنجا استفاده کند و به تصحیح و تکمیل کار اصلی خود «تاریخ تألیفات عربی» بپردازد. بروکلمان تا ۱۹۱۴ به گردآوری اطلاعات درباره تاریخ اسلام پرداخت و نگارش فصل «تاریخ اسلام» را در اثری که زیر نظر یولیوس فون پلوگ هارتونگ درباره تاریخ جهان نوشته می‌شد به عهده گرفت. این فصل به طور فشرده تاریخ اسلام را از آغاز تا زمان حاضر در بر می‌گرفت. بروکلمان در طی بیست و پنج سال این مطلب را گسترش داد و فصلی دراز درباره اوضاع دولت های جدید اسلامی بعد از جنگ جهانی اول تا ۱۹۳۹ بر آن افزود. حاصل کار، کتاب مشهور «تاریخ ملل و دول اسلامی» بود که در سال ۱۹۳۹ انتشار یافت. او در زمان بازنشستگی، در ۱۹۴۵ کتابداری انجمن خاورشناسان آلمان را عهده دار گردید. وی در تابستان ۱۹۴۷ به عنوان استاد ممتاز، درس ها و سخنرانی‌هایی مطابق میل خود ارائه داد؛ از جمله به تدریس ترکی جدید و تاریخ عثمانی و نیز زبان‌های سریانی و آشوری و بابلی و حبشی و قبطی پرداخت و گاه گاه درس زبان فارسی جدید و فارسی میانه و زبان ارمنی را هم به کارهای خود می‌افزود. او علاوه بر مهارت در زبان های اروپایی، مانند یونانی و لاتین و فرانسوی و ایتالیایی و اسپانیایی، یازده زبان شرقی (عربی، سریانی، عبری، آشوری، بابلی، حبشی، فارسی میانه، فارسی جدید، ارمنی، ترکی و قبطی) نیز می‌دانست. بروکلمان در تابستان ۱۹۵۳ برای بار دوم بازنشسته شد ولی درس و بحث را رها نکرد. سرانجام در ۶ می ۱۹۵۶ درگذشت. بروکلمان شرح حالی از خود باقی گذاشته که در مجله اورینس به چاپ رسیده است. یوهان فوک نیز مقاله‌ای تحت عنوان «بروکلمان به عنوان یک خاورشناس» دارد که در «مجله انجمن خاورشناسان آلمان» (۱۹۵۸) منتشر شده است. کتابشناسی: ۱۸۹۵: Lexicon Syriacum. Berlin: Reuther & Reichard; Edinburgh: T. & T. Clark. [1995 edition: ISBN 3-487-01181-6] ۱۹۰۸-۱۹۱۳: Grundriss der vergleichenden Grammatik der semitischen Sprachen. 2 vols. Berlin: Reuther and Reichard. ۱۹۵۰: Abessinsche Studien. Berlin: Akademie Verlag. _________________________________________ [۱] – Carl Brockelmann [۲] – Theodor Nöldeke [۳] – Eduard Sachau [۴] – Kuhn منبع: ویکی پدیا

برنارد لوئیس[۱] مورخ و شرق‌شناس انگلیسی-آمریکایی در ۳۱ می ۱۹۱۶ از پدر و مادری یهودی زاده شد. زمانی که برای برگزاری مراسم برمیتسوایش[۲] ( مراسم رسیدن به سن بلوغ در آیین یهود) آماده شده بود که به زبان و تاریخ علاقمند شد. در ۱۹۳۶ با درجه کارشناسی ارشد در رشته تاریخ و با گرایش خاورمیانه و خاور نزدیک از مرکز مطالعات آفریقایی و شرق‌شناسی دانشگاه لندن فارغ التحصیل شد. سه سال بعد دکترای تاریخ اسلام را از همان مرکز کسب کرد. او مطالعاتی در حوزه حقوق داشت و تصمیم داشت که وکیل شود اما در میانه راه به تاریخ خاورمیانه بازگشت. مدتی به پاریس و نزد لوئیس ماسینیون[۳] رفت و تحصیلات تکمیلی را زیر نظر او گذراند. در ۱۹۳۸ به عنوان دانشیار و برای تدریس تاریخ اسلام به دانشگاه لندن بازگشت. در طول جنگ جهانی سرجوخه لشکر زره‌پوشان سلطنتی بود و پیش از پیوستن به وزارت امور خارجه در سپاه اطلاعات خدمت کرد. در ۳۳ سالگی و در ۱۹۴۹ به مرکز مطالعات آفریقایی و شرق شناسی بازگشت و به ریاست گروه تاریخ خاورمیانه و خاورنزدیک رسید. در ۱۹۷۴ لوئیس موقعیت مشترکی را در دانشگاه پرینستون و مرکز مطالعات پیشرفته که هر دو در پرینستون نیوجرسی واقع شده‌اند پذیرفت. شرایط برای او به گونه‌ای بود که تنها یک ترم در سال تدریس می‌کرد و بقیه سال را از مسئولیت‌های آموزشی و اداری فراغت داشت. بیشترین حجم تحقیق و پژوهش و در نتیجه انتشار کتاب و مقاله از وی مربوط به همین دوران بود. پس از بازنشستگی از پرینستون در ۱۹۸۶ تا ۱۹۹۰ در هیئت مشاوره این دانشگاه فعالیت داشت. مابین سال‌های ۱۹۹۶ تا ۲۰۰۷ یکی از اعضای موسس انجمن مطالعات خاورمیانه آمریکای شمالی بود. در سال ۲۰۰۷ از این انجمن جدا شد و انجمن مطالعات خاورمیانه و آفریقا را در مقابل آن‌ها تاسیس کرد. این انجمن در راستای تشکیل یک جامعه آموزشی پیشرفته و برای انجام مطالعات تحقیقاتی در خاورمیانه و آفریقا ایجاد شد. بنیاد ملی علوم انسانی بالاترین نشان افتخار خود (Jefferson Lecture) را در سال ۱۹۹۰ به برنارد لوئیس اهدا کرد. کنفرانس او تحت عنوان ” تمدن غرب، از نگاه مشرق زمین” در ماهنامه آتلانتیک و با نام ” ریشه‌های خشم مسلمانان” تجدید چاپ شد. نفوذ لوئیس فراتر از مجامع دانشگاهی رفته و تا عموم مردم راه یافته بود. او از پیشگامان تاریخ اجتماعی و اقتصادی خاورمیانه است و به سبب تحقیقات گسترده‌اش درباره اسناد دولت عثمانی شهرت یافته است.  کار خود را با تحقیق درباره دول عربی در قرون وسطی بخصوص تاریخ و حکومت سوریه آغاز کرد. نخستین مقاله او درباره فرق اسلام در قرون وسطی از معتبرین نوشته‌های سی سال اخیر در آن حوزه به شمار می‌رود. با این حال پس از استقرار دولت اسرائیل در ۱۹۴۸، محققان یهودی تبار کار سختی را برای انجام تحقیقات میدانی و رسیدن به آرشیو و اسناد کشورهای عربی داشتند چرا که اغلب به جاسوسی متهم می‌شدند. بنابراین لوئیس در حالیکه تحقیقاتش هنوز در حوزه عربی به پایان نرسیده بود، سمت و سوی مطالعاتش را به سوی عثمانی، که باب جدید برای محققان غربی محسوب می‌شد تغییر داد و از طریق پژوهش درامپراطوری عثمانی حوزه مطالعات عربی را هم دنبال کرد. مجموعه‌ مقالاتی که لوئیس ظرف چندین سال منتشر کرد با ارائه تصاویر گسترده از جامعه اسلامی در موارد مختلف اقتصادی، دولتی و جمعیت ‌شناختی انقلابی در شناخت تاریخ خاورمیانه محسوب می‌شد. لوئیس عقیده داشت که خاورمیانه در قرون اخیر بسیار افول کرده و خبری از شکوه و جلال گذشته را ندارد؛ برخلاف آرا و نظراتی که علل عقب ماندگی کشورهای خاورمیانه را هجوم کشورهای غربی و استعمار می دانستند، لوئیس معتقد بود که این ملت‌ها باید علت را در میان عقاید فرهنگی و مذهبی خود جستجو کنند. در آثار مربوط به اوایل دهه هشتاد که با انجمن جستجوی مسلمانان اروپا همکاری می ‌کرد، ابراز داشت که جوامع مسلمان هرگز نمی‌توانند با غرب به سازش برسند. در اوایل قرن یازدهم جامعه اسلامی رو به زوال ‌رفت و در درجه اول حواشی داخلی مانند “استکبار فرهنگی”  صدمات بیشتری به آن‌ها ‌زد تا تهاجمات خارجی صلیبیون.  بدین ترتیب برنارد لوئیس در آثارش سعی در بزرگ جلوه دادن مقطعی از تاریخ مسلمین کرده است که دنیای اسلام به انزواگرایی و ریاضت های صوفیانه و عرفان های مختلف و بی خبری از اجتماع و سیاست روی آورده بود؛ مقطعی که سرآغاز افول تمدن اسلامی بوده است. لوئیس در آثار خود حمایت ‌های آشکاری از حملات صلیبی در طول تاریخ نشان می دهد و تاکید می کند که عذر خواهی بابت این حملات یک حماقت محض است. او همچنین در آثارش به گفتمان درونی دنیای اسلام در مورد چگونگی برخورد با تمدن غرب نیز پرداخته است. بخشی از تحقیقات او در مورد گروه های مخالف شکل گرفته در تاریخ جوامع اسلامی بوده و در مورد فرق مختلف دنیای اسلام نیز مطالعات ژرفی داشته است. رساله دکترای او به بنیان های اجتماعی ظهور فرقه اسماعیلیه اختصاص داشته است. همچنین وضعیت تاریخی و اجتماعی یهود در جوامع اسلامی از دیگر موضوعات مورد علاقه برنارد لوئیس بوده است. پس از فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی، برخی کشورهای عربی اسرائیل را به عنوان یک کشور نامشروع معرفی کردند. لوئیس کتاب “سامی‌ها و ضد سامی‌ها” را در ۱۹۸۷ نوشت. در آثار دیگرش هم خشم اعراب نسبت به اسرائیل را بی‌مورد دانست و عقیده داشت کشورهای اسلامی از نقاط دیگری مانند، حمله شوروی به افغانستان، جنگ داخلی الجزایر، جنگ ایران و عراق و مانند آن ضربه خوردند اما در عوض  به اسرائیل می‌تازند. به غیر از کتاب‌ها و مقالات علمی و اکادمیک برنارد لوئیس کتاب‌هایی برای عامه مردم هم نگاشته است. از جمله: اعراب در تاریخ(۱۹۵۰)، خاورمیانه و غرب(۱۹۶۴) و خاورمیانه(۱۹۵۵). بعد از حوادث ۱۱ سپتامبر آثار لوئیس دوباره مورد توجه قرار گرفت از جمله مقاله نوشته شده در ۱۹۹۰ تحت عنوان “ریشه‌های خشم مسلمانان” تجدید چاپ شد. در نسخه ابتدایی کتاب ظهور ترکیه مدرن، لوئیس از کشته شدن ارامنه به دست ترک‌ها به عنوان هولوکاست و نسل کشی یاد می‌کند که بیش از یک میلیون و نیم ارمنی کشته شدند اما در نسخه دوم کتاب عبارت نسل کشی را به کشتار تغییر داد و از کنگره آمریکا درخواست کرد تا برای محکوم کردن این فاجعه از عبارت نسل کشی استفاده نکند. این اظهارت جنجال‌های فراوانی را در پی داشت و لوئیس به دخالت دادن منافع شخصی و سیاسی متهم شد، از جمله دادگاهی در فرانسه به خاطر گفته‌هایش در مصاحبه با روزنامه لموند او را  محکوم به پرداخت غرامت کرد. همچنین در نوامبر ۲۰۰۶ جامعه ارمنیان آمریکا اهدای جایزه ملی علوم انسانی از طرف جورج بوش پسر به او را محکوم کردند. در میانه دهه شصت میلادی لوئیس از مفسران و کارشناسان مناقشه میان فلسطین و اسرائیل بود. او از حامیان رژیم اشغالگر قدس محسوب می‌شد و غرب را به حمایت از اسرائیل و ترکیه در برابر شوروی دعوت میکرد. اصطلاحات “برخورد تمدن‌ها” و “بنیادگرایی اسلامی” نخستین بار در مقالات لوئیس دیده شد. لوئیس دیدگاه‌هایش درباره اسلام و فرهنگ اسلامی را نیز در مقالاتش منعکس کرده است،  جهاد، قوانین اسلامی و پدیده نوظهور تروریسم اسلامی موضوعاتی هستند که در مقاله اسلام، مذهب و مردم به آن پرداخته است. او جهاد را یک تعهد مذهبی توصیف می‌کند که ناآگاهی مردم ارزش آن را پایین آورده است چرا که اسلام کشتن زنان، کودکان و سالمندان را قدغن کرده و در هیچ زمانی هیچ فقیهی توجیحی برای این گونه حرکات انتحاری  و تروریستی نداشته است. او بمب گذاری‌های انتحاری را مولود قرن بیستم می‌داند که کوچکترین سابقه مشابه از آن در طول تاریخ اسلام نمی‌توان یافت. در سال ۲۰۰۲ و پس ازحمله آمریکا به عراق و سقوط صدام، لوئیس در وال استریت ژورنال مقاله‌ای تحت عنوان “زمانی برای سرنگونی” نوشت. در این مقاله عقیده‌اش را در قالب این جملات بیان کرد:” تغییر یک رژیم می‌تواند خطرناک باشد، اما گاهی اوقات خطرات ناشی از انفعال و بی اثری بسیار بیشتر از خطر حرکت و عمل است.” لوئیس مقالاتی را هم درباره پرونده هسته‌ای ایران به رشته تحریر در آورده است.  نظرات کارشناسی لوئیس، درباره خاورمیانه کانون گسترده‌ترین توجهات است. رایزنی‌های وی مکرراً توسط خط مشی نمایان جمهوری خواه خواسته می‌شود، از جمله دولت بوش، برای مثال دربارهٔ جنگ در عراق. وی در سخنرانی درباره ایران که در تاریخ ۱۸ ژانویه ۱۹۹۹ در مرکز موشه دایان، دانشگاه تل آویو ایراد شد،  نقش ایران در تاریخ و تأثیر آن را بر تمدن جهان به اختصار مورد بحث قرار داد. لوئیس در این سخنرانی خاطرنشان می‌کند: “در دوهزار سال گذشته هیچ کشورگشا یا نیروی خارجی ای نتوانسته‌است بر زبان و فرهنگ ایرانی اثرات بنیادی بگذارد، که این یکی از نشانه‌های فرهنگ برتر است، و فرهنگ برتر همیشه بر فروتر چیرگی یافته‌است”. برنارد لوئیس برای اولین بار در نشست سال ۱۹۷۹ اعضای بیلدربرگ[۴] در اتریش در مورد طرح خود درباره خاورمیانه سخن گفت که  تنها راه رویارویی با چنین فرهنگی نابود ساختن آن است و پیشنهاد می‌کند که ایران را به قطعات قومی گوناگون بشکنند و میان کشورهای نوپا تقسیم کنند (پروژه‌های کردستان بزرگ، پشتونستان بزرگ و آذربایجان بزرگ).او طرح خود را که شامل تجزیه کشورهای خاورمیانه از جمله ایران به کشورهای کوچک قابل مدیریت بود برای سران اقتصادی و سیاسی شرکت کننده در بیلدربرگ ارائه داد. در این طرح کشورهای خاورمیانه بر اساس بنیان های زبانی، نژادی و منطقه ای تکه پاره می شوند.  هدف این طرح تکه تکه کردن خاورمیانه و تبدیل آن به موزائیکی از کشورهای کوچک و ضعیف در حال رقابت با یکدیگر است تا از این طریق قدرت جمهوری ها و پادشاهی های فعلی تضعیف گردد. برنارد لوئیس یکی از برجسته‌ترین خاورشناسان غربی قلمداد می‌شود .در طول عمر صد ساله خود صدها پژوهش، کتاب ومقاله را به ثمر رساند. در دائرهالمعارف مورخان و نوشته‌های تاریخی مارتین کرام[۵]ر که پایان نامهٔ دورهٔ دکتری او توسط لوئیس هدایت می‌شد دوران حرفه‌ای ۶۰ سالهٔ لوئیس را به عنوان موثرترین دوران و لوئیس را مورخ فراجنگ اسلام و خاورمیانه می‌خواند. اگر چه  او به عنوان یک محقق یهودی همیشه از طرفدارن رژیم صهیونیستی  و حامیان ایالات متحده برای سلطه بر دیگر کشورها بوده است، اما ارزشمندی و دقت آثارش را نمی‌توان نادیده گرفت. او سابقه سال‌ها تدریس در جوامع دانشگاهی و برگزاری صدها کنفرانس و جلسه سخنرانی را دارد. از جمله جلسات پرسرو صدا و شاخص وی مناظراتش با ادوارد سعید  برسر کشمکش میان اسرائیل و فلسطین است. کتاب‌شناسی: ۱۹۴۷  A Handbook of Diplomatic and Political Arabic, Luzac and Co. ۱۹۵۰  The Arabs in History, Hutchinson’s University Library ۱۹۶۱  The Emergence of Modern Turkey, Oxford University Press ۱۹۶۳  Istanbul and the Civilization of the Ottoman Empire, University of Oklahoma Press ۱۹۶۷  The Assassins: A Radical Sect in Islam, Weidenfeld & Nicolson ۱۹۷۱  The Cambridge History of Islam   Edited by Lewis, Peter M. Holt, and Ann K.S. Lambton, Cambridge University Press ۱۹۷۲  Race and Color in Islam, Joanna Cotler Books, ISBN 0-061-31590-7 ۱۹۷۴  Islam: From the Prophet Muhammad to the Capture of Constantinople. Volume 1: Politics and War Translated and edited by Lewis    Harper & Row ۱۹۷۴  Islam: From the Prophet Muhammad to the Capture of Constantinople. Volume 2: Religion and Society   Translated and edited by Lewis    Harper & Row ۱۹۷۵  History: Remembered, Recovered, Invented, Princeton University Press, ISBN 0-691-03547-4 ۱۹۸۲  Christians and Jews in the Ottoman Empire: The Functioning of a Plural Society, Edited by Lewis and Benjamín Braude Holmes & Meier Publishers, ISBN 0-841-90520-7 ۱۹۸۲  The Muslim Discovery of Europe, W. W. Norton & Company, ISBN 0-393-01529-7 ۱۹۸۴  The Jews of Islam, Princeton University Press, ISBN 0-691-05419-3 ۱۹۸۷  Semites and Anti-Semites: An Inquiry Into Conflict and Prejudice, W. W. Norton & Company, ISBN 0-393-30420-5 ۱۹۸۸  The Political Language of Islam, University of Chicago Press, ISBN 0-226-47692-8 ۱۹۹۰  Race and Slavery in the Middle East: an Historical Enquiry, Oxford University Press, ISBN 0-195-06283-3 ۱۹۹۳  Islam and the West, Oxford University Press, ISBN 0-195-06283-3 ۱۹۹۳  Islam in History: Ideas, People, and Events in the Middle East, Open Court Publishing Company, ISBN 0-812-69217-9 ۱۹۹۴  The Shaping of the Modern Middle East, Oxford University Press, ISBN 0-195-07282-0 ۱۹۹۵  Cultures in Conflict: Christians, Muslims, and Jews in the Age of Discovery, Oxford University Press, ISBN 0-195-09026-8 ۱۹۹۶  The Middle East: A Brief History of the Last 2,000 Years, Scribner, ISBN 0-684-80712-2 ۱۹۹۹  The Future of the Middle East: Predictions, Orion Publishing Group, ISBN 0-297-81980-1 ۱۹۹۹  The Multiple Identities of the Middle East, Schocken Books, ISBN 0-805-24172-8 ۲۰۰۰  A Middle East Mosaic: Fragments of Life, Letters and History  Selected and edited by Lewis, Modern Library, ISBN 0-375-75837-2 ۲۰۰۱  Music of a Distant Drum: Classical Arabic, Persian, Turkish, and Hebrew Poems, Translated by Lewis    Princeton University Press, ISBN 0-691-08928-0 ۲۰۰۲  What Went Wrong?: The Clash Between Islam and Modernity in the Middle East, Weidenfeld & Nicolson, ISBN 0-297-82929-7 ۲۰۰۳  The Crisis of Islam: Holy War and Unholy Terror, Weidenfeld & Nicolson, ISBN 0-297-64548-X ۲۰۰۴  From Babel to Dragomans: Interpreting the Middle East, Weidenfeld & Nicolson, ISBN 0-297-84884-4 ۲۰۰۸  Islam: The Religion and the People, With Buntzie Ellis Churchill FT Press, ISBN 0-132-23085-2 ۲۰۱۰  Faith and Power: Religion and Politics in the Middle East, Oxford University Press, ISBN 0-195-14421-X ۲۰۱۱  The End of Modern History in the Middle East, Hoover Institution Press, ISBN 0-817-91294-0 ۲۰۱۲  Notes on a Century: Reflections of a Middle East Historian _______________________________________________________________ [۱] –Bernard Lewis [۲] – bar mitzvah [۳] – Louis Massignon [۴] – Bilderberg Group [۵] – Martin Kramer سیدموسوی

دکتر نظام نورجان اف، پژوهشگر ، استاد رشته هنر و عضو کانون نویسندگان تایک است.

فرد لیم‌هویس (Fred Leemhuis) اسلام شناس و استاد مطالعات قرآنی دانشگاه گرونیگن هلند در ۱۹۴۲ به دنیا آمد. از سال ۱۹۶۵ استاد زبان عربی دانشگاه گرونینگن است. در۲۰۰۲ به دانشکده الهیات و مطالعات دینی پیوست و صاحب کرسی علوم قرآنی دانشگاه شد. فرد لیم‌هویس یکی از خبره‌ترین متخصصان در زمینه قرآن شناسی و مطالعه قرآن کلاسیک است. در ۱۹۸۹ لیم‌هویس نسخه ترجمه‌شده‌ای از قرآن ارائه داد که با استقبال بسیاری مواجه شد و تاکنون ۱۳ بار تجدید چاپ شده است.