جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

بابر یوهانسن استاد مطالعات دینی اسلامی در مدرسه الهیات دانشگاه هاروارد است. او قبل از آن رییس مدرسه مطالعات عالی در علوم اجتماعی در پاریس و استاد مطالعات اسلامی در دانشگاه آزاد برلین بوده است. او همچنین مدتی مدیریت مرکز زبان‌ها و تمدن‌های خاور نزدیک را در دانشگاه هاروارد بر عهده داشته است. تمرکز تحقیق و تدریس او بر روابط بین دین و قانون در جوامع کلاسیک و معاصر اسلامی است. از جمله آثار او کتاب شرع اسلامی و مالیات و اجاره زمین (راتلج، ۱۹۸۸) و مستحدثات در یک شرع مقدس: هنجارهای حقوقی و اخلاقی در فقه مسلمان (بریل، ۱۹۹۹) است.   Selected Publications Contingency in a Sacred Law: Legal and Ethical Norms in the Muslim Fiqh (Leiden: Brill, 1999). The Islamic Law on Land Tax and Rent: The Peasants’ Loss of Property Rights as Interpreted in the Hanafi Legal Literature of the Mamluk and the Ottoman Periods (London et al.: Croom Helm, 1988). Muhammad Husain Haikal – Europa und der Orient im Weltbild eines aegyptischen Liberalen (Beirut/Wiesbaden: Steiner, 1967). Arabic translation 2010. “Le contrat salam: Droit et formation du capital dans l’Empire Abbaside (XIe et XIIe siècle),” Annales HSS 61 (2006), 863-899. “The relationship between the constitution, the shari’a and the fiqh in the adjudication of Egypt’s Supreme Constitutional Court,” Zeitschrift fuer auslaendisches oeffentliches Recht und Voelkerrecht. Heidelberg Journal of International Law 64 (2004), 881-896. “Apostasy as Objective and Depersonalized Fact: Two Recent Egyptian Court Judgments,” Social Research 70 (2003), 687-710. “Signs as Evidence: The Doctrine of Ibn Taymiyya (1263-1328) and Ibn Qayyim al-Jawziyya (d. 1351) on Proof,” Islamic Law and Society 9 (2002), 168-93. “Vom Wort- zum Indizienbeweis: Die Anerkennung der richterlichen Folter in islamischen Rechtsdoktrinen des 13. und 14. Jahrhunderts,” Ius Commune 28 (2001), 1-46. “Wahrheit und Geltungsanspruch: Zur Begruendung und Begrenzung des Qadi-Urteils im islamischen Recht,” La giustizia nell’Alto Medioevo (secoli IX-XI), Spoleto: Centro Italiano di Studi sull’Alto Medioevo, 1997, 975-1074. “The Valorization of the Human Body in Muslim Sunni Law,” Princeton Papers in Near Eastern Studies 4 (1996), 71-112.

گرد پوین[۱] محقق آلمانی متولد ۱۹۴۰ کوینسبرگ[۲] است. زمینه حرفه‌ای او صحیح‌نویسی تاریخی قرآن  و مطالعه و تفسیر علمی نسخه‌های خطی قدیمی است. همچنین در کتابت و کشف و شناسایی رسم الخط قدیمی تخصص دارد و مدتی نیز مدرس زبان عربی در دانشگاه زارلند[۳]، در زاربروکن[۴] آلمان بوده است. گرد پوپن مسئول پروژه بررسی قرآن صنعا بود. در ۱۹۷۲ به هنگام تعمیر یکی از مساجد قدیمی صنعا انبوهی از پاپیروس‌های قدیمی پیدا شد. کاغذهای باستانی به موزه ملی یمن منتقل شد و دولت یمن ماموریت حفاظت و تعمیر آن‌ها را بر عهده تیم باستان‌شناسی از آلمان و به سرپرستی گرد پوین سپرده شد. بیش از پانزده هزار کاغذ پاپیروس متعلق به حدود هزار نسخه از قرآن جمع‌آوری شد. تمامی صفحات به صورت مجزا شماره‌گذاری و نمونه برداری و تبدیل به میکروفیلم شد. رسم الخط قرآن‌ها عمدتا خط حجازی بود، خطی شبیه به خط کوفی اما قدیمی‌تر. در همان بررسی‌های نخست مشخص شد که احتمالا این نسخه‌ها قدیمی‌ترین نسخه‌های پیدا شده از قرآن و مربوط به قرن اول هجری است. تمامی نسخه‌ها فاقد اعراب‌گذاری بودند. توبی لستر[۵] دستیار پوین اعلام کرد که موارد مختلفی از تغییرات خفیف در متون، املاهای متفاوت لغات مشابه، سبک‌های از خط و تزیین هنری و توالی متفاوت و غیر معمول زمانی در نسخه‌ها مشاهده شده است. طبق گفته خود پوین قرآن  : “ترکیبی است از متون مختلف که چه بسا معانی بسیاری از آنها همان زمان هم به درستی درک نشده بود. حتی در درون متون سنتی اسلام هم مجموعه عظیمی از اطلاعات متضاد و متفاوت از فرهنگها و ادیان مختلف، مخصوصا متون مسیحی، به چشم میخورد، که با کنار هم گذاشتن آنها میتوان بخش عظیمی از ضدتاریخ-شبه تاریخ (anti history) اسلام را استخراج کرد. به این جهت است که این تضاد تاریخی حول بحث چگونگی ترجمه قرآن شکل گرفته است. اگر قرآن غیرقابل درک باشد، و حتی به زبان عربی قابل فهم نباشد، طبعا به زبان های دیگر هم قابل ترجمه نخواهد بود”. او برای اثبات مدعای خود دلیل دیگری هم داشت، در زیر نسخه‌های خطی حاضر نسخه‌های دیگری وجود داشت و در واقع متون جدید بر روی متون قدیمی بازنویسی شده بودند. با این فرض پوین به این نتیجه رسید که: “قران نیز مانند هر کتاب دیگری دارای یک تاریخچه است و یافته ها این عقیده را که قرآن در طول قرنها صددرصد بدون تغییر مانده است تایید نمیکند، و این کتاب احتمالا در گذر زمان تکامل پیدا کرده است”. البته بررسی‌های بیشتر پوین را تا حدودی ناامید کرد. عکاسی با اشعه فرابنفش جزئیات بیشتری از متون زیرین را آشکار کرد. در سال ۲۰۰۸ و ۲۰۰۹ دکتر الیزابت پوین[۶] بخشی از عکس‌ها را به همراه تجزیه و تحلیل‌های دقیق‌تر در اختیار عموم قرار داد. نتایج نشان داد که نسخه قدیمی و زیرین قرآن صنعا تفاوت چندانی با قرآن امروزی مورد نظر مسلمانان ندارد بلکه فقط قدیمی تر هستند و تنها دلیل محتمل آن این است که در گذشته به علت در دسترس نبودن کاغذ و نیز کمرنگ شدن مرکب خطوط  پس از گذشت چندین سال، به ناچار همان پاپیروس‌ها را می‌شستند و مجددا بر روی آن‌ها می‌نوشتند. بهر حال مجموعه متون صنعا نشان داد که قرآن‌های نخستین قرن اول بعد از اسلام تفاوت فاحشی با قرآن‌های امروز ندارند و به گفته پروفسور خلیدی[۷] استاد دانشگاه کمبریج “تصور سنتی مسلمانان از چگونگی حفظ و نگهداری از قرآن هنوز همچنان پابرجاست، و در متن صنعا چیزی ندیدم که نظر من را به شدت تغییر دهد“. اما مجموع این رویداد ها راه را برای منتقدان و نظریه پردازانی چون کرستوف لوگزبرگ [۸] باز کرد. از جمله آن ها کتاب “قرآن واقعا چه می گوید” ابن وراق [۹]است. ابن وراق از محققان اسلام ستیز است و بسیاری از مطالب کتابش را از یافته‌های مندرج در مقاله “مشاهدات نسخه‌های اولیه قرآن در صنعا”  گرد پوین وام گرفته است. تاکنون به جز موارد محدود هیچکدام  از نتایج مربوط به بررسی  نسخه‌های قدیمی قرآن  پیدا شده در مسجد صنعا به طور رسمی منتشر نشده است. کتاب‌شناسی: Ohlig, Karl-Heinz; Puin, Gerd-Rüdiger (2007). Die dunklen Anfänge. Neue Forschungen zur Entstehung und frühen Geschichte des Islam [The obscure beginnings: new research on the origin and early history of Islam] (in German) (3rd ed.). Berlin: Verlag Hans Schiler. ISBN 978-3-89930-128-1. LCCN 2006374620. OCLC 173644215. Ohlig, Karl-Heinz; Puin, Gerd-Rüdiger (2009). The hidden origins of Islam : new research into its early history (1st ed.). Amherst, NY: Prometheus Books. ISBN 978-1-59102-634-1. LCCN 2008049316. OCLC 179808111. Hans-Caspar Graf von Bothmer, Karl-Heinz Ohlig, Gerd-Rüdiger Puin (1999). “Über die Bedeutung der ältesten Koranfragmente aus Sanaa (Jemen) für die Orthographiegeschichte des Korans. In: Neue Wege der Koranforschung” [On the meaning of the oldest Quran fragments from Sana’a (Yemen) on the orthographic history of the Quran. In: New Ways in Quran Research] (PDF, 0.4 MB). magazin forschung (Saarland University) 1999 (1): 37–۴۰. ISSN 0937-7301.   [۱] –Gerd Puin [۲] -Königsberg [۳] – Saarbrücken [۴] – Saarbrücken [۵] – Toby Lester [۶] -Elizabeth puin [۷] -rashid khalidi [۸] -Christoph Luxenberg [۹] -Ibn Warraq سیدموسوی

ژوستین لاندو کارشناسی ارشد «ادبیات فرانسه» را از دانشگاه سوربن دریافت کرد و در دسامبر ۲۰۱۲ از رساله دکتری خود با راهنمایی استاد ادبیات تطبیقی یان ریشار عضو هیئت علمی موسسه مطالعات ایرانی دانشگاه سوربن جدید- پاریس دفاع کرد. او به زبان و فرهنگ فارسی و کردی آشنایی دارد. چنانکه خود می‌گوید آواهای موزونی که از زبان یک دختر بچه ایرانی شنیده، او را به پژوهش دربارۀ شعر فارسی ترغیب کرده است. وی در حال حاضر پژوهشگر موسسه مطالعات ایرانی آکادمی علوم اتریش است.

سیلوستر دو ساسی خاور‌شناس فرانسوی  با نام کامل آنتونیو ایساک بارون دو ساسی[۱] در ۲۱ سپتامبر ۱۷۵۸ در خانواده‌ای اشرافی و یهودی تباردر پاریس متولد شد. او در کودکی پدرش را از دست داد و مادر به تنهایی مسئولیت تحصیل و تربیت او را برعهده گرفت. بنابراین تقریبا بدون داشتن معلم زبان‌های سریانی، کلدانی، سامری، به خصوص ترکی و عربی و فارسی را فراگرفت. در ۱۷۸۱ از اعضای هیئت مشورت دادگاه بود و سپس ارتقا پیدا کرد و به ریاست همان بخش رسید. در بیست و دو سالگی کتابچه راهنمایی برای بخشی از نسخه‌ کتاب مقدس که  به زبان سریانی نوشته شده بود، ارائه داد. تسلط او به زبان‌های سامی او را وارد شرق‌شناسی کرد. نخستین کار او ترجمه پندنامه منسوب به فرید الدین عطار به فرانسوی بود که در ۲۹ سالگی انجام داد. مابین سال‌های ۱۸۷۸ تا ۱۷۹۱ بر روی نسخه‌ای از سنگ‌نبشه‌های دوران ساسانی کار می‌کرد. ترجمه این سنگ‌نبشه‌ها یکی از مهم‌ترین آثار مربوط به ایران‌شناسی محسوب می‌شود. در آن زمان کارستن نیبور[۲]، جهانگرد آلمانی رونوشتی از سنگ نوشته های پهلوی ساسانی تهیه کرده و به چاپ رسانده بود. دوساسی با کمک متن یونانی کتیبه های اردشیر بابکان و شاپور یکم و شاپور دوم توانست نخستین بار، آنان را به زبان فرانسوی برگرداند. او در این کار از فرهنگ واژگان پهلوی آنکتیل دوپرون[۳] نیز کمک گرفته بود. بدین ترتیب در این زمان ثابت شد که دوپرون زبان های اوستایی و پهلوی را به درستی فرا گرفته بوده است. دوساسی همچنین نخستین بار کتیبه های عربی و فارسی تخت جمشید و برخی از سکه های ساسانی را نیز به فرانسوی برگرداند. به علاوه او همچون سر جان ملکم از نخستین اروپایی‌هایی بود که تاریخ ایران باستان را با رویکرد به منابع زبان فارسی بررسی کرد. در ۱۷۹۲ بازنشسته شد و از آن پس  تا حدود ۱۷۹۵ در کلبه‌ای بیرون از پاریس و در انزوای کامل به کار تحقیق و پژوهش سرگرم بود. در ۱۷۹۵ به سمت استادی زبان عربی در مدرسه تازه‌ تاسیس زبان‌های شرقی در پاریس منصوب شد. در این ایام به مطالعه و بررسی مذهب دروز ( شاخه‌ای از فرقه اسماعیلیه) روی آورد، گرچه نتوانست آن را به سرانجام برساند. از ۱۸۰۶ به بعد علاوه بر کرسی زبان عربی ، کرسی زبان فارسی کولژ دوفرانس (دانشگاه دولتی فرانسه) را هم در اختیار گرفت و از این زمان بود که پژوهش‌های مختلف و گسترده او با موفقیت همراه می‌شد و به جز یک وقفه کوتاه در جریان بازگشت صد روزه ناپلئون همواره مشغول تحقیق ومطالعه بود. در ۱۸۱۵ به ریاست دانشگاه پاریس رسید و پس از بازگشت بوربون‌ها به فرانسه در کمیسیون آموزش عمومی فعال بود. همراه به ابل رموزا[۴] انجمن آسیایی را در پاریس تاسیس کرد و مسئول بررسی نسخ خطی در چاپ ملی بود. در ۱۸۲۱ به عضویت در انجمن مجموعه‌های تلفیقی کمیاب آمریکا در آمد. دو ساسی نخستین کسی بود که برای خواندن و رمزیابی سنگ روزتا تلاش کرد و توانست برخی اسامی موجود در کتیبه را شناسایی کند. دوساسی در عمر خود بسیاری از کتاب های فارسی و عربی را به اروپایی‌ها شناساند و شاگردان زیادی تربیت کرد که پس از او کار تصحیح آثار فارسی و عربی را پی گرفتند. از مهمترین آن ها، ژول مول[۵]بود که به ویرایش شاهنامه پرداخت. خود دوساسی نیز دستی در شاهنامه شناسی داشت و رساله ای به نام «گلچینی از دیرینه ها» درباره شاهنامه دارد که احمد سمیعی به فارسی برگردانده است. شمار زیادِ دیگری از خاور‌شناسان از زمره شاگردان او محسوب می‌شوند از جمله ژان فرانسیس شامپولین[۶]، که اگر چه در ابتدا از سوی او بسیار تشویق می‌شد اما بعدها روابط استاد و شاگرد به تیرگی گرایید. به هنگام  رمزگشایی متنی از هیروگلیف مصری بین شامپولین و توماس یانگ[۷] مصرشناس انگلیسی که در ابتدا همکار بودند ، اختلاف نظر افتاد و دو ساسی جانب محقق انگلیسی را گرفت. به نظر می‌رسد طرفداری شامپولین از ناپلئون برای دو ساسی خوشایند نبوده است. اگر چه در نهایت کار با موفقت انجام شد و دو ساسی از هر دو شاگردش حمایت کرد. اتین مارک کاترمیر[۸] از دیگر شاگردان شناخته شده اوست، سفرنامه او از مصر و چند کشور دیگر مملو از اطلاعات تاریخی و جغرافیایی است. ترجمه کلیله و دمنه، ویرایش نسخه جلسات الحریری ، تصحیح و شرح نسخه عربی کلیله و دمنه، روایات عبدالطیف بغدادی و ستارگان آواره که ترجمه بخشی از تاریخ امپراطوری عثمانی است، از دیگر آثار اوست. دو ساسی تحقیقاتی هم درباره هزار و یک شب به عمل آورده است و برخلاف دیدگاه اغلب محققان از جمله مسعودی منکر اصالت هندی و ایرانی بودن این کتاب است و آن را از اساس کتابی با قصه‌های عربی و به زبان عربی می‌داند. سیلوستر دو ساسی سرانجام در ۲۱ فوریه ۱۸۳۸ و در ۷۹ سالگی درگذشت و در گورستان پرلاشز پاریس دفن شد. برخی از محققان و خاورشناسان معاصر از جمله ادوارد سعید انتقادات جدی به نظرات شرق‌شناسی دو ساسی وارد دانستند. کتاب‌شناسی منتخب: Antoine Isaac Silvestre de Sacy (1831). Grammaire arabe à l’usage des élèves de l’Ecole spéciale des langues orientales vivantes: avec figures, Volume 2 (2 ed.). Imprimerie royale. Retrieved 2011-07-06. Antoine Isaac Silvestre de Sacy (1831). Grammaire arabe à l’usage des élèves de l’École spéciale des langues orientales vivantes: avec figures, Volume 1 (2 ed.). Imprimerie royale. p. 8. Retrieved 2011-07-06. Antoine Isaac Silvestre de Sacy (1831). Grammaire arabe à l’usage des élèves de l’Ecole spéciale des langues orientales vivantes: avec figures, Volume 2 (2 ed.). Imprimerie royale. Retrieved 2011-07-06. Antoine Isaac Silvestre de Sacy (1831). Grammaire arabe à l’usage des élèves de l’Ecole spéciale des langues orientales vivantes: avec figures, Volume 2 (2 ed.). Imprimerie royale. Retrieved 2011-07-06. Antoine Isaac Silvestre de Sacy (1831). Grammaire arabe à l’usage des élèves de l’École spéciale des langues orientales vivantes: avec figures, Volume 1 (2 ed.). Imprimerie royale. p. 8. Retrieved 2011-07-06. Antoine Isaac Silvestre de Sacy (1831). Grammaire arabe à l’usage des élèves de l’École spéciale des langues orientales vivantes: avec figures, Volume 1 (2 ed.). Imprimerie royale. p. 8. Retrieved 2011-07-06. Mémoires sur diverses antiquités de la Perse: et sur les médailles des rois de la dynastie des Sassanides; suivis de l’histoire de cette dynastie (1793) Principes de grammaire générale : mis à la portée des enfans, et propres à servir d’introduction à l’étude de toutes les langues (1799) Mémoire sur divers événements de l’histoire des Arabes avant Mahomet (1803) Chrestomathie arabe, ou, Extraits de divers écrivains arabes, tant en prose qu’en vers, avec une traduction française et des notes, à l’usage des élèves de l’École royale et spéciale des langues orientales vivantes (1806) Specimen historiae arabum by Bar Hebraeus (1806) Mémoire sur la dynastie des Assassins et sur l’origine de leur nom (1809) Grammaire arabe à l’usage des élèves de l’École spéciale des langues orientales vivantes (1810) Les séances de Hariri, publiées en arabe avec un commentaire choisi by Ḥarīrī (۱۸۲۲) Anthologie grammaticale arabe: ou, Morceaux choisis de divers grammairiens et scholiastes arabes, avec une traduction française et des notes ; pouvant faire suite a la Chrestomathie arabe (1829) Grammaire arabe à l’usage des élèves de l’Ecole spéciale des langues orientales vivantes (1831) Exposé de la religion des druzes, tiré des livres religieux de cette secte, et précédé d’une introduction et de la Vie du khalife Hakem-biamr-Allah (1838) Les mille et une nuits; contes arabes (1839) Bibliothèque de M. le baron Silvestre de Sacy (1846) Mélanges de littérature orientale (1861) ________________________________________________________ [۱] – Antoine Isaac, Baron Silvestre de Sacy [۲] – Carsten Niebuhr [۳] – Anquetil-Duperron [۴] – Abel Rémusat [۵] – Julius von Mohl [۶] – Jean-François Champollion [۷] – Thomas Young [۸] – Étienne Marc Quatremère سیدموسوی

چارلز ملویل ایران‌شناس بریتانیایی و استاد تاریخ ایران در دانشگاه کمبریج است. او ریاست موسسه بریتانیایی مطالعات ایرانی را بر عهده دارد. او همچنین یکی از ویراستاران مجموعه ۷ جلدی تاریخ ایران و مجموعه تاریخ ادبیات فارسی انتشارات دانشگاه کمبریج بوده است. او تحصیل‌کرده زبان عربی و فارسی در دانشگاه کمبریج است، کارشناسی ارشد تاریخ اسلام از دانشگاه سواس دارد و در مقطع دکترا درباره زلزله‌خیزی تاریخی در ایران تحقیق کرده است. او سه جلد کتاب را با موضوع مطالعات شاهنامه ویراستاری کرده است. از جمله آثار اخیر او کتاب رقابت قدرت در ایران قرن هجدهم (انتشارات دانشگاه ادینبرا، ۲۰۲۲) است. او هم‌اکنون بر نحوه تصویرسازی از تاریخ در نسخه‌های خطی ایرانی تمرکز دارد. Books Every Inch a King: Comparative studies on kings and kingship in the ancient and medieval worlds .Leiden: Brill (2018) The Mongols’ Middle East: Continuity and transformation in Ilkhanid Iran. Leiden: Brill (2016) Persian Historiography, Vol. X of A History of Persian Literature. London: Tauris (2012) A History of Persian Earthquakes. Cambridge: Cambridge University Press (2005) The Seismicity of Egypt, Arabia and the Red Sea: A historical perspective. Cambridge: Cambridge University Press (1994)

پروفسور آنابل کیلر، محقق، نویسنده و پژوهشگر انگلیسی در حوزه ادبیات کلاسیک ایران است.

دکتر جولی اسکات میثمی، استاد بازنشسته زبان فارسی در «موسسه شرقی آکسفورد» است. وی آثار چندی در حوزه زبان فارسی تألیف کرده است که از آن جمله کتاب «شعر فارسی قرون میانه» (پرینستون ۱۹۸۷) «تاریخ نگاری فارسی تا پایان قرن دوازدهم» (ادینبورگ ۱۹۹۹) ترجمه «بحر الفوائد» از فارسی به انگلیسی (سالت لیک سیتی ۱۹۹۱) ترجمه هفت پیگر نظامی گنجوی (آکسفورد ۱۹۹۵) است. او در ویرایش «دائره‌المعارف ادبیات عربی» (راتلج ۱۹۹۸( نیز نقش داشته است. جولی اسکات همچنین سردبیری مجله «ادبیات خاورمیانه » را عهده دار است.

میمنت حسینی چاوشی جمعیت شناس و کارشناس ارشد وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی؛ و عضو انستیتو تحقیقات جمعیتی دانشگاه ملی استرالیاست.

امیلی سوج-اسمیت مورخ آمریکایی-بریتانیایی است که به دلیل تحقیقات و آثارش درباره علم و پزشکی در جهان اسلام در قرون میانه شهرت دارد. او اکنون استاد بازنشسته تاریخ علم اسلامی در دانشگاه آکسفورد است و پژوهشگر ارشد دانشکده مطالعات خاورمیانه در این دانشگاه است. سوج-اسمیت همچنین ریاست انجمن تاریخ فناوری و علم قرون وسطی در کتابخانه بادلیان را به‌عهده دارد. او یکی از اعضای آکادمی بریتانیا و آکادمی قرون وسطی آمریکا است. Books Savage-Smith is the author or coauthor of: Lost Maps of the Caliphs: Drawing the World in Eleventh-Century Cairo (with Yossef Rapoport, University of Chicago Press, 2018) Medieval Islamic Medicine (with Peter E. Pormann, Edinburgh University Press, 2007) Medieval Views of the Cosmos (with E. Edson, Bodleian Library, 2004) Islamicate Celestial Globes: Their History, Construction, and Use (Smithsonian Institution Press, 1985) Islamic Geomancy and a Thirteenth-Century Divinatory Device (with M. B. Smith, Undena Press, 1980)

نویسنده تحصیلات کارشناسی و کارشناسی ارشد خود را در رشته فلسفهٔ فرهنگ با درجه خیلی خوب به انجام رسانید و در سال ۲۰۰۹ از EPHE فرانسه دکترای تاریخ ادیان و انسان‌شناسی دینی را دریافت کرد. او از سال ۲۰۰۶ تا ۲۰۱۲ پروژه‌های تحقیقاتی مختلفی را در انستیتو تاریخ ادیان فرانسه، آکادمی رومانی و کالج نیویوروپ به انجام رسانید. همچنین از ۲۰۰۸ به عضویت مرکز تاریخ ادیان فرهنگستان رومانی درآمد و از ۲۰۱۶ تا کنون همکار مرکز ایران‌شناسی دانشگاه آزاد برلین و فرهنگستان علوم برلین است.

عمر عبدالله (فارغ التحصیل دکتری از دانشگاه شیکاگو، ۱۹۷۸) و مدرس در دانشگاه ملک عبدالعزیز و دانشگاه تمپل (میشیگان) است. وی در سال ۱۹۴۸ در خانواده‌ای پروتستان در شهر کلمبوس (نبراسکا) متولد شد. کودکی خود را در گرجستان گذراند، پدر و پدر بزرگش متخصص دامپزشکی بودند و مادرش در زمینه‌ی ادبیات انگلیسی تحصیل می‌کرد. وی در سال ۱۹۶۹ دکتری خود را در زمینه‌ی ادبیات انگلیسی در دانشگاه کُرنِل آغاز کرد، مدتی بعد با خواندن زندگینانه‌ی خودنوشتِ مالکوم ایکس جذب اسلام شد و در سال ۱۹۷۰ به اسلام گروید. از آن پس با تغییر رشته‌ی خود به دانشگاه شیکاگو رفت و ادبیات عرب و مطالعات اسلامی را زیر نظر فضل الرحمان (۱۹۱۹ـ۱۹۸۸) فراگرفت. وی دکتری خود را در سال ۱۹۷۸ درباب خاستگاه فقه اسلامی: مفهوم عمل اهل مدینه در نظام فقه مالکی به اتمام رسانید. از ۱۹۷۷ تا ۱۹۸۲ وی در دانشگاه‌های ویندسور (اونتاریو)، تمپل و میشیگان به تدریس پرداخت. از ۱۹۸۲ به مدت دوسال به تدریس زبان عربی در اسپانیا مشغول بود، و از آن پس تا سال ۲۰۰۰ میلادی به تدریس مطالعات اسلامی و ادیان تطبیقی در دانشگاه ملک عبدالعزیز در جده اشتغال داشته است.