جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

My paper has two parts. First, I talk about the golden rule. After introducing the rule and its global importance, I explain why many scholars dismiss it as a vague proverb that leads to absurdities when we try to formulate it clearly. I defend the golden rule against such objections. Second, I talk about the golden rule in Persia and Islam; I consider Persian sources (Muslim and non-Muslim) and also non-Persian Muslim sources. I show that the golden rule is deeply rooted in Persia and Islam. And I point out special ways that this tradition’s understanding of the golden rule can contribute to those outside this tradition.

Pierre Teilhard de Chardin, as he is more commonly known, was a Jesuit priest who died in 1955, having worked for some twenty years as a paleontologist in China. While being a renowned scientist, who assisted in the finding of the Peking Man fossil, Teilhard’s main desire and scholastic efforts were to reshape modern Christian theology in the light of contemporary science, especially in his own creative and synthesizing interpretation of the various theories of evolution. My hope is to discuss the following: the implications of the findings of modern science for how we understand time, space and mind; the theological concepts that Teilhard developed to help us to deepen our faith traditions: namely the ideas of personalization, complexity-consciousness, noosphere, omega point, and convergence; the ethical concepts for an evolving global ethic valuing the person, action and growth; a few concrete applications in the areas of research, the United Nations, an option for the poor and the need for global leadership.

ما اصطلاح «خوب/خیر» را در دو زمینه به‌کار می‌بریم: 1) به عنوان عام‌ترین اصطلاح ارزشگذاری و 2) برای اشاره به اهداف غایی زندگی و عمل. من با این پرسش آغاز می‌کنم که ما چه خوب/خیر غایی و ارزشگذارانه باید نسبت به یکدیگر انجام دهیم؟ آیا ما اصطلاح یکسانی بکار می‌بریم، زیرا وقتی ما دربارة خوب/خیرهای غایی صحبت می‌کنیم، در حال ارزیابی غایات و زندگی‌ها هستیم؟ اگر چنین است، چگونه این کار را می‌کنیم؟ اغلب چیزها بر اساس تناسب آنها با عملکردشان ارزشگذاری می‌شوند؛ اما غایات و زندگی‌ها عملکردی ندارند. من در اینجا سه نظریه در باب خوب/خیر غایی را مقابل هم قرار می‌دهم: نظریة ارزش ذاتی، نظریة لذت‌گرایی و نظریة ارسطو که خیر غایی یک موجود را با عملکرد خوب آن تعریف می‌کند و نوعی از خوبی/خیر ارزشگذارانه است. نظریة ارسطو یک رابطة روشن‌کننده‌ای میان خوبی/خیر ارزشگذارانه و غایی پیشنهاد می‌کند: یک موجود هوشمند وقتی که بر اساس حالات آگاهانه‌ای که عملکرد یا خوبی/خیر ارزشگذارانة او را تعقیب می‌کند، عمل می‌کند، یک خیر غایی دارد. بنابراین، طبیعت حیوان این است که یک خیر غایی داشته باشد و چون [همیشه] حیوانی وجود دارد، پس [همواره] اموری به عنوان خیرهای غایی وجود دارند. این نظریه وجود خیرهای غایی را بدون هرگونه تمسک متافیزیکی به ارزش‌های ذاتی توضیح می‌دهد.