جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی: ویتوریو هسل در کتاب خدا به مثابه عقل: مقالاتی در الهیات فلسفی، کاوشی نظام مند از رابطه بین الهیات و فلسفه ارائه می دهد. او در بررسی مشکلات و پیش درآمدهای تاریخی الهیات عقلانی، از فلسفه، الهیات، تاریخ علم و تاریخ اندیشه ها می خواهد تا تفسیری از مسیحیت بیابند که با تعهد واقعی به عقل سازگار باشد. مقالات بخش اول خداوند به عنوان عقل به مسائل الهیات فلسفی می پردازد. هوسل چالش هایی را ترسیم می کند که یک الهیات عقل گرا باید با آن روبرو شود و برخی از چالش های اصلی را مورد بحث قرار می دهد، مانند امکان تفسیر غایت شناختی از طبیعت پس از داروین، مسئله تئودیسه، آزادی در مقابل جبر، مشکل ذهن و بدن، و رابطه به طور کلی. بین دین، الهیات و فلسفه. در مقالات بخش دوم، هسل توسعه تاریخی رویکردهای فلسفی به کتاب مقدس، تداوم بین مفهوم پنوما عهد جدید و مفهوم Geist (روح) در ایده آلیسم آلمانی، و الهیات خردگرایانه آنسلم، آبلارد، را مطالعه می کند. Llull و Nicholas of Cusa که فلسفه ابداعی ریاضیات موضوع یکی از فصل‌ها است. این کتاب با ارزیابی کامل نظریه سکولاریزاسیون چارلز تیلور به پایان می رسد. "خدا به مثابه عقل سهمی قدرتمند در کار ارزیابی فلسفی دین و الهیات، و در واقع در وظیفه رسیدن به گزارشی فلسفی قابل دفاع از خدا دارد. ویتوریو هسل در اینجا به پرسش های کلیدی مربوط به غایت شناسی در طبیعت، تئودیسه، آزادی و ... می پردازد. جبرگرایی، و مشکل ذهن و بدن در مقالاتی با وضوح مثال زدنی و اقتصاد بیان که به یک اندازه از وسعت کامل سنت فلسفی غرب و از مهمترین تحولات معاصر در فلسفه و علوم طبیعی آگاه است. - جنیفر ای. هردت، مدرسه الهیات ییل

ترجمه ماشینی: در این کتاب، پروفسور Simuț نشان می دهد که چگونه الهیات مسیحی به عنوان یک فلسفه دین گنوسی در اندیشه محقق قرن نوزدهم F.C.Baur شروع به درک کرد. اگرچه به طور سنتی باور به عنوان یک الهی‌دان و مفسر کتاب مقدس تلقی می‌شد، سیموئز استدلال می‌کند که او در واقع یک فیلسوف دین بود، و این قرائت فلسفی او از الهیات مسیحی بود که به مشغله‌های کتاب مقدس او اطلاع داد. به طور خاص، دیدگاه باور در الهیات مسیحی به شدت تحت تأثیر نظریه باطنی یاکوب بومه و فلسفه دینی هگل در برخی موضوعات کلیدی مانند خلقت، لوسیفر، ثنویت و ارتباط بین روح و ماده همراه با پیوند بین فلسفه و دین قرار گرفت.

ترجمه ماشینی: در این کتاب، راجر اولسون الهیات کلاسیک آرمینی را مطرح می‌کند و به بی‌شمار سوء تفاهم‌ها و ارائه‌های نادرست آن در طول اعصار می‌پردازد. اولسون استدلال می‌کند که الاهیات کلاسیک آرمینیایی جایگاه شایسته‌ای در کلیسای انجیلی دارد، زیرا ریشه‌های عمیقی در الهیات اصلاح‌طلبان دارد، حتی اگر تفاوت‌های مهمی با کالوینیسم حفظ کند. اسطوره هایی که به آنها پرداخته می شود عبارتند از: افسانه 1: الهیات آرمینی مخالف الهیات کالوینیست/ اصلاح شده است افسانه 2: ترکیبی از کالوینیسم و ​​آرمینیانیسم امکان پذیر است افسانه 3: آرمینیانیسم یک گزینه انجیلی ارتدکس نیست افسانه 4: قلب آرمینیانیسم اعتقاد به اراده است. افسانه 5: الاهیات ارمینی حاکمیت خدا را انکار می کند افسانه 6: آرمینیانیسم یک الهیات انسان محور است افسانه 7: آرمینیانیسم الهیات فیض نیست افسانه 8: آرمینی ها به جبر اعتقاد ندارند افسانه 9: الهیات آرمینی توجیه توسط گریس تنها تروف را رد می کند. باور به تنهایی افسانه 10: همه آرمینی ها به نظریه دولتی کفاره اعتقاد دارند

ترجمه ماشینی: این کتاب به شهادت به عنوان مقوله ای فلسفی می پردازد. سؤال اصلی به ارزش اثباتی شهادت مسیحی از طریق مرگ مربوط می شود. نویسنده با تفسیری فلسفی از اعتقاد به نقش مشهود شهادت به پاسخ می پردازد. اسناد تاریخی متعدد تأیید می کند که شهادت باستانی ممکن است توسط افراد غیر وابسته به کلیسا نیز به عنوان نوعی دلیل تلقی شده باشد. مؤلف، الهیات و واقعیت شهادت را از منظر فلسفه کهن مرگ و دگرگونی بنیادین شخصی مشاهده می کند. او معتقد است که موضع مسیحیت در مواجهه با آزار و شکنجه را می‌توان به عنوان تحقق جاه‌طلبی‌های محقق نشده فلسفه درک کرد و از این طریق صحت تعالیم نازل شده توسط عیسی مسیح را به طور غیرمستقیم اثبات کرد.

ترجمه ماشینی: این کتاب سهم فلسفی مارتین هایدگر را همراه با بینش های الهیات-روحانی شرق، به ویژه نیکلای بردیایف، ترسیم می کند. بنابراین، غرب را با شرق و فلسفه را با الهیات به گفت و گو می آورد. با این کار، الاهیات مسیحی زبانی وجودی- معنوی را ارائه می دهد که برای خواننده معاصر مرتبط و معنادار است. این اثر به‌ویژه «بودن به سوی مرگ» (Sein zum Tode) هایدگر را به‌عنوان پایه‌ای برای تفکر کلامی-فلسفی بررسی می‌کند. تنها کسی که «به سوی مرگ بودن» را در آغوش می‌گیرد، شهامت اندیشیدن و شاعری را دارد. این تفکر به نوبه خود «بودن به سوی مرگ» را ممکن می‌سازد و در این حرکت دایره‌ای تفکر و هستی، راز هستی خود را آشکار می‌کند و در عین حال پنهان می‌ماند. از آنجایی که هدف این اثر نشان دادن «موفقیت به سوی مرگ» از طریق زبان است، از فرمول‌بندی‌های رایج و شیوه‌های پذیرفته‌شده سنتی نگارش الهیات (دگماتیک) به سمت تأملی اصیل و فلسفی در مورد ایمان و معنویت گذر می‌کند. با این حال، این اثر در نقاط مختلف، افکار و الهیات عمیق گذشته را نیز بازیابی می‌کند که خلاقیت ژرف‌انگیز آن‌ها را نمی‌توان انکار کرد.

ترجمه ماشینی: ظهور یهودیت تکوینی به طور سنتی در پرتو مشغله الهیاتی با دو جنبش مذهبی رقیب، "مسیحیت" و "یهودیت" در قرن های اول عصر مشترک بررسی شده است. در این کتاب آریل شرمر تلاش می‌کند تا اجماع علمی را از این پارادایم دور کند، در عوض به نگرش خاخام‌ها نسبت به روم، ویران‌کننده معبد در سال 70 پس از میلاد، نسبت به نگرانی‌شان با جنبش نوپای مسیحی، امتیاز می‌دهد. شرمر می‌گوید که دشمنی محسوس سیاسی خاخام‌ها با روم، در شکل‌گیری هویت خود یهودیان تعیین‌کننده بود. او ادعا می‌کند که مقوله بدعت در پی آسیب ویرانی معبد، که مستلزم ساختن یک هویت جدید بود، فوریت جدیدی پیدا کرد. شرمر با تکیه بر تصویر علمی اواخر قرن بیستم از رشد آهسته و سنجیده مسیحیت در امپراتوری تا زمان تغییر مذهب کنستانتین و حتی پس از آن، میزان توجه خاخام ها به حضور مسیحی را به حداقل می رساند. با این حال، او در ادامه به جدایی راه بین خاخام ها و مسیحیان در ثلث اول قرن دوم می پردازد، زمانی که سرانجام مسیحیان به طبقه بدعت گذاران منصوب شدند.