جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : موضوع آخرت شناسی عموماً به حوزه الهیات محدود می شود. با این حال، این موضوع بر بسیاری از زمینه های دیگر مانند سیاست و تاریخ تأثیر گذاشته است. این پایان نامه به بررسی این سوال می پردازد که چرا آخرت شناسی موضوع بحث در فلسفه قرن بیستم باقی مانده است. مفاهیم مرتبط با آخرت شناسی، مانند پایان زمان و امید به عصر اتوپیایی در آینده، تا حد زیادی در میان روشنفکران در عصر مدرن پیش‌فرض باقی ماندند. اما مارتین هایدگر، نیکلای بردیایف و هانس بلومنبرگ در فلسفه های خود به صراحت به این موضوع پرداختند. انگیزه این مطالعه عبارت هایدگر است که «خود هستی ذاتاً معاد شناختی است» که نشان دهنده مرکزیت سوژه در درک او از هستی است. این بیانیه به این پرسش منتهی شد که آیا آخرت شناسی نقش بیشتری در تفکر غربی ایفا می کند؟ همچنین این پرسش را در مورد رابطه میان آخرت شناسی و موضوعات فلسفی دیگر مانند غایت شناسی مطرح کرد. به دلیل انبوهی از مفروضات مربوط به معنای آخرت شناسی، فصل اول تعاریف کاری اساسی را ارائه می کند. برای به دست آوردن درک کافی از موضوع و پرداختن به استفاده از این اصطلاح در میان سه فیلسوف، لازم بود ببینیم که آخرت شناسی در اندیشه غربی چگونه درک می شود و بر اساس آن عمل می شود. فصل دوم به تاریخ معاد شناسی در غرب می پردازد و به این نتیجه می رسد که دو جریان کلی از اندیشه آخرت شناختی وجود دارد که توضیح می دهد چرا همچنان موضوعی برای فیلسوفان معاصر باقی مانده است. فصل سوم تا پنجم به چگونگی استفاده از آخرت شناسی توسط هایدگر، بردیایف و بلومنبرگ می پردازد. هر یک از این موضوع به طرق مختلف استفاده کردند: زیرا آخرت شناسی هایدگر وجود دازاین را تشکیل می دهد. آینده نگری ("مسیر رو به جلو") شرطی است دازاین به عنوان یک کلیت. دازاین «به سوی پایان بودن» یا «به سوی مرگ» است. بردیایف سنت آخرت شناختی را با دستاوردهای فلسفی ترکیب می کند و «متافیزیک آخرت شناختی» را ارائه می دهد. او آخرت‌شناسی را از غایت‌شناسی که بر ضد غایت‌شناسی استدلال می‌کند متمایز می‌کند و خاطرنشان می‌کند که فقط یک آخرت‌شناسی «شخص‌گرا» می‌تواند مشکلات دوگانگی و عینیت‌سازی را حل کند. بلومنبرگ با هایدگر و بردیایف با ارائه یک ارزیابی منفی از باور آخرت شناختی در غرب که مدعی است عصر سکولار مدرن نتیجه یک معاد شناسی شکست خورده است، متفاوت است. نتیجه‌گیری این اثر به دنبال ادعای چارلز تیلور در «عصر سکولار» است که «احساس ما از جایی که هستیم تا حدی با داستانی از چگونگی رسیدن به آنجا تعریف می‌شود». نتیجه این است که آخرت شناسی، در بیشتر اندیشه های غربی، عمدتاً به عنوان پیش فرضی برای درک زمان و تاریخ عمل می کند. گذار از مفهوم خطی زمان به مفهوم چرخه ای تا حدودی عصر سکولار مدرن را تعریف می کند. مفهوم زمان آینده یک بعد مهم و اغلب نادیده گرفته شده از درک هرمنوتیکی است. تأثیر مستمر تفکر آخرت شناختی در تاریخ غرب توضیح می دهد که چرا فیلسوفان مورد بررسی در این اثر به معاد شناسی می پردازند و نشان می دهد که تأثیر آن بر اندیشه فلسفی احتمالاً در آینده کاهش نخواهد یافت.

ترجمه ماشینی : در فصل اول به میزان تأثیر افلاطونیسم بر معاد شناسی مدرن و انگیزه های رسالت تأکید می کنم. این دوگانگی منجر به جدایی تاریخ الهی و سکولار شد و با فلسفه مورخان و متکلمین سکولار که هیچ ذوقی از واقعیت الهی که هم تاریخ روزمره و هم زندگی فردی را ارائه می‌کردند، همخوانی داشت. فصل دوم به بحث می‌پردازد که چگونه این دیدگاه‌ها، به دلیل پیش‌هزارگرایی، بنیادگرایی آمریکایی را ایجاد کردند که انگیزه‌های مأموریت‌های خارجی و محلی را تغییر داد. ظلم و ستم و فقرا چیزی جز شواهد دنیای فاسدی که سرنوشت آن نابودی است، نشده است. از این رو، تمام استرس بر نجات روح های فردی از خشم آینده متمرکز است. فصل سوم شامل تحلیل بیزاری دیوید بوش از همین مفهوم و دلایل او برای اجتناب از زبان آخرالزمانی در بسیاری از نوشته هایش است. من در توافق با انگیزه بوش برای رسالت و دیدگاه مشابهی از آخرت شناسی که شامل یک پادشاهی فعلی تحقق یافته و یک کمال آینده آن است، نتیجه گیری می کنم.

موضوع این تحقیق (عقائدابن تیمیه در ترازوی اهل بیت و اهل سنت،مطالعه تحلیلی انتقادی نمونه توحید، نبوت، معاد این تحقیق بلا شک یکی از مهمترین کمباحث کلامی میباشد، که به نقد مشکلات عقائدی ایدئولوژیک ابن تیمیه، با استفاده از دیدگاه ایدئولوژیک از منظر مدرسه اهل بیت و مدرسه خلفا به مسئله ابن تیمیه می پردازد. این پژوهش با هدف نشان دادن میزان مخالفت عقائد وباورهای ابن تیمیه با باورهایی وآموؤش های قرآنی که توسط رسول خدا به ما رسده است، واهمچنین اهل بیت صحابه نیکوکار آن حضرت به ما نقل کرده به عمل وی آید. و برخی از نتایج مهم این تحقیق این است که تاثیر در عرصه دینی وعقلی دارد. آموزه های وهابیت، تحت هدایت آموزه های دروغین ابن تیمیه، بنا بر دیدگاهای فرق ومذاهب اسلامی، مخالف عقائد و آموزه های اسلامی می باشد. همانطور که همه می دانید: تمام رنج های دنیای اسلام از جنگ ها و نزاع هایی که موجب ویرانی، نابودی، نفرت و نفرت در زمان ما می شود، نتیجه باورها ابن تیمیه است. لذا این مسؤولیت سنگینی ایست بر ملت اسلامی که بایستی به هر وسیله ای راه حلی برای دفاع از حرم دین و مقابله با تحریف آن مبارزه کند. در درمان این مسئله کلامی از روش های استقرئی تحلیلی همراه با انتقاد علمی بر اساس ادله عقلی ونقلی استفاده کرده ام.

يکي از کارکردهاي تفکر تأويلي بازگرداندن معارف ديني به وجوه حکمي آن است. محور بحث اين مقاله آن است که منازل آخرت در آموزه‌هاي ديني داراي تأويل انفسي است و گاهی اين تأويل‌ها تحليل شده است. در حقيقت تأويل گزاره‌هاي ديني اخروي همان تجليات مسانخ وارد بر نفس و نيز ملکات نفس در حيات آخرتي است. نفس انسان داراي مراتب گوناگونی است که در هر مرتبه شهودي از خود دارد و منازل آخرت همان شهود نفس از مکتسبات خود در دار دنياست. در حرکت استکمالي نفس، به‌تدريج، از پرده‌ها و حجاب‌هاي نفس در شناخت خویش کاسته مي‌شود و بر خودآگاهي‌اش افزوده مي‌گردد. اين خودآگاهي در هر مرتبه تجلياتي را بر او ظاهر مي‌سازد که حاصل اعمال او در دنياست. اين مقاله درصدد تأويل منازل آخرت بر مراتب نفس است. از نتايج اين پژوهش اثبات آن است که معاد ـ درواقع ـ بازگشت به دروني‌ترين لايه خود است که آثاري بيروني دارد. نيز غايت حرکت نفس شهود عين‌الربط بودن خود و فنا در علت هستي‌بخش (خداوند) است. همچنين نفس مظهري براي اسماء جمال يا جلال الهي است. این مقاله به شیوه توصیفی ـ تحلیلی براساس انطباق اصول عقلی و اخبار وحی با علم‌النفس صدرالمتألهين نگاشته شده است.

در متون مقدس دو دین مسیحیت و اسلام همواره از آخرت و آخر‌الزمان سخن به میان آمده است و پیروان خود را به اندیشیدن به زوایا و ساحت‌های مختلف و متنوع آخرت دعوت کرده‌اند‌. آموزه‌ آخرت در کتاب مقدس و قرآن، معنابخش دیگر آموزه‌هاست و از سوی دیگر آموزه معاد بیانگر مسیر نجات و نتیجه‌ التزام به اخلاقی است که در این کتاب‌ها تعلیم داده شده است، به گونه ای که اگر این آموزه از مجموعه تعالیم کتاب مقدس و قرآن کریم نادیده گرفته شود، باقی آموزه‌ها با چالش بی‌معنایی روبه رو می‌شوند. این تحقیق به روش توصیفی ـ تحلیلی و با اتکا به داده‌های کتابخانه‌ای کوشیده است تا آموزه آخرت را در این دو متن در دو ساحت کلی بکاود: ساحت اول اینکه قلمرو آموزه‌ی آخرت شامل چه مباحثی می‌شود؟ و ساحت دوم اینکه چه نوع شناختی و با چه زبانی و به چه هدفی طرح شده است؟ آخرت شناسی مسیحی بیشتر معطوف به آخرالزمان است نه عالم پس از مرگ. در مفاهیم آخرت‌شناسانه‌ کتاب مقدس بیشتر به آموزه‌ بازگشت عیسی مسیح تأکید شده است و به نظر می‌آید که رویکرد الاهیاتی در آموزه‌ آخرت‌شناسانه‌ کتاب مقدس پررنگ‌تر است. در واقع، رستاخیز عیسی مسیح و بازگشت او توجیه ‌کننده‌ ایمان است. حال آنکه آخرت شناسی اسلامی ناظر به رخدادهای پس از مرگ اعم از برزخ، قیامت، بهشت و جهنم است. در موضوعات کتاب مقدس مفهوم بازگشت عیسی مسیح، روز خدا، و نوسازی زمین و آسمان سه مفهوم مهمی هستند که در فهرست مفاهیم قرآنی به چشم نمی‌آیند. البته مشابهت این دو دین در باب مباحث مربوط به آخرت قابل توجه و در نوع خود جالب است؛ مفاهیمی از قبیل رستاخیز، نامه‌های اعمال، داوری، زندگی بازپسین، بهشت و جهنم. قرآن و کتاب مقدس از روش‌های تشویق و تهدید معطوف به آخرت، به مثابه کانونی برای معناداری اخلاق و به مثابه نوعی تضمین اخلاقی استفاده می‌کنند و کیفرهای جهنم دارای ماهیّت بازدارندگی است. وجود مفاهیمی چون گواهان، نامه‌های اعمال، حسرت و شادی، و توجه بیشتر و جزئی‌تر به داوری و بهشت و دوزخ نشان می‌دهد که قرآن کریم به آموزه‌ آخرت، علاوه بر جنبه اعتقادی، اخلاقی‌تر از کتاب مقدس نگریسته است. درباره زبان قرآن و کتاب مقدس در رابطه با واقع‌نمایی از خارج، می‌توان گفت نمادین دانستن نزد مسیحیت بسیار بیشتر از مسلمین طرفدار پیدا کرده است. کتاب مقدس بسیار رمز‌آلوده‌تر سخن به میان آورده است و صراحت و بیان جزئیات و دقت‌هایی که امکان تحقق خارجی آن وجود دارد در قرآن بیشتر از کتاب مقدس است. از این رو، تمایل برای نمادین دانستن آیات قرآن نسبت به آیات کتاب مقدس بسیار کمتر مشاهده می‌شود.

قرآن کریم برای تثبیت اعتقاد به معاد و صحنه‌های مختلفی که در آن وجود دارد اهمیت بسیاری قائل است زیرا اعتقاد به معاد یکی از ارکان مهم ایمان و از اعتقادات اساسی عقاید اسلامی به شمار می‌رود، جریان رستاخیز آخرت بعد از یگانگی خداوند پایه و بنیان عقیده است. ایمان به آخرت و حوادثی که در آن اتفاق می‌افتد جزو ایمان به جهان غیب است که عقل درکی از آن ندارد، و جز قرآن هیچ راهی برای شناخت آن وجود ندارد، و به دلیل اهمیت آن خداوند ایمان به معاد را با ایمان به وجود خودش برابر قرار داده است، چرا که انکار یکی به معنی انکار دیگری است، و به همین دلیل به ندرت به سوره‌ای در قرآن برمی‌خوریم مگر آنکه سخنی درباره‌ی روز قیامت و حوادث آن و ثواب‌ها و مجازات‌های آن گفته شده باشد. می‌بینیم که قرآن کریم روش‌های مختلفی برای اثبات آن بکار برده است، روش گفتگو و اقناع عقلی و عاطفی و امثال آن. قرآن کریم دلایل مشهود که در میان ملت‌های گذشته اتفاق افتاده و بسیاری شاهد آن بودند را با دلایل عقلی آشکار بیان می‌کند تا به منکران و دروغ‌پردازان تمام قرون تا زمان ما حقیقت وقوع روز رستاخیز اثبات شود. خداوند ما امت اسلامی را با قرآن کریم مورد لطف و تکریم قرار داده و عقل را پیش از احساس مخاطب قرار داده است، پس با صدها آیه قرآنی که دلایل آشکار بر وقوع معاد را بیان می کند با ما سخن می‌گوید و با بیان آیات که جزییات دقیق از آنچه در روز قیامت اتفاق می‌افتد را بازگو می‌کنند بر این امر تاکید کرده است. این تحقیق روش تحلیلی توصیفى در قرآن مقدس که من صحبت کردمبراى صحنه هاى آخرت وارد شده بود أقدام کردم وبه دسته بدى وتقسیم آنها در جایکاه، و او بسته به آ شان داد نظر علامه ى طباطبایى( رحمه الله)این استدلال‌ها را بوسیله‌ی سنت تایید می‌کنیم، همچنین به برخی ادله‌ی عقلی که برای اثبات بکار برده اشاره می‌کنیم، سپس تحقیق را مرتب و فصل‌بندی نموده و به ترتیب به بنج فصل تقسیم شد و در پایان به بیان برخی نتایج به دست آمده پرداختیم.

ترجمه ماشینی : مفهوم آخرت شناسی در اصل از الهیات سرچشمه می گیرد: با این حال فیلسوفان معاصر ابتدا توسط هایدگر سپس توسط لویناس و دریدا فراخوانده شده اند. شرایط امکان این ژست فلسفی چیست؟ به طور خاص فلسفی چگونه است؟ و عملکرد و پیامدهای آن چیست؟ مطالعه تبارشناسی آخرت‌شناسی در فلسفه کانت، هگل، نیچه و هایدگر نشان می‌دهد که آخرت‌شناسی تنها زمانی در فلسفه قابل استفاده است که ابتدا از غایت‌شناسی، الهیات و هستی‌شناسی جدا شود. سپس به یک انگیزه اصلی (هم الگو و هم یک نیروی محرکه فلسفی) در فلسفه لویناس و دریدا در گفتگو با مسیحیان و پدیدارشناسی یهودی تبدیل می شود. به عنوان یک اصل اخلاقی و بی محتوا، به شدت ضد هستی شناسانه، عبارت است از قطع حضور (هم زمان و هم ذات): آخرت شناسی زمان حال. بنابراین، مسئله‌سازی سه‌گانه حد را تشکیل می‌دهد: محدودیت‌های بین رشته‌ها (الهیات و فلسفه) را می‌شکند. محدودیت آرم مجموعه های آن (شکست آن)؛ و محدودیت تاریخی (افق) ایجاد و برداشت اخلاقی از واقعه را در هم می شکند.