جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

هدف: هدف تحقیق حاضر ارزیابی آراء دو تن از اندیشمندان جریان فکری «اسلامی سازی دانش» است. در نیمه دوم قرن بیستم، عطاس در مالزی و فاروقی در آمریکا، طرح کلی اسلامی سازی دانش را مطرح کردند. با وجود تمایز جدی میان آرای این دو، فصل مشترک اندیشه آنها این بود که دانش غرب به خصوص در حوزه علوم انسانی، باید اسلامی شود. بر این اساس، آنها به ارائه الگو هایی از اسلامی سازی این دانش سکولار پرداختند تا بتوانند چالشهای پیش روی تفکر در جهان اسلام را پاسخ دهند. در این مقاله، ابعاد فکری این دو اندیشمند، از چشم انداز هستی شناختی، معرفت شناختی و روش شناختی، ارزیابی شده است.روش: روش مطالعه، اسنادی است که با رجوع به آثار این دو اندیشمند، آرای آنها ارزیابی می گردد.یافته ها: اگر تولید علم و دانش را در مجموعه ای از سلسله مراتب معرفتی درنظر بگیریم، می توان گفت که فاروقی بیشتر بر ابعاد هستی شناسی و عطاس، بیشتر به ابعاد روش شناختی توجه داشته است. هر چند به لحاظ روش شناختی، فاروقی مراحل 12گانه ای را برای رسیدن به علم اسلامی معرفی کرده و عطاس بیشتر بر دانشگاه اسلامی تاکید می کند که در آن ادب، جای تربیت در دانشگاه را بگیرد؛ اما عدم شفافیت در سلسله مراتب معرفت و نیز ضعف روش شناختی دقیق، در آرای هر دو آشکار است. به عبارتی؛ مراحل 12 گانه فاروقی و دانشگاه اسلامی عطاس، فرایندی روش شناختی نیست که بتوان با آن علم اسلامی تولید کرد.نتیجه گیری: توجه به مبانی بنیادین هستی شناسی، معرفت شناسی و روش شناسی علم اسلامی و نیز سلسله مراتب معرفت، از مبانی اساسی جهت نیل به علم اسلامی است. توجه به این نیازهای اساسی در دیدگاه عطاس و فاروقی ابهام دارد و به درستی پرداخته نشده است؛ هر چند مبانی فکری آن ها کمکی جدی به شکل گیری گفتمان اسلامی سازی دانش در جهان اسلام کرده است.

ابن عربی با رویکردی عرفانی و ملاصدرا به مثابه یک حکیم متأله در آثار خود به بررسی عقل، خواه به عنوان موجودی مستقل از انسان و خواه به مثابه قوه ای ادراکی در انسان پرداخته اند. مقاله حاضر در صدد تحلیل و مقایسه این دو دیدگاه است. از نظر ابن عربی، عقل اول، نخستین مخلوق روحانی و اولین مفعول ابداعی است که همه معلومات علوی و سفلی است که بدون واسطه از خداوند دریافت می کند. وی عقل نظری را در معرفت به حق، ناتوان می‌شمارد و معتقد است عقل در شناخت حق‌تعالی، دو مقام دارد: مقام ادراک و مقام قبول و پذیرش. عقل از ادراک و شناخت ذات حق و بعضی از مراتب تعینات و تجلیات حق، ناتوان است، اما در مقام پذیرش و قبول، قادر به شناخت حق بوده و محدودیتی ندارد. ملاصدرا در برخی آثار خود، عقل را صادر نخستین به شمار می آورد، ولی در برخی آثار دیگر به پیروی از دیدگاه عرفا، وجود منبسط را صادر نخست می‌پندارد. وی هرچند برای عقل، جایگاه رفیع معرفت‌شناسی درنظر می‌گیرد، اما با پذیرش محدودیت‌های آن و ردّ حجیت مطلق برای عقل، مدعی است فرد می‌تواند با شناخت‌های عقلانی به‌سوی استکمال نفسانی خویش پیش رفته و زمینه را برای دریافت‌هایی فراتر از عقل فراهم آورد.

اسلام در حدود سال 570 میلادی در شبه جزیره عربستان ظهور کرد و طی گسترش آن به سرزمین های دیگر در عهد خلفای راشدین یعنی از حدود سال 633 میلادی (12 هجری) تا 711 میلادی (60 هجری) سرزمین های زیادی از جمله شام و ماوراءالنهر و ایران و لیبی و مصر و مراکش و شمال آفریقا و اسپانیا (اندلس) به دست مسلمانان افتاد. در پی این فتوحات و نیز روحیه مثبت و جدید اعراب در کشش به سمت دیگر ملت ها و آشنایی با فرهنگ و علوم آنها و مهم تر از همه تشویق اسلام و پیامبر (ص) به تعقل و تفکر و کسب علم و دانش و علل دیگر سبب شد تا یک نهضت پویای علمی در سرزمین های نوظهور اسلام از شرق تا غرب یعنی از عربستان تا اندلس و دیگر سرزمین های الحاقی شکل بگیرد. مراکز علمی جهان و فتوحات اسلام: سرزمین های الحاقی در ذیل چندین تمدن بزرگ از جمله ایران و مصر قرار داشت و به واسطه حملات اسکندر در پیش از میلاد مسیح (ع) فرهنگ و زبان یونانی نیز در این سرزمین ها و بعدا در قلمرو روم شرقی گسترش یافته بود و بعد از فرمان یوستینیانوس در 629 میلادی که منجر به تعطیلی آکادمی افلاطون شد، مدارس اسکندریه، رها (ادسا)، نصیبین، انطاکیه و حران مهم ترین مراکز علمی بودند که اکنون در ذیل قلمرو اسلامی به فعالیت خود ادامه می دادند و بعدا در زمان عباسیان بغداد نیز به آنها اضافه شد. نکته مهمی که در پس این فتوحات وجود داشت این بود که سرزمین هایی که در تحت سیطره زبان و فرهنگ یونانی قرار داشتند به واسطه ادغام شدن با سرزمین های جدید از جمله شرق جهان اسلام که فرهنگ غیریونانی بر آنها حاکم بود به دیگر فرهنگ ها و زبان ها نیز گرایش یافتند و نکته مهم تر اینکه در خود قلمرو اسلام نیز آشنایی با فرهنگ های غیرعربی همچون یونان و ایران سبب کشش و علاقه برخی به علوم غیرعرب و غیراسلامی شد. تاریخ این کشش و علایق ثبت و ضبط شده و دورانی در حدود دو قرن از زمان خلیفه دوم تا انتهای خلافت مامون عباسی (218-198 هجری) را دربرگرفته است.

بی‌تردید تمدن اسلامی عصر عباسیان را می‌توان یکی از مهم‌ترین و باشکوه‌ترین دوره‌های تمدن اسلامی نامید که برخاسته از عواملی بود که مذهب معتزله با ترویج عقل‌گرایی در مباحث علمی نقش مهم و سازنده‌ای در آن ایفا کرد. این نوشتار بر اساس روش توصیفیـ تحلیلی، نخست از رابطه معتزله و حکومت عباسیان و نفوذ متکلمان معتزلی در دربار عباسی و برخورداری از قدرت سیاسی خلفا سخن می‌گوید؛ سپس زمینه‌های عقل‌گرایی معتزلیان را بیان می‌کند و با عوامل اثرگذاری معتزله در شکوفایی و توسعه تمدن اسلامی عصر عباسی کلام را ادامه می‌دهد و آنها را در مناظرات علمی، تعامل با اندیشمندان غیرمسلمان، ایجاد و توسعه مراکز علمی و فرهنگی و تدوین و توسعه جایگاه عقل در کلام اسلامی می‌شمارد که در ترویج عقل استدلالی در جامعه اسلامی دوره عباسی نقش‌آفرینی کردند و شکوفایی و توسعه تمدن آن دوران را با ترویج عقل‌گرایی به ارمغان آوردند.

ترجمه ماشینی: این کتاب به پیشینه مفهومی روایت ابن سینا از علیت کارآمد نزدیک می‌شود و مواضع او و مفسران اولیه‌اش (قرن یازدهم و دوازدهم) و نیز استدلال‌هایی را که این مواضع را تأیید می‌کنند، تشریح می‌کند. هدف اول کتاب نشان دادن وحدت نظام مند آموزه های ابن سینی در هستی شناسی و علت شناسی است و رشته های مرتبط با این دو را برجسته می کند. هدف دوم، بررسی تأثیر ابن سینا بر مترجمانش، ارزیابی تداوم و ناپیوستگی است.

فارابی، فیلسوف شهیر ایرانی، یکی از شخصیتهای محوری حکمت مشاء در قلمرو اسلامی است که گسترۀ افکار وی پس از حیاتش، از مرزهای اسلامی در سه قارۀ آسیا، اروپا و آفریقا گذر کرده و اندیشمندان و حوزه‌های علمی ادیان یهودی و مسیحی و سرزمینهای غیراسلامی را نیز تحت تأثیر قرار داد. از این میان، اندیشه‌های فارابی و دو شخصیت محوری دیگر این جریان، یعنی ابن‌سینا و ابن‌رشد، تأثیری انکارناپذیر بر نهادهای علمی عالی قرون سیزدهم تا پانزدهم میلادی اروپا گذاشته‌اند تا آنجا که نمیتوان بدون توجه به این نقش در هویتبخشی به دانشگاههای اولیۀ اروپایی، بویژه دانشگاه پاریس و فرایند تأسیس دانشکدۀ فلسفه در جریان نزاع دو دانشکدۀ الهیات و صناعت، خوانشی مبتنی بر واقعیت از دلایل شکلگیری و توسعۀ دانشگاههای اولیۀ اروپایی بدست داد. این نوشتار بکمک اسناد و گزارشهای معتبر تاریخی، این فرایند اثرگذاری را توضیح خواهد داد. همچنین این خوانش، یکی از مسیرهای انتقال فرهنگ و اندیشۀ فلسفی مسلمانها به کشورهای اروپایی و نحوۀ شکلگیری نهاد دانشگاه در آن دوران را بصورت انضمامی بتصویر میکشد.

ترجمه ماشینی: فلسفه برای قرن‌های متمادی در جهان اسلام شکوفا شد و امروزه نیز یکی از ویژگی‌های مهم زندگی فرهنگی است. دایره المعارف زندگینامه فلسفه اسلامی که اکنون در جلد شومیز موجود است، تمام فیلسوفان، متکلمان و عرفای اصلی و بسیاری را که در توسعه آن سهیم بوده اند، پوشش می دهد. این اثر برجسته به روز شده با مدخل هایی در مورد بیش از 300 متفکر و مفاهیم کلیدی در فلسفه اسلامی، شامل جدول زمانی، واژه نامه و کتابشناسی مفصل نیز می شود. ارجاع به انواع تحقیقات نظری که غالباً با فلسفه مرتبط بودند، مانند علوم اسلامی، نحو، کلام، حقوق و روایات، فراتر از فلسفه است. هر مکتب فکری عمده، از فلسفه مشاء کلاسیک گرفته تا عرفان صوفیانه، بازنمایی می‌شود و مدخل‌ها در طول زمان از سال‌های اولیه ایمان تا دوره مدرن را شامل می‌شود. دایره المعارف زندگینامه فلسفه اسلامی با حضور گروهی بین المللی از نویسندگان آسیای جنوب شرقی، شبه قاره هند، خاورمیانه و شمال آفریقا، اروپا و آمریکای شمالی، امکان دسترسی به ایده ها و افرادی را فراهم می کند که تقریباً 1400 سال از سنت فلسفی اسلامی را تشکیل می دهند.

این کتاب، مشتمل بر متن کتاب «حکمة الاشراق» اثر «شیخ شهاب‌الدین یحیی سهروردی» به زبان عربی است. اثر حاضر که مجلّدی از مجموعة «الحکمة الإشراقیه» است، با هدف آشنایی بیش‌تر مخاطب با اندیشه‌ها و افکار فلسفی «سهروردی» و نظریات بدیع وی در حکمت شیعی به چاپ رسیده است. کتاب، مشتمل بر دو پیشگفتار دربارة «سهروردی» و اندیشه‌ها و آثار وی، بخش «از پیله تا پرواز» در شرح زندگی «سهروردی»، معرّفی آثار وی و متن کتاب «حکمه الاشراق» است که «حکمه الاشراق» خود از سه مقاله با عنوان‌های فی المعارف و التعریف، و فیها ضوابط سبعه؛ فی الحجج و مبادئها؛ و هی تثقل علی ضوابط و فی المغالطات و بعض الحکومات بین احرف اشراقیه و بین بعض احرف المشادئین تشکیل شده است.

ترجمه ماشینی: محققان به اهمیت فلسفه اسلامی کلاسیک هم به خودی خود و هم در حفظ و درگیر شدن با اندیشه های فلسفی یونانی پی برده اند. در عین حال، دوره بلافاصله پس از دوران به اصطلاح کلاسیک به نوعی عصر تاریک در نظر گرفته شده است. که در آن اندیشه اسلامی وارد انحطاط طولانی شد. فرانک گریفل در این اثر جدید و به یاد ماندنی به دنبال براندازی این خرد متعارف است و استدلال می‌کند که آنچه او دوره «پسا کلاسیک» می‌نامد به ناحق مورد بدگویی و غفلت نسل‌های قبلی محققان قرار گرفته است. شکل‌گیری فلسفه پسا کلاسیک در اسلام، مطالعه‌ای جامع درباره تغییرات گسترده‌ای است که به شکل‌گیری مجدد گفتمان فلسفی در اسلام در طول قرن دوازدهم انجامید. پیش از این دانشمندان غربی فکر می کردند که تعامل اسلام با سنت فلسفه یونان پایان یافته است در طول آن قرن تحلیل‌های اخیر نشان می‌دهد که متفکران اسلامی در عوض اندیشه یونانی را در ژانر الهیات عقل‌گرای مسلمان (کلام) ادغام کردند. گریفل استدلال می کند که حتی این دیدگاه جدید یک نکته کلیدی را نادیده می گیرد. علاوه بر ادغام اندیشه های یونانی در کلام، متکلمان مسلمان گفتمان فلسفه کلاسیک در اسلام (فلسفه) را برگزید و شروع به تولید کتاب‌هایی به سنت افلاطون، ارسطو و ابن سینا کرد - ژانری جدید و اغلب سوء تفاهم‌شده که آن‌ها «حکمه» نامیدند - که در آن دغدغه‌های الهیاتی را کنار گذاشتند. آنها در هر دو ژانر کلام و حکمت نوشتند همان نویسندگان بر اساس ژانری که در آن می نوشتند، آموزه های متضاد در مورد ماهیت خدا، خلقت جهان و زندگی پس از مرگ را استدلال کردند. گریفل نشان می دهد که چگونه توجه دقیق به ژانر هم انسجام و هم ابهام این رویکرد فلسفی جدید را نشان می دهد. اثری با گستردگی و عمق خارق‌العاده، شکل‌گیری فلسفه پسا کلاسیک در اسلام، تاریخ مفصل و روشنگری از فلسفه در عراق، ایران و آسیای مرکزی در طول قرن دوازدهم ارائه می‌کند. خواندن آن برای هر کسی که به تاریخ فلسفه یا فلسفه علاقه دارد ضروری خواهد بود تاریخ اسلام