جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

معرفى اجمالى‏: « بناء المقالة الفاطمية في نقض الرسالة العثمانية»، نوشته ابو الفضائل، احمد بن موسى بن طاووس، متوفاى 673 ق، است. اين كتاب، به زبان عربى و در باره اثبات شايستگى حضرت امير المؤمنين، على علیه السلام براى امر امامت و رد پاره‏اى از شبهاتى است كه توسط برخى از بزرگان اهل سنت در اين مورد و هم در مورد مذهب تشيع مطرح شده است./ ساختار: كتاب، فاقد باب‏ بندى و فصل‏ بندى است./ گزارش محتوا: جاحظ، عمرو بن بحر، متوفاى 255 ق، كتابى را به نام« الرسالة العثمانية»، در رد بر شيعه و ايراد و اشكال بر اصول اعتقادات آنها نوشته و بسيارى از اصول مسلّم و مورد قبول تمام فرقه‏ هاى اسلام را انكار كرده است. مهم‏ترين هدف او در كتاب، شكستن مقام و منزلت مولاى متقيان امير المؤمنين، علی علیه السلام در نظر خوانندگان است و به هر وسيله ممكن، قصد مخدوش كردن آن سيماى الهى را دارد. در كنار اين هدف، دائما سعى در توجيه كارهاى خلفاى سه‏گانه دارد و آنها را با امير المؤمنين علیه السلام مقايسه مى‏كند و با ادله سست مى‏ خواهد افضليت آنها را اثبات كند. «يريدون ليطفؤوا نور اللّه بأفواههم و الله متم نوره و لو كره الكافرون» شايد بتوان كتاب حاضر( بناء المقالة الفاطمية...) را از بهترين رديه ‏ها بر رساله جاحظ شمرد كه از مؤلفى گران‏قدر از سادات آل طاووس به يادگار مانده است. اين كتاب، دومين كتاب سيد احمد بن طاووس- برادر بزرگوار على بن طاووس- در رد مخالفان است. ابو الفضائل، احمد بن طاووس با قلم شيواى خويش در سراسر اين كتاب گران‏قدر، با ادله عقلى و نقلى فراوان، شبهات و القاءات جاحظ را پاسخ داده است. گر چه جاحظ، در كتاب خود، به هيچ اصلى پاى‏بند نيست و از هر راه ممكن، قصد مخدوش كردن چهره تشيع را دارد، اما ابن طاووس با حوصله فراوان به سطر سطر كتاب او جواب‏هاى محكم و قاطع و مستدلّ داده است./ وضعيت كتاب‏: چاپ این کتاب با تحقيق و تصحيح و تعليقات سيد على عدنانى همراه است. در پايان كتاب، فهرست‏هاى متنوع با دقت فراوان ضبط شده است. ضمنا در پاورقى كتاب، تحقيق گسترده‏اى شامل نسخه‏ بدل‏ها، آدرس آيات و روايات، ترجمه و توضيح كلمات مشكل متن و شرح حال كسانى كه در متن نامى از آنها برده شده يا اشاره‏اى به آنها شده، صورت گرفته است.

آیة الله سید جعفر مرتضی عاملی در 25 صفر سال 1364 ق در روستای عیتا الجبل، در 110 کیلومتر شهر بیروت؛ واقع در جنوب لبنان به دنیا آمد و نسب خاندان پدری اش به "الجسین ذوالدمعة"، فرزند زید، فرزمد امام سجاد (ع) می رسد. وی تحصیلات خود را به صورت غیررسمی نزد پدرش –که معلم بود- آغاز کرد و در 1328 ق برای تحصیل علوم دینی به نجف اشرف سفر کرد. در آنجا مدرسۀ آیة الله بروجردی و "جامعة النجف الدینیة" را برای اقامت برگزید و به تحصیل علوم دینی مشغول شد.

على بن محمد بن يونس عاملى نباطى بياضى بقاعى، ملقب به زين‌الدين و مكنى به ابومحمد، متكلم، مفسر، منطقى، اديب و شاعر امامى قرن نهم در رمضان 791 ق در نبطيه جبل‌عامل زاده شد. او در صراط مستقیم به نام خود چنین تصريح كرده است: « قال مؤلف هذا الكتاب على بن محمّد بن يونس...». در زادگاهش به كسب علم پرداخت. شرح‌حال‌نويسان از استادان او نام نبرده‌اند و فقط خود او در اجازه روايتی كه برای يكى از شاگردان خود صادر كرده، از سيد زين‌الدين على بن دقماق حسينى (مؤلف نزهة‌العشاق) و شيخ جمال‌الدين احمدبن حسين بن مطهر نام برده و تصريح كرده كه اين دو، شيخ روايت او بوده‌اند. از شاگردان و راويان او نيز فقط شيخ ناصر بن ابراهيم بويهى، شيخ تقى‌الدين ابراهيم بن على كفعمى (مؤلف البلدالامين و المصباح) و شيخ شرف‌الدين بن جمال‌الدين بن شمس‌الدين بن سليمان، شناخته شده‌اند.

تفسیر نادرست مفاهیم دینی که ناشی از عواملی چون بدفهمی یا غرض ورزی است، مشکلات و خطراتی جدی بر جامعۀ دین داران تحمیل می کند. برای جلوگیری از آسیب اعتقادی در اجتماع دینی، قبل از هر چیز نیازمند فهم صحیح مفاهیم دینی می باشیم. در این راستا ابتدایی ترین و صحیح ترین اقدام، رجوع به منابع اصیل دین (کتاب و سنت) است. در برخورد با مشکل انکار امامت یا تحریف معنای حقیقی آن نیز مراجعه به متون وحیانی، اولین و ضروری ترین اقدام به نظر می رسد. این که امام کیست؟ مقام و اوصاف اختصاصی امام چیست؟ ما در قبال وی چه وظیفه ای داریم؟ و سوالاتی از این قبیل، جز با تبیین دقیق آیات و روایات مربوط به این موضوع، پاسخ صحیح داده نمی شوند.

يكی از دلايل متقن و مستند بر امامت و خلافت حضرت اميرالمؤمنين عليه السلام آيه شريفه مباهله است. در اين آيه خداىْ تعالی به پيامبرش دستور می دهد كه مجادله كنندگان با حق را به مباهله فرا خوانَد تا هردو گروه به همراه فرزندان، زنان و كسانی كه به منزله نفس و جان ايشانند در اين امر شركت كنند. خداىْ تعالی خطاب به رسول خويش می فرمايد: ((إنَّ مَثَلَ عِيسَی عِنْدَ اللهِ كَمَثَلِ آدَمَ خَلَقَهُ مِنْ تُرَابٍ ثُمَّ قَالَ لَهُ كُنْ فَيَكُونُ* الْحَقُّ مِنْ رَبِّكَ فَلاَ تَكُنْ مِنَ الْمُمْتَرِينَ* فَمَنْ حَاجَّة فِيهِ مِنْ بَعْدِ مَا جَاءَة مِنَ الْعِلْمِ فَقُلْ تَعَالَوْا نَدْعُ أبْنَاءَنَا وَ أبْنَاءَكُمْ وَ نِسَاءَنَا وَ نِسَاءَكُمْ وَ أنْفُسَنَا وَ أنْفُسَكُمْ ثُمَّ نَبْتَهِلْ فَنَجْعَلْ لَعْنَةَ الله عَلَی الْكَاذِبِينَ* إنَّ هَذَا لَهُوَ الْقَصَصُ الْحَقُّ وَ مَا مِنْ إلَهٍ إلاَّ اللهُ وَإنَّ اللهَ لَهُوَ الْعَزِيزُ الْحَكِيمُ* فَإنْ تَوَلَّوْا فَإنَّ اللهَ عَلِيمٌ بِالْمُفْسِدِينَ)). و رسول خدا صلی الله علیه وآله وسلم پيرو اين دستور الاهی به همراه حَسنين عليه السلام به عنوان مصاديق «فرزندانمان»، و صديقۀ طاهره عليها السلام، به عنوان مصداق «زنانمان»، و حضرت اميرالمؤمنين عليه السلام ، به عنوان مصداق «جانمان»، برای مباهله با مسيحيانِ نجران خارج شدند. اما مسيحيان كه از راستی ادعای پيامبر اکرم صلی الله علیه وآله وسلم آگاه بودند و با ديدن اين صحنه بر يقينشان افزوده شده بود، از ترس هلاك، حاضر به مباهله نشدند.