جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

تاریخ هنر ایران را می توان با گفتمانی دیگر و از منظر فرهنگ و هنرایرانیان مجددا تعریف و باز خوانی کرد.ورود اسلام به ایران نه تنها مانعی برای پیشرفت فرهنگ و هنر نبوده بلکه به شکوفایی آن کمک شایانی کرده است. در نظر باستانگرایان ایرانی، و شرق شناسان غربی ،دوره ی حکومت ساسانیان به عنوان آخرین دوره ی پادشاهی باستانی ایران و قبل از حمله اعراب،عصر طلایی و نوستالژیک مجدو عظمت ایران است.این تفکر هسته ی گفتمانی را تشکیل می دهد که از تلاقی قدرت پادشاهی گذشته و دانش باستانشناسی شکل گرفته است و آن گفتمان اقتدار و پیشرفت فرهنگی و هنری ایران قبل از اسلام است.این پژوهش به روش تاریخی و توصیفی و به شیوه ی گفتمان پژوهی انجام می‌گیرد.در این رساله با نظریه های پساساختارگرایانه و شالوده شکنانه فوکو و دریدا و شیوه واسازی گزاره ها از قدرت حاکم در گفتمان مذکورپرده برداری می شود .نشان دادن حواشی این مرکز،می تواند موقعیت،جایگاه، داشته ها و نداشته های هویت و فرهنگ ایرانی بر حسب و از طریق تاریخ هنر این مرزو بوم را آشکار کند.پرسش های اصلی این رساله شامل موارد زیر است: آیا شرق شناسان و باستان شناسان غربی دید گاه هایی غیر از معرفی فرهنگ و هنر ایران به جهانیان داشته اندو این دیدگاه ها و اهداف استثماری بوده است؟آیا قدرتی که منجر به رسیدن به چنین اهدافی می شود ، به غرب گرایی و ایجاد اخلال در هویت ملی و مذهبی ایرانیان هم منجر شده است؟ و آیا راهکاری برای جلوگیری از نفوذ بیگانگان و مخدوش شدن فرهنگ و هنر و هویت ایرانی در این راستا وجود دارد؟این قدرت که طبق تعریف فوکو باید مولد باشد تا پذیرفته شود و مورد مخالفت قرار نگیرد،توسط شرق شناسان غربی به مشرق زمین راه یافت تا بتواند با توجیه علمی،با عنوان دانش باستانشناسی،آن را در فرهنگ شرقیها و به طور مشخص در این مقوله ایرانیان،وارد سازد. هدف این نوشتار آن است که با واسازی مکتوبات تاریخ هنر ایران خوانش جدیدی از فرهنگ و هنر ایران انجام دهیم و راهکاری برای جلوگیری از نفوذ بیگانگان و مخدوش شدن وجهه ی هویتی و فرهنگی و هنری به دست آوریم.این روند به تولید گفتمان دیگری شکل داد که هسته ی مرکزی آن این بود که مجدو عظمتیاد شده چه به صورت بالقوه و چه فعال در بین مردمان ایران زمین همچنان ادامه دارد و از بین نرفته است.این امر که به باستانگرایی منجر شد در واقع به صورت نیروی مبارزی درآمد که از نظر تقسیم بندی سه گانه فوکو(مبارزه علیه سلطه،مبارزه علیه استثمار و مبارزه علیه‌مقید شدن به خود)می تواند در جایگاه تسلیم قرار گیرد.با شیوه ی واسازی و واکاوی کتب تاریخ هنر به این نتیجه می رسیم که جنبه های استعماری و اسثتماری غرب گرایی و رواج آن از طریق شرق شناسی و باستان شناسی به زیر متن رفته و آنچه در ظاهر امر دیده می شود مولد بودن قدرتی است که به دانش باستان شناسی و شرق شناسی منجر شده است. اما فرهنگ و هنر ایران تسلیم این دانش نشده و بر این اساس فرهنگ و هنر ایران زمین از دوره ی باستان تاکنون پویا و زنده و فعال است و با به کارگیری درست دست آوردهای غربی توانسته تا این زمان همچنان موثر و پیشرو به راه خود ادامه دهد.

‫يکي از مباحث مهم تربيتي آن است که اصول و روش‌هاي تربيت اجتماعي و ابعاد مختلف آن از نظر اسلام مورد بررسي قرار گيرد، پژوهش حاضر نيز به بررسي و تبيين اين موضوع پرداخته است. تربيت اجتماعي، تأمين تمهيدات لازم براي شکوفاسازي ارزش‌ها و ضوابط مطلوب اجتماعي در فرد، براي مؤثر بودن او در اجتماع است. در تربيت اجتماعي اسلامي، اصالت هم با فرد و هم با جامعه بوده، و اسلام اين دو را در عرض يکديگر ندانسته، بلکه هر يک از آن‌ها را در جايگاه خود مي‌پذيرد. همچنين، تربيت اجتماعي اسلام داراي اهداف و ويژگي‌هاي منحصر به‌فردي است؛ به‌عنوان مثال، تربيت اجتماعي اسلامي، همه انسان‌ها، در همه زمان‌ها را شامل شده، و موافق با فطرت بوده، و خارج از توان انسان هم نيست. از طرف ديگر، تربيت اجتماعي اسلامي داراي اصول خاصي نيز مي‌باشد؛ خدامحوري، ولايت‌مداري، وحدت، احترام به حقوق و شخصيت ديگران، ايثار و برادري، عدالت اجتماعي، تعاون و همکاري اسلامي، امر به معروف و نهي از منکر، تولي و تبري و اصل پاسداري از قداست خانواده و رعايت حقوق اسلامي آن، مهم‌ترين اصول تربيت اجتماعي اسلام محسوب مي‌شود. موضوع مهم ديگر، روش‌هاي تربيت اجتماعي از نظر اسلام مي‌باشد؛ اين روش‌ها به دو دسته قابل تقسيم است، دسته اول، روش‌هاي ايجاد رفتار مناسب است؛ که از جمله مي‌توان به روش سلام کردن، گفتگو، الگوگيري و اسوه‌پذيري، محبت نمودن، روش‌هاي عبادي و احسان نمودن اشاره کرد. دسته دوم، روش‌هاي تغيير رفتار است که تشويق، ترغيب و ترهيب، و همچنين تنبيه، که داري ظرافت‌هاي خاصي مي‌باشد و نبايد مورد غفلت واقع شود، مهم‌ترين اقسام آن است. اگر جامعه‌اي از تربيت اجتماعي اسلامي برخوردار گردد، به ويژگي‌هاي والايي مانند خدامحوري، برخورداري از پايدارترين وحدت اجتماعي، حاکميت احترام متقابل و حاکميت عدالت اجتماعي متصف مي‌گردد، و افراد تربيت شده در آن نيز واجد خصوصيات والايي خواهند شد که در جوامع غيراسلامي يافت نمي‌شود.