جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

نوشتار حاضر در مقام بررسی تطبیقی خاستگاه تاریخی پیدایش دو مکتب تفکیک (مکتب معارفی خراسان) و اخباری است. این نوشتار به مثابه پیش نیاز و مقدمه‌ای در بررسی مقارنه‌ای مبانی تفسیر قرآن نزد دو مکتب تفکیک و اخباری می‌باشد. برخی مقالات تحقیقی، در سالهای اخیر، مکتب تفکیک را نو اخباریگری نامیده و ادعا می‌کنند این مکتب همان اخباریگری قرن یازدهم است که دیگر بار در قرن چهاردهم در لباسی نو رُخ نموده است. مقاله حاضر پیش از پرداختن به مبانی تفسیری این دو مکتب، بسترهای احتمالی پیدایش آنها را مورد تحلیل قرار می‌دهد تا در پرتو این شناخت صحیح، راه بررسی تطبیقی این مبانی، هموار گردد. حاصل پژوهش حاضر این است که دو مکتب تفکیک و اخباری با رویکرد حفاظت از منابع اصیلِ وحیانی در مقطعی از تاریخ تفکر شیعی و برای مقابله با افراط گرانی به منصه ظهور رسیدند که تقریباً کلِّ کتاب و سنت را وا نهاده و به مباحث فلسفی و کلامی روی آورده‌ بودند. در واقع روح حاکم بر پیدایش دو مکتب بسیار مشابه بوده؛ اما به طور ظاهری برخی عوامل مؤثر در بروز این دو مکتب، متفاوت بوده است.

موضوع پژوهش حاضر، بررسی تحول و تطوری است که در فقه امامیه به گفتمان ولایت فقیه منجر شد. نویسنده با بررسی تطبیقی دو مکتب اخباری و اصولی در فقه امامیه،‌ بر آن است تا جایگاه سیاسی عالِم دینی را در این دو مکتب معرفی کند. از آن‌جا که نظام سیاسی کنونی جمهوری اسلامی مبتنی بر گفتمان ولایت فقیه است،‌ اهمیت این اثر در بازخوانی میراث اسلامی،‌ خود را به خوبی نشان می‌دهد.

میرزا مهدی اصفهانی، مؤسس مکتب معارف خراسان، موسوم به «تفکیک»، علاوه بر دارا بودن اجتهاد مطلق و تبحر در علوم عقلی، یکی از قرآن‌پژوهان معاصر نیز به حساب می‌آید. دلیل این مدعا وجود آثاری از ایشان در حوزۀ قرآن همچون معارف القرآن، رسالۀ شاهزاده افسر، رسالة فی وجه اعجاز کلام الله المجید و ... است. وی دیدگاه‌های معارفی خود را بر آیات و روایات بنا نهاد و همین گرایش به نقل، سبب شده وی را که نخستین مروج مکتب اصولی میرزای نائینی در ایران است، در جرگۀ اخباریان به شمار آورند. اخباریان، اصول فقه را متخذ از عامه دانسته و آن را روشی برای رهیافت به معارف قرآنی نمی‌دانند. همچنین برخی اخباریان قائل به حجیت نصوص نبوده و ظواهر قرآن کریم را نیز حتی بعد از فحص از قرائن منفصله حجّت نمی‌شمارند ولی میرزای اصفهانی قائل به حجیت آن است. لذا دیدگاه وی در فهم قرآن کریم تفاوت بنیادینی با دیدگاه اخباریان دارد و نمی‌توان وی را از اخباریان به شمار آورد. در این مقاله دیدگاه وی دربارۀ جایگاه حدیث در فهم قرآن به تفصیل با رویکرد اخباریان تطبیق داده شده و وجوه تفاوت آن بیان شده است.

مکتب‌های فقهی اصولی‌گری و اخباری‌گری از سده‌های درازی پیش از صفویه، هم‌زمان با پیدایی مکاتب فقهی اهل‌سنّت (سده دوم هجری) پدید آمدند، اما در دورۀ صفویه به کوشش محمّدامین استرآبادی در گسترش اخباری‌گری و نقد دیدگاه‌های فقهای اصولی‌گرای شیعه، به مرحلۀ مهم‌تری از تاریخ حیات فقه شیعه گام نهادند؛ چنان‌که تا پیش از صفویه، بیشتر به موضوع‌های فقهی و مباحث علمی می‌پرداختند، اما از آن پس ویژگی‌های سیاسی و صنفی نیز یافتند و هر یک دیگری را تحریم و تکفیر می‌کرد و به او تهمت می‌زد. از حلقه هر یک از آنها، عالمان برجسته‌ای پا به عرصه گذاشتند که می‌کوشیدند بر پایه دلایل رقیب را از میدان بیرون و صحت مکتب خویش را اثبات کنند. بهاءالدین محمّد بن‌حسین بن‌عبدالصمد معروف به شیخ بهایی (953 - 1030 ق)، از عالمان برجسته، مؤثر و جامع‌الاطراف دورۀ صفویه بود که در مسائل دینی، علمی و فرهنگی این دوره بسیار تأثیر گذارد. شیخ بهایی از دید فقهی به کدام یک از این دو (اصولی و اخباری) می‌گرایید؟ کارهای شیخ در این میانه چه بوده است؟ آیا شیخ در جرگه اصولیان یا اخباریان جای می‌گرفت؟ این مقاله با روی‌کردی به ماجرای اصولی‌گری ـ اخباری‌گری در دورۀ صفویه، جایگاه شیخ بهایی را در این میان بررسی و مکتب فقهی او را آشکار کرده است.

فقیهان شیعه دوازده امامی از قرن 11 هجری /17 میلادی به دو شاخه‌ی اصلی که اخباریان و اصولیان خوانده می‌شوند، تقسیم شده‌اند. مکتب اخباری که محمد امین استرآبادی آن را بنیان گذاشت در قرت 12 هجری /18 میلادی نسبت به دیگر مکاتب فقهی موقعیتی برتر یافت، هرچند که بعدا افول کرد و اهمیت خود را از دست داد. اغلب تاسیس مکتب کهن‌تر اصولی- که استرآبادی به ضد آن برخاست – را به علامه‌ی حلی که از اجتهاد حمایت صریح و روشنی می‌کرد، نسبت می‌دهند. ماهیت و اهمیت مکتب فقهی اخباری بارها در تحقیقات غربی بر اساس منابع و مدارک محدود به اختصار مورد بحث واقع شده است. نویسنده کتاب حاضر پژوهش مبسوط‌تری را بر مبنای یک دهه تحقیقات گسترده و دقیق ارائه می‌کند. وی به طور ویژه و با توجه به جزئیات بسیار به بررسی انگیزه و اندیشه‌ی بنیانگذار این مکتب ملا محمد امین استرآبادی، پرداخته است و به تفضیل آن را شرح می‌دهد و در ادامه رشد و گسترش این مکتب را در طول زمان تاکنون بررسی می‌کند.

اخباري‌گري به جرياني شيعي گفته مي‌شود كه گرايش فراوان به استفاده از روايات داشته و نظام اجتهاد و تقليد را بر نمي‌تافتند. آنچه كه در اين نوشتار به دنبال آن هستيم، آشنايي با برخي شخصيت‌هاي برجسته اخباري است. در اين تحقيق شخصيت‌هاي بزرگي همچون محمدامين استرابادي، ملامحسن فيض كاشاني، شيخ حر عاملي، سيدهاشم بحراني، علامه مجلسي و سيدنعمت الله جزائري معرفي شده و آثار و منابع برجاي مانده از آنها به تصوير كشيده شده است. بر اساس يافته‌هاي مهم اين تحقيق، با وجود برخي ديدگاه‌هاي غير قابل قبول، خدمات ارزنده و شايان‌توجهي را از خود بر جاي نهاده كه كتاب شريف بحارالانوار يكي از آنهاست.

مهم‌ترین مسئله در باب «حجیت قطع در دیدگاه اخباریان»، اعتراض اصولیان به اخباریان است که متشکل از دو گزاره است : 1. اخباریان قطع حاصل از مقدمات عقلی را حجت نمی‌دانند؛ 2. قطع از هر طریقی که حاصل شود حجت است.گزاره اول در پی سخنانی که شیخ انصاری; در رسائل از اخباریان نقل کرده شهرت یافته و گزاره دوم رویکرد مشهور اصولیان در مسئله است.این پژوهش بر آن است که با مراجعه به سخنان اخباریان و منابع نقلی مورد پذیرش ایشان، نشان دهد که هر دو گزاره قابل نقد است. بررسی دقیق عبارات نقل شده از اخباریان و توجه به صدر و ذیل آن‌ها و همچنین در نظر گرفتن دیگر سخنان ایشان در ابواب دیگر، نشان می‌دهد که اخباریان، ادله‌ عقلی مورد سخن را قطع آور نمی‌دانند و در عبارات نقل شده، در مقام ردّ حجیت ادله‌ عقلی ظنی برآمده‌اند. همچنین تطبیق ابعاد مختلف بحث «حجیت قطع» بر آیات و روایات و جستجوی شواهدی از سخنان اخباریان در باره‌ آن، نشان می‌دهد که دیدگاه اخباریان در نفس «حجیت قطع» نیز همسو با تعالیم وحیانی، دربردارنده نقدهایی اساسی بر رویکرد مشهور اصولیان در مسئله است.

بحث عقل و ارزش مدرکات آن یکی از مسائلی است که در طول تاریخ اسلام علماء و دانشمندان به آن پرداخته اند و گروهی آن را انکار و برخی آن را اثبات نموده اند. در طول تاریخ اسلام در برخورد با عقلدو گروه وجود داشته است: 1- عقل گرایان ؛ 2- نص گرایان یا اخباریون ؛ عقل گرایی نظام یا مکتب فکری است که در برابر معارف وحیانی بر نقش قوه عقل نیز در کسب معرفت تأکید دارد و علاوه بر ارج و حرمتی که برای عقل قائل است ، آن را ابزار و وسیله ای برای کسب شناخت و معرفت می داند و در صدد است تا گزاره های کلامی را با استدلال عقلانی تبین نماید .اما نص گرایان یا اخباریون ، مکتب فکری استکه بر نصوص دینی تأ کید ورزیده و اندیشۀ بشری را از دستیابی به توجیه و تبین عقلانی بسیاری از معارف دینی ناتوان می پندارند ، این نظام فکری تنهامرجع دستیابی به معارف دینی راظواهر کتاب ، نصوص و سنت می داند . این نحلۀ فکری در قرن یازدهم هجری توسط ملا محمد امین إسترآبادی بازسازی و رشد ونمو نمود . ایشان با تدوین کتاب فوائد المدنیه حملۀ کوبندۀ خود را به مجتهدین و اصولیون آغاز نمود . إسترآبادی برای عقل و مدرکات عقلی به خاطر وجود خطا در آن ارزش و اعتباری قائل نمی باشد وتنها مدرک ومنبع دین را کلمات ائمۀ اطهار علیهم السلام معرفی می کند .